ಮಳೆ ಬಂತು ಮಳೆ..

Courtesy : Google Images

ಇಂದು ಸಂಜೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಮೆಳೆಯಾಯಿತು; ಮೆಳೆ ಅಕಾಲಿಕವೆನಿಸಿದರೂ, ಬಿಸಿಲಿನ ಬೇಗೆಯಿಂದ ಬಳಲಿದ್ದ ಜೀವಗಳಿಗೆ ತಂಪನ್ನು ತಂದಿತು. ಕಳೆದ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳಿಂದ ನೀಲಿ ಆಕಾಶವನ್ನು ಮರೆಮಾಚುತ್ತಿದ್ದ ದಟ್ಟ ಕಪ್ಪು ಮೋಡಗಳು ಇಂದು ದಯೆತೋರಿ ಧರೆಗಿಳಿದಿದ್ದವು. Bike ನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು, ಮೆಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆಯಬಾರದೆಂದು ರಸ್ತೆ ಬದಿಯ ಮರವೊಂದರ ಕೆಳಗೆ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆದು ನಿಂತೆ. ಭೂಮಿಗೆ ನೋವಾದೀತೆಂಬಂತೆ ಬಾನಿನಿಂದ ನಯವಾಗಿ ಜಾರುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆಹನಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಬಾಲ್ಯದ ಸವಿನೆನಪುಗಳೆಡೆಗೆ ಜಾರಿಕೊಂಡಿತು..

ಧೋooo ಎಂದು ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮೆಳೆಯ ಸೊಬಗನ್ನು ಅರ್ಧ ತೆರೆದ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಇಣುಕಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ರಸ್ತೆಯ ಬದಿಗುಂಟ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮೆಳೆ ನೀರಿನಲ್ಲಿ 'paper boat' ಮಾಡಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಸಜ್ಜೆಯಿಂದ ಪೈಪಿನಲ್ಲಿ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆನೀರಿಗೆ ಕೈ ಅಡ್ಡ ಹಿಡಿದು ನಲಿಯುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಮೆಳೆಯಲ್ಲಿ 'foot ball' ಆಡಿ ಶನಿವಾರದ 'white uniform' ಕೊಳೆಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅಮ್ಮನಿಂದ ಏಟು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಕೊಡೆಯನ್ನು ಬಿಡಿಸದೆ, ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆಯುತ್ತಾ ಶಾಲೆಯಿಂದ ಮೆನೆಗೆ ನಡೆದು ಬರುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಹರಿಯುವ ಮಳೆನೀರಿಗಡ್ಡಲಾಗಿ ನಡೆದು shoes ನೆನೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆಂದು, ಜ್ವರ ಬಂದು ಶಾಲೆಗೆ ಚಕ್ಕರ್ ಹಾಕಿ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದು TV ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತ ಮೆಳೆ ನೀರನ್ನು ಸಿಡಿಸುತ್ತಾ ಜೋರಾಗಿ bicycle ಓಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಜೋರು ಮಳೆಯಲ್ಲೂ ಬಸ್ಸಿನ ಕಿಟಕಿ ಮುಚ್ಚದೆ ಕುಳಿತು ಇತರರಿಂದ ಬೈಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಮಳೆಯಿಂದ current ಇಲ್ಲದಾಗ, candle ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ shadow parrot ಮಾಡಿ ನಲಿಯುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಕಿಟಕಿಯಿಂದಾಚೆಗೆ ಮಳೆಹನಿಗಳನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ, ಮಳೆಯ ಸದ್ದಿನ ಜೋಗುಳಕ್ಕೆ ಸೋತು ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಿನಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚಗೆ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಬಾಲ್ಯದ ಸವಿನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ರಸ್ತೆಗಿಳಿದಿದ್ದ ವಾಹನಗಳ horn ಸದ್ದು ಎಚ್ಚರಿಸಿತು. ಮಳೆ ನಿಂತಿದ್ದರಿಂದ bike ಸವಾರರೆಲ್ಲ ಆತುರಾತುರವಾಗಿ ಮನೆ ಸೇರುವ ತವಕದಲ್ಲಿ ಇತರೆ ವಾಹನಗಳಿಗಡ್ಡಲಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಮರದ ಎಲೆಗಳ ಅಂಚಿನಿಂದ ಜಾರುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆಯ ಹನಿಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಸಾಕಷ್ಟು ನೆನೆಸಿದ್ದವು. ಬೇರೆ ದಾರಿ ಇಲ್ಲದೆ ಹಿತವೆನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಮರದ ಆಶ್ರಯದಿಂದ, ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಬಾಲ್ಯದ ಸವಿನೆನಪುಗಳಿಂದ ಹೊರಬಂದು bike ಏರಿ ಮನೆಯ ದಾರಿ ಹಿಡಿದು ಹೊರಟೆ..

I Love You..

(Courtesy - Google Images)

14th February, 2003

It was just yet another morning, to me. Being in the final year of my Graduation Schooling, I have had an assumed feeling of freedom from the strong clutches of Academics. Since it was Friday, the weekend laziness had already crept a bit in. That, wasn't enough to stop me from attending the first hour Lecture at half past eight in the morning, anyways. Being forced to sit at the last desk for being always late to Class, it was no different from my everyday drowsy start at School.

Looking at the 'Cats Herald' - the Student's Editorial at the campus corridor, I found enough to learn that it was again Valentine's Day! I said 'again' because, many such days had passed by in my life then, without much of a significance. Not being bothered for getting late to the next Public Health Lecture, I did read every single word published on the Cats Herald, which was flooded over with 'Love'!!

It was thirty minutes past we had entered the Clinics, felt my cell phone vibrating 'gently'. Rushing to a lonely corner of the Out Patient Department, I answered the call;
Me - 'Hello..'
'Good morning, Prashanth!' - it was that Girl at the other end, whom I incidentally met almost nine months back. Our profession was different and so were our ways of life. By the end of the call, she had asked me to make some time in the evening to meet her, which I agreed upon - had no better work either!

Had to cut my usual longer evening nap shorter, since I was going to meet that Girl at around seven. However, it was almost half past seven when I rode my bike to our meeting destination; but, the Girl wasn't seen around. 'She always was punctual to commitments' I thought and started looking around to find her until my cell phone did put a break;
Me - 'Hello..'
'Am getting a little late, can you please wait for me?' - the same Girl. Sounded as though she had a genuine reason of excuse for being late.
'Will wait, for sure..' - I had no other answer.

A lot seemed to be happening in the City, that Valentine's Day. Archies Gallery were full, Coffee Day were crowded, Shopping Lanes were congested, Roses were sold out and Dark Corners were all occupied! Since I had no good habits of smoking and other such sort, being a mere witness to the busy Bangalore was the only option left.

My wrist watch struck nine when I saw the Girl almost 'running' towards me. She really was feeling sorry for making me wait so long, could easily make that out from her face. While the Girl was gasping;

Me - :o)
Girl - 'Sorry..' (gasp) 'am late coz..' (gasp)
Me - 'Relax..'

By the time she recovered from gasping, we had reached a nearby eatery. And it was crowded, we restricted ourselves to sip a cup of fresh fruit juice.

'My colleague was behind me since evening, couldn't deny him as a friend and so I got late..' - said the Girl.
Me - 'Yeah, saw him coming along with you in the bus stop. Hope he and few others had something important to say for the Day', said her kidding since I was told earlier what was happening around.
'Don't know why they can't understand..' - she said.
Me - 'How do I know either?'.
(smiles).

We had very little time that evening as her PG was to close by 9:30 pm. Arbitrary and vague were the discussions while we rode on bike towards her PG. It was few yards away from PG as usual, I stopped my bike to drop her. She stood besides me and looking into my eyes;

'Don't take it in a different way, I love you so much' - the Girl said and walked away into her PG before I could say anything in response. My throat was actually too dry to utter even a single word.

14th February, 2011

Eight long years have now passed by, I didn't dare to say anything to that Girl in response to her feelings, which painted my heart red. How mean! Isn't it? But, not anymore. That Girl is now my Wife and this is our first Valentine's Day after marriage, on which Day I would like to tell her;

'Take it in all possible ways, I love you so much..'

ಸಾಮಾಜಿಕ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ?

Social Responsibility?

ಕಳೆದ ವಾರ, ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪ್ರಮುಖ ಬಡಾವಣೆಯೊಂದರ ಮುಖ್ಯರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ-ಆತಂಕ ತರುವಂತಹ ದೃಶ್ಯವೊಂದು ಗೋಚರಿಸಿತು. ರಸ್ತೆಯ ಎಡಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಂತಿದ್ದ ಕಾಂಪೌಂಡ್ ಗೋಡೆಯ ಒಳಬದಿಯಲ್ಲಿ ದಟ್ಟ-ಕಪ್ಪು ಹೊಗೆಯನ್ನು ಉಗುಳುತ್ತಾ ಹೊತ್ತಿ ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಬೆಂಕಿಯುನ್ನು ಕಂಡ ನನಗೆ ಕ್ಷಣಮಾತ್ರ ಉಸಿರುಕಟ್ಟಿದ ಅನುಭವವಾಯಿತು.

ಪರಿಸರವನ್ನು (ಶಕ್ತಿಮೀರಿ) ಕಲುಷಿತಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬೆಂಕಿಯಿಂದ ಸುತ್ತ-ಮುತ್ತಲಿದ್ದ ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ವಿಚಲಿತರಾದಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ; ಹೀಗಿದ್ದಾಗ, ಬೆಂಕಿಯನ್ನು ನಂದಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ದೂರದ ಮಾತೇ ಸರಿ! ಕುತೂಹಲ ತಡೆಯಲಾರದ ನಾನು ವಾಹನವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವಂತೆ ನಮ್ಮ ಚಾಲಕರಿಗೆ ಹೇಳಿ, ಕೆಳಗಿಳಿದು ಹೋಗಿ ತುದಿಗಾಲಿನ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ಬೆಂಕಿಗೆ ಕಾರಣವೇನು ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದೆ. ಕೆಲವು ಹಳೆಯ ವಾಹನ ಚಕ್ರ (ಟೈರ್)ಗಳನ್ನು ಗುಡ್ಡೆ ಹಾಕಿ ಯಾರೋ ಬೆಂಕಿ ಹೊತ್ತಿಸಿದ್ದರು. ಇದು ಯಾರ ದುಷ್ಕೃತ್ಯವಿರಬಹುದೆಂದು ಸುತ್ತ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಲು, ರಸ್ತೆಯ ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನಗಳ ದುರಸ್ತಿ ಕಾರ್ಯಾಗಾರವೊಂದು ಕಾಣಿಸಿತು.

ಅದೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಅಂಗಡಿ; ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನಗಳ ದುರಸ್ತಿಗೆ ಬೇಕಾಗುವ ಯಂತ್ರಗಳು ಚಿಕ್ಕ ಅಂಗಡಿಯ ಅಳತೆಯನ್ನು ಮೀರಿ ತಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಒಳಗಡೆ ಸ್ಥಾಪಿಸಿಕೊಂದಿದ್ದವು. ಅಲ್ಲೊಬ್ಬ ಐವತ್ತರ ಹರೆಯದ ಮಾಲಿಕ; ಅವನೊಡನೆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನರಾಗಿದ್ದ ಇಬ್ಬರು ಹುಡುಗರು - ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಲಿಯುವ ವರವನ್ನು ದೇವರಲ್ಲಿ ಆ ಇಬ್ಬರೂ ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ರಸ್ತೆಯ ಪಾದಚಾರಿ ಮಾರ್ಗವೇ ಅವರುಗಳ ಕಾರ್ಯಾಗಾರ. ವಾಹನವೊಂದರ ಚಕ್ರ ಕಳಚುವಲ್ಲಿ ನಿರತನಾಗಿದ್ದ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬನಿಗೆ ಮಾಲಿಕ ಕೂಗಿ ಕರೆದು ಅದೇನನ್ನೋ ಹೇಳಿದ. ಎದ್ದು ಹೋದ ಹುಡುಗ ಮಾಲಿಕನಿಂದ ಹೊಗೆ-ಕೊಳವೆ (ಸೈಲೆನ್ಸರ್) ಒಂದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ರಸ್ತೆ ದಾಟಿ ನೇರವಾಗಿ ಬಂದವನು ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಹಾದು ಕಾಂಪೌಂಡ್ ಗೋಡೆ ಹಾರಿ ಹೋದ. ತಂದಿದ್ದ ಹೊಗೆ-ಕೆಳವೆಯನ್ನು ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಬೆಂಕಿಗೆ ಆಹುತಿ ನೀಡಿ, ಈ ಮೊದಲೇ ಅಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದ್ದ ವಸ್ತುಗಳ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಹೋಗಿ ತನ್ನ ಕಾಯಕದಲ್ಲಿ ಲೀನನಾದ.

ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಿಕೊಂಡು ನಿಂತಿದ್ದ ನನ್ನ ಭಾವನೆಯು ಆ ಹೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಕೋಪದಿಂದ ಕರುಣೆಯಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು. ಮಾಲಿಕ ಹಾಗೂ ಇಬ್ಬರು ಹುಡುಗರ ದಿನನಿತ್ಯದ ಬದಿಕಿನ ಕರಾಳ ಚಿತ್ರಣವನ್ನು ನೆನೆದ ನಾನು, ಅವರುಗಳಿಗೆ ಪರಿಸರ ಮಾಲಿನ್ಯ ಹಾಗೂ ಸಂರಕ್ಷಣೆಯ ಕುರಿತು ಹೇಳಬೇಕೆಂದಿದ್ದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ನನ್ನೊಳಗೆಯೇ ಸಮಾಧಿ ಮಾಡಿ ಮೂಕನಾಗಿ ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಟ್ಟೆ. ಪರಿಸರ ಸಂರಕ್ಷಣೆಯ ಸಾಮಾಜಿಕ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಅರಿತೂ ಮರೆತಂತಿರುವ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ನಗರವಾಸಿಗಳಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಒಬ್ಬನಾಗಿ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ (?!) ಅಲ್ಲಿಂದ ವಾಹನವೇರಿ ಹೊರಟೆ.

ತನ್ನನ್ನು ತಡೆಯುವ ಧೈರ್ಯ-ಶಕ್ತಿ ಯಾರಿಗೂ ಇಲ್ಲವೆಂಬುದನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸುವಂತೆ, ದಟ್ಟ ಹೊಗೆಯನ್ನು ಹೊರಸೂಸುತ್ತಾ ಪ್ರಜ್ವಲವಾಗಿ ಹೊತ್ತಿ ಬೆಂಕಿ ಉರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ತನ್ನನ್ನು ಸಂರಕ್ಷಿಸಿ ಕಾಪಾಡುವ ಆಸಕ್ತಿ-ಕಾಳಜಿ ಯಾರಿಗೂ ಇಲ್ಲವೆಂಬುದನ್ನು ಅರಿತು, ಉಸಿರುಕಟ್ಟಿ ಶೋಕದಿಂದ ಮನುಜರನ್ನು ಹೊತ್ತು ಭೂಮಿ ಸಾಗುತಲಿತ್ತು. ವೇಗವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವಾಹನದೊಳಗೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನನ್ನೊಳಗಿನ ವಿವೇಕವು ಬದುಕಿಯೂ ಸತ್ತಂತಿತ್ತು..!