ರಾಗಿ ಬ್ರಹ್ಮರ ಕುರಿತ ಚಾರಿತ್ರಿಕ ಕೃತಿ

ಮಡದಿ ಹಾಗೂ ಮಗಳನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ದೆಹಲಿಗೆ ತೆರೆಳಿದ್ದೆನು; ಅಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ಏಳು ದಿನಗಳು ಕೇವಲ ಏಳು ಘಂಟೆಗಳಂತೆ ಉರುಳಿಹೋಗಲಾಗಿ, ಹಿಂತಿರುಗಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಪಯಣಿಸಲು ಅಣಿಯಾಗುತ್ತಿರುವಾಗ ನನ್ನ ಬಗಲಚೀಲವನ್ನು ಹಿಡಿದು ನನ್ನಾಕೆ "ಏಕಿಷ್ಟು ಭಾರ?" ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಆಕೆಗೆ ಅದರ ಕಾರಣದ ಅರಿವಾಗಿದ್ದಿರಬೇಕು. "ಓದಲು ಕೆಲವು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ತಂದಿದ್ದೆ.." ನನ್ನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಮುಗಿಸುವ ಮುನ್ನವೇ ಕಂಡ ಆಕೆಯ ಮುಗುಳ್ನಗು 'ನೀವು ಎಂದಿಗೂ ಬದಲಾಗಲಾರಿರಿ..' ಎಂದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಐದು ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಬಹುದಿನಗಳಿಂದ ಒಂದೇ ಹಿಡಿತದಲ್ಲಿ ಓದಿ ಮುಗಿಸಲು ಉದ್ದೇಶಿಸಿದ್ದ 'ರಾಗಿ ಲಕ್ಷ್ಮಣಯ್ಯ'ನವರ ಕುರಿತಾದ ಕೃತಿಯೂ ಒಂದು.

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾನು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುವಾಗ ಅದರಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಮಟ್ಟಿಗೆ ಲೇಖಕರ ಹಸ್ತಾಕ್ಷರವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ರೋಢಿ; ಈ ಪುಸ್ತಕವೂ ಇದಕ್ಕೆ ಹೊರತಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. "ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಡಾ. ಪ್ರಶಾಂತ್ ರವರಿಗೆ – ಡಾ. ಎಂ. ನಾರಾಯಣಸ್ವಾಮಿ" ಎಂಬ ಹಸ್ತಾಕ್ಷರದ ಹಿಂದಿದ್ದ ಆತ್ಮೀಯತೆಯು ಕೃತಿಯ ಮೇಲಿನ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಇಮ್ಮಡಿಗೊಳಿಸಿತ್ತು. ದೆಹಲಿಗೆ ಹೊರಟು ಹಿಂತಿರುಗಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಮರಳುವುದರೊಳಗೆ ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಓದಿ, ಅದರ ಬಗೆಗಿನ ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವಂತಾದದ್ದು ಹರ್ಷದ ಸಂಗತಿ.

ಈ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅರಿವನ್ನು "ರಾಗಿ ಲಕ್ಷ್ಮಣಯ್ಯ ಎಂದರೆ ಯಾರು..?" ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯು ಆವರಿಸಿದ್ದಿರಬಹುದು! ಬಹುಶಃ ಪ್ರೊ. ಎಂ. ನಾರಾಯಣಸ್ವಾಮಿ ಹಾಗೂ ರಮೇಶ್ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಇವರುಗಳು ಸಂಪಾದಿಸಿರುವ 'ತೆನೆ ಮರೆಯ ಕ್ರಾಂತಿ ರಾಗಿ ಲಕ್ಷ್ಮಣಯ್ಯ – ಇಂಡಾಫ್ ರಾಗಿ ತಳಿಗಳ ಕಂಡುಹಿಡಿದ ವಿಜ್ಞಾನಿ' ಎಂಬ ಕೃತಿಯು ಕಳೆದ ಡಿಸೆಂಬರ್ ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಲೋಕಾರ್ಪಣೆಗೊಳ್ಳದೇ ಹೋಗಿದ್ದರೆ, ಅವಿರತವಾಗಿ ರಾಗಿ ತಳಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಲ್ಲಿ ಮೌನ ಕ್ರಾಂತಿ ನಡೆಸಿದ ಸಂತ ವಿಜ್ಞಾನಿ ಡಾ. ಸಿ. ಹೆಚ್. ಲಕ್ಷ್ಮಣಯ್ಯನವರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಸೌಭಾಗ್ಯ ನನ್ನಂತೆ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಒದಗಿ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇನೋ.. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಲೇಖಕರುಗಳದ್ದು ಅದ್ವಿತೀಯ ಸಾಧನೆಯೆಂದೇ ಹೇಳಬೇಕು.

ಪರಕೀಯ ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳದ ರಾಗಿ ಬೆಳೆಯ ತಳಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯು ಅಸಾಧ್ಯವೆಂದು ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚವೇ ಕೈಚೆಲ್ಲಿ ಕೂತರೂ, ಡಾ. ಲಕ್ಷ್ಮಣಯ್ಯನವರು ತಮ್ಮ ಛಲಬಿಡದ ನಿರಂತರ ಸಂಶೋಧನೆಯಿಂದಾಗಿ 'ವಿಶೇಷ ಸಂಪರ್ಕ ವಿಧಾನ'ವನ್ನು ಆವಿಷ್ಕರಿಸಿ, ರಾಗಿ ಬೆಳೆಯ ತಳಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ಸು ಗಳಿಸಿದರು. ಇವರು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದ ಅರುಣ, ಅನ್ನಪೂರ್ಣ, ಉದಯ, ಕಾವೇರಿ ರಾಗಿ ತಳಿಗಳು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ರಾಗಿ ತಳಿಗಳಿಗಿಂತ ಉತ್ಕೃಷ್ಟವಾಗಿವೆ. ಅಲ್ಲದೇ, ಸ್ಥಳೀಯ ರಾಗಿ ಬೆಳೆ ಹಾಗೂ ಆಫ್ರಿಕ ಮೂಲದ ರಾಗಿ ಬೆಳೆಗಳ ಸಂಕರಣದಿಂದ ಇವರು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದ 'ಇಂಡಾಫ್' - 1 ರಿಂದ 15 ತಳಿಗಳು ರಾಗಿ ಬೇಸಾಯದಲ್ಲಿ ಕ್ರಾಂತಿಯನ್ನೇ ಉಂಟುಮಾಡಿವೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ರಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ರೈತರ ಹಸಿವೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಇಂಡಾಫ್ ಬೆಳೆಗಳಿಂದ ದೊರೆತ ಅಗಾಧ ಹುಲ್ಲಿನಿಂದ ಜಾನುವಾರುಗಳ ಹಸಿವೆಯೂ ಸಹ ನೀಗಿದೆ. ತಮ್ಮ ಫಲಾಪೇಕ್ಷೆ ಇಲ್ಲದ ಸತತ ಪರಿಶ್ರಮದಿಂದ ರೈತರ ಪಾಲಿನ ದೇವತೆಯಾದ ಲಕ್ಷ್ಮಣಯ್ಯನವರು ಕೃಷಿ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ ಹಾಗೂ ಸರ್ಕಾರಗಳ ಪಾಲಿಗೆ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರಾಗಿಯೇ ಉಳಿದುಹೋದದ್ದು ದುರಂತ.

ರಾಗಿ ಲಕ್ಷ್ಮಣಯ್ಯನವರ ಆತ್ಮೀಯರು, ಅವರ ಸಮಕಾಲೀನರಾದವರಿಂದ ಸುಮಾರು 24 ಲೇಖನ ಹಾಗೂ ನಿರೋಪಣಾ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಈ ಕೃತಿಯು, ತನ್ನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಲೇಖನದಲ್ಲೂ ರಾಗಿ ಲಕ್ಷ್ಮಣಯ್ಯನವರ ಶ್ರೀಮಂತ, ವಿಶಿಷ್ಟ, ವಿಶೇಷ, ಸರಳ ವ್ಯಕ್ತಿತವನ್ನು ಹಲವಾರು ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ಓದುಗರಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಿಕೊಡುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದೆ. ಇಂದಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಎರಡು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ಕಾಲವಾದ, ಜೀವಿತದಲ್ಲೂ ನೇಪಥ್ಯ ಸೇರಿದಂತೆ ಬದುಕಿದ್ದ ವಿಶಾಲ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಮೌನ ಸಾಧಕರನ್ನು ಈ ಚಾರಿತ್ರಿಕ ಕೃತಿಯ ಮೂಲಕ ಯುವಪೀಳಿಗೆಗೆ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಪುನರ್ ಸೃಷ್ಟಿಸಿರುವ ಸಂಪಾದಕರುಗಳಿಗೆ ಅನಂತ ನಮನಗಳು ಸಲ್ಲಲೇಬೇಕು. ಅಲ್ಲದೇ, ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಒಟ್ಟಾರೆ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದಲ್ಲಿ ಅದರ ಹಿಂದಿರಬಹುದಾದ ಸಂಪಾದಕರ ಶ್ರದ್ಧೆ-ಪರಿಶ್ರಮಗಳು ನಮ್ಮ ಅರಿವಿಗೆ ಬರುತ್ತವೆ. ಡಾ. ಜೆ. ಬಾಲಕೃಷ್ಣರ ಮುಖಪುಟ ವಿನ್ಯಾಸ ಪುಸ್ತಕಕ್ಕೆ ಮೆರುಗು ನೀಡಿದೆ. ಇಂತಹ ವಿರಳವೆನ್ನಬಹುದಾದ ಸಾಧನೆಗೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುವ ಮೂಲಕ 'ಅಸೀಮ ಅಕ್ಷರ' ಪ್ರಕಾಶನವು ಸಾರ್ಥಕ್ಯ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದೆ.

ಒಂದು ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಬಡವರ-ದಲಿತರ 'ಅನ್ನ'ವಾಗಿದ್ದ 'ಕರಿರಾಗಿ'ಯು ಇಂದಿನ ಹದಗೆಟ್ಟ ಆಹಾರ-ಜೀವನ ಶೈಲಿಯಿಂದಾಗಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅದಕ್ಕಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಂತಸ್ತುಗಳ ಸಂಕೋಲೆಗಳ ಕಪಿಮುಷ್ಟಿಯಿಂದ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ದಿನನಿತ್ಯದ ಆಹಾರವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇಂತಹ ಮಹತ್ವದ ಸಂಕ್ರಮಣ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ರಾಗಿ ಬೆಳೆಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗಾಗಿ ತಮ್ಮ ಜೀವಿತಾವಧಿಯನ್ನೇ ಮುಡಿಪಾಗಿಟ್ಟ 'ರಾಗಿ ಲಕ್ಷ್ಮಣಯ್ಯ'ನವರ ಕುರಿತ ಈ ಚಾರಿತ್ರಿಕ ಕೃತಿಯು ಮೂಡಿಬಂದಿರುವುದು ಅತ್ಯಂತ ಸಮಂಜಸವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ರಾಗಿಯನ್ನು ಯಾವುದೇ ರೂಪದಲ್ಲಾದರೂ ಆಹಾರವಾಗಿ ಸೇವಿಸುತ್ತಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಓದಲೇಬೇಕೆಂಬುದು ನನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅಭಿಪ್ರಾಯ.

ಪುಸ್ತಕ ಪರಿಚಯ ಶೀರ್ಷಿಕೆ: ತೆನೆ ಮರೆಯ ಕ್ರಾಂತಿ ರಾಗಿ ಲಕ್ಷ್ಮಣಯ್ಯ – ಇಂಡಾಫ್ ರಾಗಿ ತಳಿಗಳ ಕಂಡುಹಿಡಿದ ವಿಜ್ಞಾನಿ ಸಂಪಾದಕರು: ಪ್ರೊ. ಎಂ. ನಾರಾಯಣಸ್ವಾಮಿ ಹಾಗೂ ರಮೇಶ್ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಪ್ರಕಾಶಕರು: ಅಸೀಮ ಅಕ್ಷರ, ಅಮೃತನಗರ, ಬೆಂಗಳೂರು ಪ್ರಥಮ ಮುದ್ರಣ: 2012 ಬೆಲೆ: ರೂ. 100/-

ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯನೂ ಆಂತರಿಕವಾಗಿ ಸತ್ಯಶೋಧಕನೇ. ಆದರೆ, ಸತ್ಯಶೋಧನೆಗೆ ಏಕಾಗ್ರತೆ, ಸಹನೆ, ಆಳವಾದ ಜ್ಞಾನ, ಫಲಾಪೇಕ್ಷೆ ಇಲ್ಲದ ಸತತ ಸಾಧನೆ ಮುಖ್ಯ.

- ಡಾ. ಸಿ. ಹೆಚ್. ಲಕ್ಷ್ಮಣಯ್ಯ

Beginning of my Fatherhood..

"When are we planning for a baby?"
"Should we?.. so early??"
Guess, my (bad?) habit of answering a question with another question is probably what my wife hates most. She continued..
"Enough, can't take it anymore.. better you face everyone yourself" - she looked annoyed.
"Let them ask me, I will answer myself.." - somehow, I wasn't dare enough to frame yet another question.
"It's been year-and-a-half we are married, are we growing younger anyways?.."
"uummmm.. no.., but.. we still have enough time.., isn't it?"

In the history of over 11 years of our relationship, this was the only thing about which me and my wife strongly disagreed upon - "having a baby". As it would have happened with any other married couple, we both soon had to face the undue pressure of being "parents". Though she looked a lot eager to be a "mom", I was too lazy and lethargic as usual.

"When are you both going to give us some good news?" - it was such an embarrassment when I was asked this by my wife's aunt in one of the family gathering.. didn't know what to answer! My wife seemed to be the most happiest person on earth that very moment, she was laughing mouthful. Realizing the fact what my brave wife was going through all past days, I quickly decided what to do next. Following a couple of fertile days I had marked for us, she only managed to have a period and missed the rest. When the hCG test done at home ran positive, we finally had a hint of the "good news"!!. I could no more be the same old "lazy boy".. our Gynecologist had confirmed the "good news" and certified it with a big list of precautions to my wife and responsibilities for myself.

"What are you going to present me for our second wedding anniversary?" asked my wife.
"Do we really need anything more?.." I said with a smile.
This time, my question as an answer to her question had little adverse effects; she very well understood what was intended. Following months of pregnancy were the most memorable days of life with lots of happenings around - scheduling appointments with the Gynecologist, waiting long hours for consultation, the curiosity of looking at our child through ultrasound while it slowly crept along it's crucial weeks of prenatal life, the joy of looking into the normal-read medical reports, the responsibility of being a sensible hubby, sharing few of her routine household chores, a little counseling done often to ease worries off and make her strong.. everything seemed like a fairy tale of a sweet dream!

It was on 29th June, the doctor advised to get my wife admitted for further medical care following frequent pain and discharge. Continuous fetal Non-Stress Test (NST) monitoring was normal throughout 30th June while she was in the labor ward. With no progressive signs of delivery, doctor recommended to wait until the next day for normal delivery to happen. It was at around half past 12 noon on 01st July, NST started recording an alarming drop in the fetal heart rate. Looking at the term scan report, doctor said "There might probably be something obstructing head to descend down and the baby seems to be in stress. It is better I take her in..". The sentence of term scan report "cord around the neck observed at the time of scanning" which I had purposefully ignored when my wife asked about it looking at the report a month ago was proved detrimental.

"Should I be operated now?"
"hmmmm.. baby seems to be stressed out. NST has now come down to 125, what was in the range of 145 earlier. Don't worry, C-section would be less painful compared to the normal labor pain. You will be put under anesthesia and by the time you open eyes, baby will be beside you" - even though I wasn't completely right, only intention was to ease my wife through her C-section. Hearing to those words and having known the stressed condition of the baby within, (looking as brave as ever) she too agreed.

"If you don't faint, please come to OT" said the doctor looking at me, this was what my wife also probably wanted. No matter I have been used to sight blood and also been regularly performing C-sections in animals myself, it shall never be easy to see the raw flesh and fresh blood of my loved one. Without much delay, I pulled on the pink gown and stepped in to OT. The anesthesiologist had done his job by then, but it was only the regional anesthesia - my wife was very well aware of the happenings around. Thanks to the head cap and face mask, which came to my rescue to avoid emotions on my face being directly seen by my wife. As the surgeon pierced through the different layers from skin into the abdominal cavity, I struggled to hold my nerves tight. While the suction pump cleared all the oozing out blood from the surgical site, baby was taken out with the umbilical cord around its neck. A few seconds later, the first cry of our baby brought a smile on my wife's face and a much awaited relief in me.

"Note the time of birth.." said the anesthesiologist to me. All my belongings were dropped outside the OT and the wall clock struck 2pm. I stood looking at the clock. "See whether you got a baby boy or girl.." - said the nurse. All I wanted was healthy mother and a healthy baby, no matter boy or a girl; reluctantly moved a bit towards the pediatrician who was passing the nasal tube to evacuate the mucus from the baby, I could see our tiny "daughter" crying aloud. "Don't you congratulate your wife?" asked the surgeon. Oh! yes.. had totally forgot to wish her.. I held her hand and gently pressed saying "daughter.." - am sure she did pick the pleasure within me as she was very well aware that I always preferred a daughter over son.

our daughter, on day two

Mom, daughter & dad are all fine now. Somewhere in May 2012, while I wrote a post "mom n me.." on this Blog (please read it again, it might just take a few minutes), it was mere fiction; and never was aware that almost the same thing would happen in my life a year later. Having such a lovely beginning to my fatherhood, we parents now have to shoulder the huge responsibility of making life of our daughter more prettier and most importantly, the responsibility of making her a beautiful human being.

ಪಶುವೈದ್ಯರಿಗೆ ಪಶುವೈದ್ಯರೇ ಶತ್ರುಗಳು..

ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಪಶುವೈದ್ಯನಾಗಿ, ಇಂತಹ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಡಿ ವೃತ್ತಿಪರ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಚಿಂತಿಸಿ ಬರೆಯುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಬಂದೊದಗಿರುವುದು ಬಹುಶಃ ದೌರ್ಭಾಗ್ಯವೇ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. "ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಹೆಣ್ಣೇ ಶತ್ರು" ಎನ್ನುವ ನಾಣ್ನುಡಿಯು ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿನ "ಯುವ" ಪಶುವೈದ್ಯರಿಗೆ ಅಕ್ಷರಶಃ ಅನ್ವಯಿಸುವಂತಹ "ಸನ್ನಿವೇಶವು ಇಂದು ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಿದೆ" ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ "ಸನ್ನಿವೇಶವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ" ಎಂದೆನ್ನಬಹುದೇನೋ?? ತಿಳಿಯದು.

ಕಳೆದ ಗುರುವಾರ, ಪೊಲೀಸ್ ಪೇದೆಯೊಬ್ಬರು ನನ್ನ ದ್ವಿಚಕ್ರವಾಹನವನ್ನು ತಡೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ದಾಖಲಾತಿಗಳನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನೂ ಅವಸರದಲ್ಲೇ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನುದ್ದೇಶಿಸಿ ಅವರು ಕೇಳಿದ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸಿ ಕಾಲೇಜು ತಲುಪುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ತಡವಾಗಿ, ತರಗತಿಗೆ ಗೈರುಹಾಜರಾದರೂ ಸಹ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ನಡೆದ ಅಲ್ಪಾವಧಿ ಸಂಭಾಷಣೆಯ ಕೊನೆಗೆ "ಪಶುವೈದ್ಯ ವೃತ್ತಿ, ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ, ಸರ್ಕಾರೀ ಇಲಾಖೆ ಹಾಗೂ ಪಶುವೈದ್ಯರ" ಬಗೆಗೆ ಅವರಿಗಿದ್ದಂತೆ ಭಾಸವಾದ ಉನ್ನತಾಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಇಮ್ಮಡಿಗೊಳಿಸಿದ ಸಂತಸ-ಸಮಾಧಾನವಿತ್ತು; ಆದರೆ ಇಂದು, ಅದೇ ವಿಷಯವಾಗಿ ತೀವ್ರ ನೋವು-ಅಸಮಾಧಾನ ನನ್ನನ್ನಾವರಿಸಿದೆ.

ಕರ್ನಾಟಕ ಸರ್ಕಾರದ ಪಶುಪಾಲನಾ ಮತ್ತು ಪಶುವೈದ್ಯಕೀಯ ಸೇವಾ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿ ಖಾಲಿ ಇರುವ ಪಶುವೈದ್ಯಾಧಿಕಾರಿ ಹುದ್ದೆಗಳನ್ನು ಭರ್ತಿ ಮಾಡಲು ಅರ್ಹ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳಿಂದ ಈ ಹಿಂದೆ ಅರ್ಜಿ ಅಹ್ವಾನಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಭರ್ತಿ ಮಾಡಲು ಉದ್ದೇಶಿಸಿದ್ದ ಹುದ್ದೆಗಳಿಗಿಂತ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳು ಕಡಿಮೆ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾರಣ, ಸರ್ಕಾರೀ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುವ ಸದವಕಾಶ ಸಿಗುವುದಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಯುವ ಪಶುವೈದ್ಯರೂ ಹರ್ಷಗೊಂಡಿದ್ದರು; ಆದರೆ, ಅದು ಬಹುಕಾಲ ಉಳಿಯದಿದ್ದುದೇ ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿನ ದುರಂತದ ಸಂಗತಿ.

ಸರಿಸುಮಾರು ಐದು ದಶಕಗಳ ಕಾಲ ಬೆಂಗಳೂರು ಕೃಷಿ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬೆಂಗಳೂರು ಹಾಗೂ ಬೀದರ ಪಶುವೈದ್ಯಕೀಯ ಮಹವಿದ್ಯಾಲಯಗಳನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸಿ, 2004ರಲ್ಲಿ "ಕರ್ನಾಟಕ ಪಶುವೈದ್ಯಕೀಯ, ಪಶು ಹಾಗೂ ಮೀನುಗಾರಿಕೆ ವಿಜ್ಞಾನಗಳ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ"ವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಯಿತು (www.kvafsu.kar.nic.in). ಅಲ್ಲದೇ, ಇದೇ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಸ್ವಾಮ್ಯಕ್ಕೆ ಹೊಸದಾಗಿ ಎರಡು ಪಶುವೈದ್ಯಕೀಯ ಮಹಾವಿದ್ಯಾಲಯಗಳನ್ನು ಕ್ರಮವಾಗಿ ಹಾಸನ ಮತ್ತು ಶಿವಮೊಗ್ಗದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಘನ ಸರ್ಕಾರವು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ ನಂತರ ನಡೆದುದೆಲ್ಲವೂ ಅನಾಹುತಗಳೇ ಸರಿ!

"ಪಶುವೈದ್ಯರುಗಳು ಉತ್ತಮ ಆಡಳಿತಗಾರರಲ್ಲ" ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೋ ಏನೋ, ಸರ್ಕಾರದ ಪಶುವೈದ್ಯಕೀಯ ಸೇವಾ ಇಲಾಖೆಗೆ ಪಶುವೈದ್ಯರೇತರರನ್ನು ಆಯುಕ್ತರನ್ನಾಗಿ (ಆಡಳಿತ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರು) ಸರ್ಕಾರ ನೇಮಕ ಮಾಡಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪುಷ್ಟಿ ನೀಡುವಂತೆಯೇ, ನೂತನ ಪಶುವೈದ್ಯಕೀಯ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದಡಿಯಲ್ಲಿರುವ ಬೀದರ ಮಹಾವಿದ್ಯಾಲಯವು "ಮಾನ್ಯತೆ" ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಅವಸಾನದ ಭಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ಹಾಸನ ಹಾಗೂ ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಪಶುವೈದ್ಯಕೀಯ ಮಹಾವಿದ್ಯಾಲಯಗಳು ಇಂದಿಗೂ ಪಶುವೈದ್ಯಕೀಯ ಪರಿಷತ್ತಿನಿಂದ ಮಾನ್ಯತೆ ಪಡೆಯದೇ, ತನ್ನ ಎಲ್ಲಾ 72 ಪದವೀಧರರ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಅತಂತ್ರವಾಗಿಸಿವೆ. ಮಾನ್ಯತೆ ಇರದ ಮಹಾವಿದ್ಯಾಲಯದ ಪದವೀಧರರೆಲ್ಲರೂ ಸರ್ಕಾರೀ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿ ಪಶುವೈದ್ಯಾಧಿಕಾರಿ ಹುದ್ದೆಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಪಶುವೈದ್ಯ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆಯಲೂ ಸಹ ಅರ್ಹರಾಗದಿರುವುದರಿಂದ ದಾರಿಕಾಣದೆ ಕಂಗಾಲಾಗಿದ್ದಾರೆ.

ದಿನಾಂಕ 27-05-2013 ರಿಂದ ಚಾಲನೆ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿರುವ ಪಶುವೈದ್ಯಾಧಿಕಾರಿ ಹುದ್ದೆಯ ನೇಮಕಾತಿ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯು ತಾರತಮ್ಯದ ತಾಣವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆಗೊಂಡಿದೆ. ಅರ್ಹ ಪಶುವೈದ್ಯ ಪದವೀಧರರು ದಾಖಲಾತಿ ಪರಿಶೀಲನೆಗೆ ಒಲವು ತೋರುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅರ್ಹರಲ್ಲವೆಂದು ತಿಳಿಸಲಾಗಿರುವ ಪದವೀಧರರು ಪರಿಶೀಲನಾ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗೆ ತಮ್ಮನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸದ ಕಾರಣ ಕೆರಳಿದ್ದಾರೆ. ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ ಕುಲಪತಿಗಳು, ಇಲಾಖಾ ಪ್ರಧಾನ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಗಳು, ಮಾನ್ಯ ಪಶುಸಂಗೋಪನಾ ಸಚಿವರು ಮತ್ತು ಮಾನ್ಯ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯವರನ್ನು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಭೇಟಿಮಾಡಿ ತಮ್ಮ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಸೂಕ್ತ ಪರಿಹಾರ ಒದಗಿಸಿಕೊಡಲು ಕೋರಲಾಗ್ಯೂ ಇದುವರೆವಿಗೂ ಯಾವುದೇ ಧನಾತ್ಮಕ ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಳ್ಳದ ಕಾರಣ ಕಂಗೆಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ತಾರ್ಕಿಕವಾಗಿ, ದಾಖಲಾತಿ ಪರಿಶೀಲನೆಗೂ ಮುನ್ನವೇ ಕೆಲವು ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಅರ್ಹರ ಪಟ್ಟಿಯಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಿರುವ ಸರ್ಕಾರೀ ಇಲಾಖೆಯ ನಿರ್ಣಯ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕವೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ, ಆಡಳಿತ, ಮಹಾವಿದ್ಯಾಲಯ, ಮಾನ್ಯತೆ, ಇಲಾಖೆ, ನೇಮಕಾತಿ, ಅರ್ಹತೆ - ಇವೆಲ್ಲವುಗಳ ಸಂಕೋಲೆಯಿಂದ ದೂರ ಸರಿದು ಆಲೋಚಿಸಿದೆವಾದರೆ, ವೃತ್ತಿಪರ ಹಿರಿಯರಾದ ನಾವು, ಯುವ ಪಶುವೈದ್ಯರುಗಳಿಗೆ ವೃತ್ತಿಪರತೆಯಲ್ಲಿ ಅವರುಗಳು ಉಜ್ವಲ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡು ಯಶಸ್ಸು ಗಳಿಸಲು ಅನುವಾಗುವಂತಹ ಸಂಭಾವಿತ ವೃತ್ತಿಪರ ಸಮಾಜವನ್ನು ಒದಗಿಸಿಕೊಡುವ ಬದ್ಧತೆಯ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುವಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ವಿಫಲರಾಗಿರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ.

ಮುಂಜಾನೆಯ ಕನಸು

ಜೀವನವೇ ಹೀಗೇನೋ.. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಂಬಂಧವಿರದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಸನ್ನಿವೇಶದ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯಿಸಿ, ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಸಂಕೋಲೆಗಳನ್ನು ಬೆಸೆದು, ಅರಿವಿಗೆ ಬಾರದ ಅಗೋಚರ ಆತ್ಮೀಯತೆಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ, ಬದುಕಿನ ಬಗೆಗೆ ಹೊಸದೊಂದು ಭರವಸೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸಿ, ಆ ಮೂಲಕ ಅಂತರಾಳದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಗುಪ್ತವಾಗಿ ಅಡಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಕೊರಗುಗಳಿಗೆ ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾದರೂ ಶಾಶ್ವತವೆಂಬಂತೆ ಭಾಸವಾಗುವ ಪರಿಹಾರದ ರೆಕ್ಕೆ-ಪುಕ್ಕಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿಸಿ, ಹಗುರಾದ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಆಕಾಶದೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಹಾರಿಬಿಡುತ್ತದೆ..

ಮೇರಿ ಮೇಡಂ (ಹೆಸರು ಬದಲಿಸಲಾಗಿದೆ), ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೊಡನೆ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ; ಸರಿಸುಮಾರು ನನ್ನ ತಾಯಿಯ ಆಸುಪಾಸಿನ ವಯಸ್ಕರು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ತಮ್ಮ ಸುದೀರ್ಘ 36 ವರ್ಷಗಳ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಸರ್ಕಾರಿ ಸೇವೆಯಿಂದ ವಯೋನಿವೃತ್ತಿ ಹೊಂದಿದರು. ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ, ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಅನುಭವದಲ್ಲಿ ಕಿರಿಯನಾದ ನಾನು ಕಳೆದ 5 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಅವರಿಂದ ಕಲಿತ ಪಾಠ ಅನೇಕ. ಸರ್ಕಾರಿ ವಸತಿಗೃಹದಲ್ಲಿ ವಾಸವಿದ್ದ ಅವರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಬದುಕೇ ವಿಚಿತ್ರ; ಗೃಹಿಣಿಯಾದರೂ ಒಂಟಿತನವೇ ಅವರ ಒಡನಾಡಿ. ವಾಡಿಕೆಯಂತೆ ಅವರ ಸೇವಾವಧಿಯ ಕೊನೆಯ ದಿನದಂದು ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ ಬೀಳ್ಕೊಡುಗೆ ಸಮಾರಂಭವನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಅವರ ಬಗೆಗೆ ನಾಲ್ಕು ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡುವ ಸರದಿ ನನ್ನದಾದಾಗ, ಕೆಲವೇ ವಾಕ್ಯಗಳ ನಂತರ "ಅವರು ಈವರೆಗೂ ನನಗೆ ತೋರಿರುವ ತಾಯಿಯ ಪ್ರೀತಿಗೆ ನಾನು ಆಭಾರಿ.." ಎಂದಷ್ಟೇ ಹೇಳಿ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ.

ಸಮಾರಂಭದ ನಂತರ ನೇರವಾಗಿ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಬಂದ ಮೇರಿ ಮೇಡಂ, "ಇದು ನಿಮಗೆ ಸರ್, ಆಮೇಲೆ ಓದಿ.." ಎನ್ನುತ್ತಾ ಆ ಮೊದಲೇ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದ್ದ ಒಂದು ಬಿಳಿಯ ಲಕೋಟೆಯನ್ನು ನನ್ನ ಕೈಗಿತ್ತರು. ಅದರಲ್ಲೇನಿರಬಹುದೆಂದು ಅಂದಾಜಿಸದೇ "ಥ್ಯಾಂಕ್ಯೂ ಮೇಡಂ.." ಎನ್ನುತ್ತ ಅದನ್ನು ಕಿಸೆಯಲ್ಲಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಆ ದಿನ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಮನೆಗೆ ಬರುವಾಗ, ಬಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದ ನನಗೆ ಲಕೋಟೆಯ ನೆನಪಾಗಿ, ಅದನ್ನು ಕಿಸೆಯಿಂದ ಹೊರತೆಗೆದು ಬಿಡಿಸಿ ಮೇರಿ ಮೇಡಂ ಅವರ ಕೈಬರಹದಲ್ಲಿದ್ದ ಲೇಖನವನ್ನು ಓದಲಾರಂಭಿಸಿದೆ.

ಮುಂಜಾನೆಯ ಕನಸು

ಮುಂಜಾನೆಯ ಮಂಪರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸುಂದರ ಕನಸು. ಕರಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತರನ್ನು. ಕರ್ಣಗಳಿಗೆ ಮೃದುವಾದ ಮನೋಹರವಾಗಿ ಕೋಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು ಒಂದು ಅಶರೀರವಾಣಿ.

"ನೀಡಿರುವೆನು ನಿನಗೆ ಅಷ್ಟ ಐಶ್ವರ್ಯಗಳನ್ನು, ನನ್ನಿಂದ ಯಾವ ವರವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಮತ್ತೆ ಈ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ?"

ಪ್ರಭುವೇ, ನನಗೆ ನೀನು ನೀಡಿರುವುದು ಸಪ್ತ ಐಶ್ವರ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ. ಒಂದು ಕೊರತೆಯನ್ನು ಇಟ್ಟಿರುವೆಯಲ್ಲಾ; ಅದನ್ನು ಪೂರೈಸು ಪ್ರಭುವೆ

"ಅದೇನೆಂದು ತಿಳಿಸಿದರೆ ಪೂರೈಸುವೆ ಆ ನಿನ್ನ ಕೋರಿಕೆಯನ್ನು"

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಊರಿಗಿದ್ದ ಒಂದೇ ಒಂದು ಬಸ್ಸು ದೂರದಲ್ಲಿ ಆಗಮಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮೇರಿ ಮೇಡಂ ಮೂಲತಃ ಕ್ರೈಸ್ಥರಾದರೂ, ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಮೇಲಿದ್ದ ಅವರ ಹಿಡಿತವನ್ನು ಕಂಡು ಬೆರಗುಗೊಂಡಿದ್ದೆ. ಲಕೋಟೆಯನ್ನು ಕೈಚೀಲದೊಳಗೆ ಜೋಪಾನವಾಗಿ ಇರಿಸಿ, ಬಸ್ಸಿಗೇರಿ ಕುಳಿತೆ. ಪ್ರಯಾಣದುದ್ದಕ್ಕೂ ಮನಸ್ಸು ಚಿಟ್ಟೆಯಂತೆ ಅನೇಕ-ಅನಾವಶ್ಯಕ ವಿಚಾರಗಳೆಡೆಗೆ ನಿರಂಕುಶವಾಗಿ ಹಾರಾಡುತ್ತಿತ್ತು; ಬೆಂಗಳೂರಿನ ವಾಹನ ಹಾಗೂ ಜನದಟ್ಟಣೆ ಬೇಸರ ತರಿಸಿತ್ತು, ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಜೋಂಪು ಹತ್ತಿ ಕೊನೆಗೊಮ್ಮೆ ಮನೆ ತಲುಪಿದ್ದೆ.

ಇದಾಗಿ ಹಲವಾರು ದಿನಗಳೇ ಕಳೆದುಹೋದವು; ಮೇರಿ ಮೇಡಂ ಕಛೇರಿಯ ತಮ್ಮ ವಸತಿಗೃಹವನ್ನು ತೆರವುಗೊಳಿಸಿ, ನಗರದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಒಂದು ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆಗೆ ತೆರಳಿದ್ದರಿಂದ ಅವರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡುವ ಅವಕಾಶಗಳೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಯಾವುದೋ ವಿಷಯವಾಗಿ ಒಮ್ಮೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತೋಚಿದ್ದನ್ನು ಗೀಚಿಟ್ಟಿದ್ದ ಹಾಳೆಯ ತುಣುಕೊಂದನ್ನು ಕೈಚೀಲದಲ್ಲಿ ಹುಡುಕುವಾಗ, ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ನಾನು ಮರೆತೇ ಹೋಗಿದ್ದ ಮೇರಿ ಮೇಡಂ ಅವರ ಲಕೋಟೆ ಕಾಣಿಸಿತು. ದಿನೇ ದಿನೇ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ವಾಹನದಟ್ಟಣೆಯಂತೆ ಉಲ್ಬಣಿಸುತ್ತಿರುವ ನನ್ನ ಮರೆಗುಳಿತನಕ್ಕೆ ಶಪಿಸಿ, ಲಕೋಟೆಯ ಓದನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದೆ:

ಬರಿದಾದ ನನ್ನ ಮಡಿಲು, ಸರ್ವ ಸದ್ಗುಣ ಸಂಪನ್ನನಾದ ಒಂದು ಪುತ್ರ ರತ್ನವನ್ನು ದಯಪಾಲಿಸು ನನಗೆ

"ಈ ಕಲಿಯುಗದಲ್ಲಿ ಸರ್ವ ಸದ್ಗುಣ ಸಂಪನ್ನನಾದವನನ್ನು ಹುಡುಕುವುದು ಸಾಗರದೊಳಗೆ ಸಾಸಿವೆ ಕಾಳನ್ನು ಹುಡುಕಿದಂತೆ ಅಲ್ಲವೆ?"

ಆ ಸಾಗರದೊಳಗಿಂದ ಒಂದು ಅಮೂಲ್ಯ ರತ್ನವನ್ನು ಹುಡುಕಿ ತೆಗೆದಿರುವೆನು ಪ್ರಭುವೆ 

"ಬೇಡಿಕೋ ಹಾಗಾದರೆ ಏನು ನಿನ್ನ ಕೋರಿಕೆ?"

ಪುನರ್ಜನ್ಮವಿರುವುದು ನಿಜವಾದರೆ, ಮರುಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ನಾನು ಹೆಣ್ಣಾಗಿ ಜನ್ಮತಾಳಿದರೆ, ಬರಿದಾಗಿರುವ ನನ್ನ ಮಡಿಲನ್ನು ತುಂಬಲು ಪ್ರಶಾಂತ ಎನ್ನುವ ಅಮೂಲ್ಯ ರತ್ನವನ್ನು ಕಂದನಾಗಿ ಕರುಣಿಸು

"ಮರುಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲವೇ? ಹಾಗಿದ್ದರೆ ತಥಾಸ್ತು.."

ಮರೆಯಾಗಿತ್ತು ವರವನ್ನು ನೀಡಿದ ದೈವಸ್ವರೂಪ. ಎಚ್ಚೆತ್ತು ಕಣ್ಣುತೆರೆದಾಗ ಕಂಡಿತ್ತು ಪ್ರಕೃತಿಯ ವಾಸ್ತವರೂಪ..

- ಮೇರಿ.

ವೃತ್ತಿ ಪರಿಧಿ - ಪಶುವೈದ್ಯರ ಹೆಮ್ಮೆ

(IndiBlogger ನಲ್ಲಿ ನೋಂದಣಿಯಾಗಿರುವ ಸುಮಾರು 149 ಕನ್ನಡ ಬ್ಲಾಗ್-ಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗ್ ಇಂದಿಗೆ, ಜೂನ್ 2012 ರಲ್ಲಿ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ, ಆಶ್ಚರ್ಯಕರ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ವಿಷಯವನ್ನು ನಿಮ್ಮೊಡನೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುತ್ತಾ, ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣಕರ್ತರಾದ ನನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ಓದುಗ ಮಿತ್ರ ಬಳಗಕ್ಕೆ ಅನಂತ ವಂದನೆಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತೇನೆ)

ಈ ಲೇಖನವು ಸರಿಸುಮಾರು ಮೂರೂವರೆ ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ 'ಕರಡು' ಪ್ರತಿಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದುಕೊಂಡದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸ. ಪಶುವೈದ್ಯರೊಬ್ಬರಿಂದ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ರಚಿಸಲ್ಪಟ್ಟು, ಕನ್ನಡ ಪಶುವೈದ್ಯ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಿಷತ್ತು ಹೊರತಂದಿರುವ 'ವೃತ್ತಿ ಪರಿಧಿ' ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದ ಕೂಡಲೇ ಅದರ ಬಗೆಗಿನ ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ಬರೆದು ಇತರರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಗಾಧವಾದ ತುಡಿತವನ್ನು ಅಂತರಂಗದ ಆಳದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಮನೆಮಾಡಿರುವ ಅಜಾಗೃತ ಅಳುಕು ಮೆಟ್ಟಿ ನಿಂತಿತ್ತು. ಡಾ. ಟಿ. ಎಸ್. ರಮಾನಂದ ಅವರಂತಹ ಮಹಾನ್ ಬರಹಗಾರರ ಅದ್ಭುತ ಕೃತಿಯ ಬಗ್ಗೆ, ಸಾಹಿತ್ಯದ ತಿರುಳನ್ನೇ ಅರಿಯದ ನನ್ನಂತಹ ಸಾಮಾನ್ಯನೊಬ್ಬ ಬರೆಯುವುದು ಪ್ರಮಾದವಾಗಬಹುದೆಂಬ ಅಂಜಿಕೆಯಿಂದಲೇ ಈ ಹರಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಕೈಹಾಕಿದ್ದೇನೆ; ಆಗಬಹುದಾದ ಎಲ್ಲಾ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಮನ್ನಿಸಿರೆಂದು ಗುರು-ಹಿರಿಯರಾದ ಡಾ. ಟಿ-ಎಸ್-ಆರ್ ಅವರಲ್ಲಿ ನಮ್ರನಾಗಿ ವಿನಂತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.

'ವೃತ್ತಿ ಪರಿಧಿ' ಡಾ. ಟಿ-ಎಸ್-ಆರ್ ಅವರ ಮೂರನೇಯ ಕೃತಿ. ಇದು ಅವರ ಪಶುವೈದ್ಯ ವೃತ್ತಿಪರ ಅನುಭವವೆಂಬಂತೆ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆಯಾದರೂ, ಓದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ವೃತ್ತಿಪರತೆಯ ಓರೆಗಲ್ಲಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ಡಾ. ಟಿ-ಎಸ್-ಆರ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ಜೀವನಾನುಭವವನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿಡುವ ವಿಶಿಷ್ಟ ಪರಿಯು ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ; ಇದರ ಹಿಂದಿರುವುದು ಅವರ ಪರಿಪಕ್ವವಾದ ಉನ್ನತ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಹಾಗೂ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಪ್ರೌಢಿಮೆ ಎಂಬುದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವಿಲ್ಲ. ಸ್ವತಃ ಡಾ. ಟಿ-ಎಸ್-ಆರ್ ಅವರೇ ಪುಸ್ತಕದ 'ಅರಿಕೆ'ಯಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಡಾ. ರಹಮತ್ ತರೀಕೆರೆ ಅವರು 'ಮುನ್ನುಡಿ'ಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿರುವ ಮಾತುಗಳು ಇದಕ್ಕೆ ಪೂರಕ.

ಸರ್ಕಾರೀ ಪಶುವೈದ್ಯರುಗಳಿಗೆ ಬಿಡುವಿಲ್ಲದ ತಮ್ಮ ವೃತ್ತಿಬದುಕಿನ ಜೊತೆಜೊತೆಗೆ ಸಮಾಜದ ಸರ್ವತೊನ್ಮುಖ ಒಳಿತಿಗಾಗಿ ಇನ್ನಿತರೇ ಹಲವಾರು ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳು ಅನಿವಾರ್ಯವೆಂಬ ಸರ್ವಕಾಲಿಕ ಸತ್ಯವನ್ನು ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ 'ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿ' ಹಾಗೂ 'ಪ್ರವಾಹ ಪರಿಹಾರ' ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿನ ತಮ್ಮ ಅನುಭವಗಳ ಮುಖೇನ ಲೇಖಕರು ಮತ್ತೇ ಸಾಬೀತುಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಮೂಲಕ, ಕೇವಲ ಪಶುಚಿಕಿತ್ಸೆ ಮಾಡುವುದು ಮಾತ್ರ ಪಶುವೈದ್ಯರ ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯವೆಂಬ ಭ್ರಮೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಅನೇಕ ಕಿರಿಯ ಪಶುವೈದ್ಯರುಗಳಿಗೆ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ನೀತಿಪಾಠ ಹೇಳುತ್ತಾ, ಅವರನ್ನು ವೃತ್ತಿಪರ ಸನ್ಮಾರ್ಗದೆಡೆಗೆ ನಡೆಸುವಲ್ಲಿ ಡಾ. ಟಿ-ಎಸ್-ಆರ್ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ.

ಪುಸ್ತಕದ ಮತ್ತೊಂದು ವಿಶೇಷ - ನೈಜತೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಅಧ್ಯಾಯದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿರುವ ಪಾತ್ರಗಳು, ಸನ್ನಿವೇಶಗಳು ಹಾಗೂ ಮಾತುಗಳು ಅತ್ಯಂತ ಸಹಜವೆಂಬಂತಿದ್ದು, ನಿರೂಪಣಾ ಶೈಲಿಯು ಯಾವುದೇ ಪಶುವೈದ್ಯರು ಅಲ್ಲಿರುವುದು ತಮ್ಮದೇ ಅನುಭವವೇನೋ? ಎಂಬ ಭ್ರಾಂತಿಗೊಳಗಾಗುವಂತಿದೆ. ಎಪ್ಪತ್ತರ ದಶಕದ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಮುಗ್ಧ ಜನರ ಅಸಹಾಯಕ ಬದುಕಿನ ಚಿತ್ರಣವನ್ನು ಅವರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಓದುಗರಿಗೆ ದರ್ಶನ ಮಾಡಿಸಿಕೊಟ್ಟಿರುವ ರೀತಿಯು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿ, ಬಹುಕಾಲ ನೆನಪಿನಲ್ಲುಳಿಯುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಕಗ್ಗತ್ತಲು ಸೆರಗು ಸರಿಸಿದಾಗ ಮೂಡಿದ ಮುಂಜಾವಿನ ಅರಣ್ಯದ ಸುಂದರ ನೋಟ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ಬರದ ಭೀಕರತೆ, ಪ್ರವಾಹದ ಪ್ರಬಲತೆಗಳ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಭಾವಕಾರೀ ವರ್ಣಿನೆ ಲೇಖಕರ ಭಾಷಾ ಸಂಪತ್ತಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯೂ ಆಗಿವೆ.

ಪುಸ್ತಕದ ಪ್ರಕಾಶಕರಾದ 'ಕನ್ನಡ ಪಶುವೈದ್ಯ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಿಷತ್ತು, ಶಿವಮೊಗ್ಗ' ಸಂಸ್ಥೆಯ ಪ್ರಯತ್ನ-ಶ್ರಮ ಪ್ರಶಂಸನಾರ್ಹ. ಪಶುವೈದ್ಯ ವೃತ್ತಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಸಾಹಿತ್ಯ ರಚನೆಗೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ನೀಡಿ, ತನ್ಮೂಲಕ 'ಅಧಿಕೃತ ಪಶುವೈದ್ಯ ಸಾಹಿತ್ಯ' ಸಂಪತ್ತನ್ನು ವೃದ್ಧಿಗೊಳಿಸುವ ಸಂಕಲ್ಪತೊಟ್ಟು, ಕರ್ಯಪ್ರವೃತ್ತರಗಿರುವ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಗಳಾದ ಡಾ. ನಾಗರಾಜ್ ಕೆ. ಎಮ್. ಹಾಗೂ ಎಲ್ಲಾ ಪದಾಧಿಕಾರಿಗಳು ಮತ್ತು ಸದಸ್ಯರುಗಳಿಗೆ ನನ್ನ ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕ ಅಭಿನಂದನೆಗಳು. ಡಾ. ಟಿ-ಎಸ್-ಆರ್ ಅವರ ಈ ಕೃತಿಯಿಂದ ಮೊದಲ್ಗೊಂಡು, ಕರ್ನಾಟಕದ ಹಲವಾರು ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ಪಶುವೈದ್ಯರ ವೃತ್ತಿಪರ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಪ್ರಕಟಣೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಸ್ಥೆಯು ಮಹತ್ತರ ಸಾಧನೆಗೈಯ್ಯಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತೇನೆ.

'ವೃತ್ತಿ ಪರಿಧಿ' - ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಪಶುವೈದ್ಯರೂ ಓದಲೇಬೇಕಾದ ಒಂದು ಮನೋಜ್ಞ ಕೃತಿ. ಮೊದಲ ಮುದ್ರಣ ಕಂಡಿರುವ 1000 ಪ್ರತಿಗಳು ಲಭ್ಯವಿದ್ದು, ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಲೇಖಕರಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ಖರೀದಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ (ಮುಖಬೆಲೆ ರೂ.75=00 ಮಾತ್ರ).

Making of ಕಹಳೆ

www.kahale.gen.in

ಬಹುತೇಕ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮಾನವರಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ತಮ್ಮ ಭಾಷೆ, ನೆಲ ಹಾಗೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯೆಡೆಗೆ ವಿಶೇಷವಾದ ಒಲವು ಇರುವುದು ಸಹಜವಷ್ಟೆ. ಕೆಲವರಲ್ಲಿ ಇದು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಗೊಂಡರೆ, ಉಳಿದವರಲ್ಲಿ ಅಂತರಾಳದ ಒಳಗೆಲ್ಲೋ ಸುಪ್ತವಾಗಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿರುತ್ತವೆ. ವ್ಯಕ್ತ-ಅವ್ಯಕ್ತತೆಯ ಹಿಂದಿರುವ ಕಾರಣಗಳು ಏನೇ ಆದರೂ, ತನ್ನೊಳಗಿರುವ ನಾಡು-ನುಡಿಯ ಬಗೆಗಿನ ಅಭಿಮಾನ-ಗೌರವಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ ಭಾವನೆಯು ಮಾತ್ರವೇ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಬುದ್ಧಿ ತಿಳಿದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ನನ್ನ ಮಾತೃಭಾಷೆ ಕನ್ನಡದ ಕಟ್ಟಾಭಿಮಾನಿ ನಾನಲ್ಲವಾದರೂ, ಕಾಲ ಕಳೆದಂತೆಲ್ಲಾ ನನ್ನಲ್ಲಿನ ಕನ್ನಡ ಹಾಗೂ ಕರ್ನಾಟಕದೆಡೆಗಿನ ಅಗೋಚರ ಸೆಳವು ಆಧಿಕ್ಯವಾದುದರ ಅರಿವಾಗತೊಡಗಿತು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ, ಆಗಸ್ಟ್ 2011 ರಲ್ಲಿ ಸಂಚಯ ತಂಡದವರು ಹಮ್ಮಿಕೊಂಡಿದ್ದ 'ಅರಿವಿನ ಅಲೆಗಳು' ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವು ಇದಕ್ಕೆ ಪೂರಕ ಪ್ರಭಾವವನ್ನುಂಟುಮಾಡಿ, ನನ್ನೊಳಗಿನ ಕನ್ನಡಿಗನನ್ನು ಜಾಗೃತಗೊಳಿಸಿತ್ತು. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಮುಂಬರುವ 2011 ರ ಕನ್ನಡ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವವನ್ನು ವಿಶಿಷ್ಟ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸಿಯೇ ತೀರಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲವು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅಗಾಧವಾಯಿತು.

ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ನನ್ನಲ್ಲಿರುವ ಸೃಜನಶೀಲತೆಯ ಕೊರತೆಯಿಂದಾಗಿ, ಅನ್ಯಮಾರ್ಗ ತೋರದೆ ಅರಿವಿನ ಅಲೆಗಳು ಬಳಗದವರಂತೆಯೇ 'ಅರಿವಿನ ಅಲೆಗಳು' ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಹಮ್ಮಿಕೊಳ್ಳುವುದೆಂದು ನಾನೇ ನಿರ್ಧರಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ನನ್ನೊಳಗೆಯೇ ಹರಿದಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಈ ವಿಚಾರಧಾರೆಯನ್ನು ಕೆಲವು ಸ್ನೇಹಿತರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು, ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳೆಯನಾದ ಗುರುರಾಜ ತೋರಿದ ಆಸಕ್ತಿಯು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಚೈತನ್ಯ ತುಂಬಿ, ಭರವಸೆಯ ಬೆಳಕನ್ನು ಮೂಡಿಸಿತು. ಕನ್ನಡ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವಾಚರಣೆಗೆ ಪಣತೊಟ್ಟ ನಾನು ಎಂದಿಗೂ ಒಂಟಿಯಾಗಲಾರೆನೆಂಬ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಹುಸಿಯಾಗಗೊಡದ ಗೆಳೆಯನೊಡಗೂಡಿ ಇಬ್ಬರು ಸದಸ್ಯರ ತಂಡವೊಂದನ್ನು ರಚಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು ಬಹುಶಃ ಯಶಸ್ಸಿನೆಡೆಗೆ ನಮ್ಮ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆಯೆಂದೇ ನನ್ನ ಭಾವನೆ.

ಆಧುನಿಕತೆಯು ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ನೆರವಿನೊಂದಿಗೆ ನಮ್ಮಗಳ ಬದುಕನ್ನು ದುಸ್ತರವಾಗಿಸಿ, ಮಾನವರ ನಡುವಿನ ಅವಿನಾಭಾವ ಸಂಬಂಧದ ಅಂತರವನ್ನು ಕಡಲಿನೋಪಾದಿಯಲ್ಲಿ ವಿಶಾಲವಾಗಿಸಿರುವುದರಿಂದ ತಂಡದ ಸದಸ್ಯರುಗಳಾದ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಸಂವಾದ-ಚರ್ಚೆಗಳು ಕೇವಲ ಮಿಂಚಂಚೆ ಹಾಗೂ ಕಿರುಸಂದೇಶಗಳಿಗೆ ಸೀಮಿತಗೊಂಡಿತ್ತು. ಅಂತರ್ಜಾಲ ತಾಣವೊಂದನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ, ನವಂಬರ್ 2011 ರ ಮಾಹೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ದಿನವೂ ವಿವಿಧ ಲೇಖಕರಿಂದ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ರಚಿತಗೊಂಡ ಬರೆಹಗಳನ್ನು ಆ ತಾಣದಲ್ಲಿ ಬಿತ್ತರಿಸುವ ವಿಚಾರವನ್ನು ನಾನು ಹೇಳಿಕೊಂಡಾಗ, ಮರುಮಾತಾಡದೇ 'ಸೈ' ಎಂದು ಸಮ್ಮತಿಸಿದ ಗುರುರಾಜರ ಆತ್ಮಸ್ಠೈರ್ಯವನ್ನು ನಾನು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಮೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳದೆ ಇರಲಾಗಲಿಲ್ಲ.

ಸರಿಸುಮಾರು 30 ವಿವಿಧ ಲೇಖಕರಿಂದ ರಚಿತಗೊಂಡ ಕನ್ನಡದ ವೈವಿಧ್ಯ-ವಿಶೇಷ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುವುದು ನಮಗೆ ಕಬ್ಬಿಣದ ಕಡಲೆಯಾಗುವ ಎಲ್ಲಾ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಮನಗಂಡಿದ್ದ ನನಗೆ '30 ಲೇಖನಗಳು ಏನೂ ಕಷ್ಟ ಆಗಲ್ಲ ಬಿಡಿ ಪ್ರಾಶಾಂತ್' ಎಂಬ ಗುರುರಾಜರ ಸರಳ ನುಡಿಗಳು ಮರಳುಗಾಡಿನಲ್ಲಿ ಓಯಸಿಸ್ ಕಂಡ ಅನುಭವ ತಂದುಕೊಟ್ಟವು. ಆದರೂ, ಮುಂದಿನ ಹಲವಾರು ದಿನಗಳು 'ಕನಿಷ್ಟ 30 ಲೇಖನಗಳು ಸಂಗ್ರಹವಾಗದಿದ್ದರೆ ಮಾಡುವುದಾದರೂ ಏನು? ಹೀಗಾಗಿಹೋದರೆ ನಮ್ಮ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಏರುಪೇರುಗಳಾಗಿ, ಕನ್ನಡ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವವನ್ನು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಆಚರಿಸಲು ಮುಂದಾಗಿರುವ ನಾವು ತಲೆತಗ್ಗಿಸುವಂತಾಗಬಹುದೇ? ಈ ರೀತಿಯಿಂದಾಗಬಹುದಾದ ಸೋಲಿನಿಂದ ಕನ್ನಡ ನಾಡು-ನುಡಿಗೆ ನಾವೇ ಅವಮಾನ ಮಾಡಿದಂತಾಗುವುದೇ?' ಎಂಬಿತ್ಯಾದಿ ಅನೇಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ನಾನು ಜಿಜ್ಞಾಸುವಾದೆ.

(ಮುಂದುವರೆಯುವುದು..)

ಕಹಳೆ

ಆತ್ಮಿಯ ಸ್ನೇಹಿತರೆ,

ನಿಮಗೆ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದವರಿಗೆ ಗೌರಿ ಹಾಗೂ ಗಣೇಶ ಹಬ್ಬದ ಹಾರ್ದಿಕ ಶುಭಾಶಯಗಳು.

ಸಾಮಾನ್ಯ, ಯಾವುದೇ ವಿಷಯವಾಗಿ ನನಗೆ ಅನುಮಾನ ಅಥವಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಇದ್ದರೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ನನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನವು Google ನಿಂದಲೇ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದುವರೆಗಿನ ನನ್ನ ಅನುಭವದಲ್ಲಿ ವಿಷಯವಾರು ಮಾಹಿತಿಗಳು ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಲಭ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಂತರ್ಜಾಲದ ಅಗಾಧತೆಯನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿರುವ ಮಾಹಿತಿ ಅತ್ಯಂತ ವಿರಳ ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು. ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ವಿಷಯ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ಮತ್ತು ಮಂಡನೆಗಳ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿ ಹೊರಟ ನಾನು ಅದೆಷ್ಟೋ ಬಾರಿ Google ಅನ್ನು ಶಪಿಸಿದ್ದುಂಟು.

ಅನ್ಯ ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿಕೊಂಡರೆ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಇತಿಹಾಸ, ಬೆಳವಣಿಗೆ ಹಾಗೂ ವಿಸ್ತಾರ ಕಡಿಮೆಯೇನಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಸಹ ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಸಾಲದೇನೋ ಎಂಬ ಭ್ರಮೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮೂಡುತ್ತಿದೆ. ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ಕನ್ನಡ ಗಣಕ ಪರಿಷತ್ತು ಹೊರತಂದ Nudi ತಂತ್ರಾಂಶವು ಗಣಕ ಯಂತ್ರದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಬೆರಳಚ್ಚಿಸುವ ಸುಲಭ ಸಧನವಾಗಿದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸ. ಮುಂದೆ Baraha ಪರಿಕರವೂ ಸಹ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಚಿರಪರಿಚಿತವಾಯಿತು.

ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಬೆಳೆದಂತೆ, Nudi ಹಾಗೂ Baraha ದಂತಹ ಸಾಧನಗಳೂ ಬೆಳೆದವಾದರೂ ಅಂತರ್ಜಾಲದ ಮಹಾ ಸ್ಫೋಟಕ್ಕೆ ಸಾಟಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ಇಂಥಹ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ವರವಾಗಿ ಬಂದದ್ದು Google Transliterate. ಇಂದು, ಈ ತಂತ್ರಾಂಶದ ಸಹಾಯದಿಂದ ನಾವು ಮಾತನಾಡಿದಷ್ಟೇ ಸುಲಭವಾಗಿ ಕನ್ನಡ ಭಾಷಾಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಗಣಕ ಯಂತ್ರದ ಮೂಲಕ ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇದರ ಸಂಪೂರ್ಣ ಲಾಭವನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸೂಕ್ತ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವುದು ಇಂದು ನಮ್ಮ-ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಮುಂದಿರುವ ಸವಾಲು.

ಈ ಸವಾಲನ್ನು ಸ್ವಿಕರಿಸಿ, ಮುಂಬರುವ ಎಲ್ಲಾ ಕನ್ನಡ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವಗಳನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಕೂಡಿ ವಿಭಿನ್ನ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸುವ ಉದ್ದೇಶದೊಂದಿಗೆ 'ಕಹಳೆ' ಎಂಬ ನಾಮಾಂಕಿತದಲ್ಲಿ ಅಂತರ್ಜಾಲ ತಾಣ (www.kahale.gen.in) ವೊಂದನ್ನು ಸಿಧ್ಧಪಡಿಸಿದ್ದೇವೆ. ನವೆಂಬರ್ ಮಾಹೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ದಿನವೂ ಇಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಬರಹಗಾರರ ಹೊಸ ಕನ್ನಡ ಲೇಖನವೊಂದನ್ನು ಬಿತ್ತರಿಸುವ ಆಶಯ ಹೊಂದಲಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ಆದಲ್ಲಿ, ಅಪಾರವಾದ ಕನ್ನಡ ಭಾಷಾಸಂಪತ್ತು ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಸಧ್ಯದಲ್ಲೇ ಲಭ್ಯವಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿರುತ್ತವೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ, ಈ ಮೂಲಕ ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮನವಿ ಇಷ್ಟೇ - ದಯವಿಟ್ಟು ನಮ್ಮ ಈ ಪುಟ್ಟ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೆಂಬಲಿಸಿ. ನೀವು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ನಿಮಗೆ ತಿಳಿದಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನೂ ಇದರಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿ, ಕನ್ನಡ ಕಹಳೆಯು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಮೊಳಗುವಂತೆ ಮಾಡಿ.

ಗಣೇಶ ಹಬ್ಬದ ಈ ಶುಭದಿನದಂದು, ವಿಘ್ನನಿವಾರಕನ ಆಶೀರ್ವಾದಗಳೊಂದಿಗೆ ಹಾಗೂ ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿಪೂರ್ವಕ ಮತ್ತು ಉತ್ಸಾಹದಾಯಕ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದ ನಿರೀಕ್ಷೆಯೊಂದಿಗೆ ಕಹಳೆಯನ್ನು ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಸಮರ್ಪಿಸಿದ್ದೇವೆ; ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಇದನ್ನು ಉಳಿಸಿ ಬೆಳೆಸೋಣ.

My name is Harry

Courtesy - PicCat

My name is Harry; well, may be that doesn't matter anymore. My lungs fail to oxygenate blood and heart refuses to pump the impure blood. All my vital organs have rested themselves; kidneys being the main culprit for everything happening. There's a reason for me to fight my death – I just want to see my 'mom'.

Am 9 years old now; did you think it's not the age to die? But, being a Cat, that's nearly what I all deserve. 'Harry is going really down; all his vital organs have stopped functioning. To save him from further sufferings, I strongly suggest you to put him to sleep' says the Vet to my owner, which she refuses at once. My 'mom' is expected here to see me anytime now; I have to hold my breath until then.

While I lay down almost dead in the Intensive Care Unit, my owner picks a call – 'Harry hasn't had eaten anything for a week now; I don't see him open his eyes since past two days'. I know it's my 'mom' at the other end. After disconnecting the call, owner pats me and says 'Clara is taking the next flight and will be reaching here by evening. You will be alright Harry'.

Clara – the youngest daughter of my owner; she is my 'mom'. Even before I could open my eyes after birth, I was abandoned orphan. It's Clara who picked me up and gave me life then; it was she whom I saw when I opened my eyes for the first time. She was a school-going kid then, but still took care of me every single day – isn't she my 'mom'?

Though there were many Cats at home, am her only pet. She used to laugh with me, play with me, eat with me, sleep with me and even cry with me; in no time we were soul-mates. I don't remember even a single night sleeping without being hugged by her. I soon became her child and she, my 'mom'.

When she wanted to do her higher studies, she chose Veterinary Science. 'Don't worry Harry, I will soon become a Vet to see that you never get ill and had to suffer' – she told me before leaving to join a far away Veterinary School. I jumped into her bag and went till airport; was very sad that day and wept a lot for wanting her. It's five years now and she will be a Vet doctor in a month or so, and I have gone through all possible sufferings being ill and trying to restore my fading breath every single time, until she arrives.

'Harry never let me sleep the night before my daughter Clara was coming home. Now, though I told him she is already on her way to see him, he don't bother to respond' – my owner was telling to the Nurse who came to change my drip. She, and even me know very well that nothing on this earth could give me a rebirth; all meds pushed inside me had just gotten filtered out off my blood during dialysis.

'Harry..'; well, it sounds like my 'mom'. 'Harry.. I came for you..'; yes, it's my 'mom'. She gently pats on my head through body; I feel it so comfortable, as though am a new soul altogether. Finally am going to witness a sight, which I was longing to see for the last time in life. I put all my stored bits of energy together and managed to open my shut eyes. It's her.. my 'mom'; my 'mom'! She looked so sad, dull and red; hugged me at once. I felt it is the right time to let my pulse stop ticking. But then, I still want to live forever in the love of her arms. She comes close and kisses me on my forehead, tears roll off her eyes and falls on my mouth; I gently smacked it..

I pray, the great soul of Harry rest in peace.

B@D

It's my Blog @nniversary Day today!

That's what I was thinking and had been planning to post a writeup on this Day for the past month or so. Unfortunately, I had written my first blog post on 19-05-2010 and not 19-07-2010. It's actually been exactly two months past my Blog @nniversary Day and I plan to celebrate it today! Just wonder how did I forget to remember the Day? Well, that clearly shows am getting older; nothing much. That shouldn't stop me here, let's move on..

Even today, I don't really know why this idea of Blogging stuck my mind in the first place. Sometimes, we can't figure out what on this Planet Earth drives us crazy! To begin with, it was not all that easy for me to write my first ever post online; reason being, had no clue as to what I actually want to Blog about?! It still is a mystery, even before starting to Blog, that I knew it will be Gururaja, one of my close childhood friends, the first person to post a comment on my Blog.. and he did.

I continued writing about arbitrary things, with a sole idea of putting my thoughts into words and nothing else. It feels real good when I come to know that there are people who read my weird thoughts quite often. To be frank, the most attractive part of my Blog to me, is the bunch of my readers who have added colors to the Blog Theme with their pictures and value to my writing with their comments; am sure I can ask nothing more than having them spare some of their precious time online in my Blog. I sincerely thank all of my friends, for keeping along and making this tiny space on the web so very much interactive.

By now, I have figured out that Blogging isn't an easy task at all. Recently, was talking to one of my friend over telephone and he said 'I can make out that from your Blog', when I said 'life got busier these days; especially after marriage'. When said 'days have changed and things ain't the same after arrival of home minister', he replied 'my home minister is already staring at me..'. Okay, he is having tough time updating his Blog and most of us are sailing in the same boat. When I started to Blog, she wasn't my wife yet; but without my wife's continued support, Blogging wouldn't have been a part of my life after marriage. Today, for this Blog still does exist, equal credit goes to my wife too.

I share the joy of my First Blog @nniversary Day with each and every one of you; thanks for making this happen. With your ever lasting encouragement, I would like to continue write more and more here.

The more B@Ds; the more GOOD. Thank you all..

a step away..!

Two days of the year, specially dedicated to Women, have just passed by - March 8th (Women's Day) and May 8th (Mother's Day). Both the days being observed on the 8th date is a unique thing that happened this year, 2011. The latter went without any significant thing happening, but the former was too much a special day for me. All credit goes to Women around, for making March 8th - my day!

08-03-2011, Women's Day, was yet another day for me at work. As usual, I had reached office a bit late than my reporting time at 7 in the morning. After a couple of hours attending to my chores, I walked in to the Accounts Department to get my salary slip printed. There are two ladies in Accounts, Shashikala in her mid 40s and Eliana in her mid 50s, who were busy with files and papers then. Normally, I try to distract them by talking to our attendant Murugesh as they may feel disturbed if spoken directly.

Me: Murugesh, you know today is a very special day? Especially in Accounts Dept...
Murugesh: Is it sir? What is special today?

It's Women's Day..

So, how will that be special for us? We are not women!

It is special, coz the women here will be getting sweets to all of us while they celebrate Women's Day

Both the ladies spoke at once: Sure sir, what sweets you like to have?
They were smiling happily, which made me feel proud for getting the timing just right.

Am fine with any sweet, how about you Murugesh?

Me too sir..

Ok, we will get it for you all

I had printed my pay slip logging in to HRMS by then and moved back to my place.

In an hour's time, I was called for to the Accounts; Shashikala Mam had sweets in her hand by the time I could reach there. It was a pleasant surprise to me! Bengali sweets were all looking so delicious (didn't get the name though), gave her one, me took two and handed over the rest to Murugesh to distribute to others. I thanked her and got back to work.

The day went hectic, it was half past 4 in the evening when I was walking along Accounts and suddenly Eliana Mam appeared and said: I was looking for you since afternoon sir..
Me: Whats the matter Mam?

Been to the shop myself during lunch and got some sweets for you

Wow! Where are they?

While we reached her desk, Murugesh joined us.
Murugesh: Sir, since afternoon Mam refused my request for having a sweet to eat

Yes Murugesh, I wanted to give first to Prashanth sir as he asked for it

I already had picked one jalebi from the lot and starting eating.

Sir, the sweet is actually for three reasons

Gulp..!! Three reasons..??

Yeah, 1. Today is Women's Day

Then..

2. Even though it isn't your job, you have been processing all our salaries every month in time for the past 3 years in HRMS. We should be giving you sweets every month!

aaaah! Never mind.. I too want salary right?

3. Yours is the best behavior with women I have ever seen in this office. You always talk to women with respect and never use words that might hurt us.

I never had a clue what to speak in response.

Can I have one more jalebi Mam?

Sure sir, you can have the entire thing

Thanks, so that I will not be asking for sweets next time due to 'sugar complaint'..??

Everybody: LoL..

On my way back home, was feeling very happy and good within. I knew it wasn't easy to get such a compliment from ladies, especially when it comes to behavior of Men. It definitely has piled up loads of responsibility on my shoulders for rest of the life. I text-ed my wife and shared with few friends of mine about this. All replied in appreciation and my wife said 'good dear.. keep it up'.

That day, I literally was flying and for me, heaven was just a step away..

ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಚಕ್ರಾಧಿಪತ್ಯ

Image Courtesy: ESPN (click image to enlarge)

ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಇರುವ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಭಾರತೀಯ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಪ್ರೇಮಿಗಳ 28 ವರ್ಷಗಳ ಕನಸನ್ನು ನನಸಾಗಿಸಿರುವ ಮಹೇಂದ್ರ ಸಿಂಗ್ ಧೋನಿ ಮತ್ತು ತಂಡದವರು ನಮ್ಮಗಳೆಲ್ಲರ ಹೃದಯ ಸಿಂಹಾಸನವನ್ನಲಂಕರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅಷ್ಟು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಜಗತ್ತಿನ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಚಕ್ರಾಧಿಪತ್ಯವನ್ನು ಇನ್ನು ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಭಾರತ ದೇಶಕ್ಕೆ ಮೀಸಲಿರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದೊಂದು ಅವಿಸ್ಮರಣೀಯ, ಅದ್ಭುತ ಸಾಧನೆ!

1983 ರಲ್ಲಿ ಕಪಿಲ್ ದೇವ್ ನೇತೃತ್ವದ ಭಾರತ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ತಂಡ ಪ್ರಪ್ರಥಮ ಬಾರಿಗೆ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಗೆಲ್ಲುವ ಮೂಲಕ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಸುವರ್ಣಾಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ನಮೂದಿಸಿತ್ತು. ಅಂಥಹುದೊಂದು ಮಹತ್ತರ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ಸಾಧಿಸಿ ತೋರಿಸುವಲ್ಲಿ ಸೌರವ್ ಗಂಗೂಲಿ ಪಡೆ 2003 ರ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಸಮರದಲ್ಲಿ ಎಡವಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಂದೀಚೆಗೆ, ಭಾರತೀಯರೆಲ್ಲರಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ವಿಶ್ವಕಪ್ ತಮ್ಮದಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಂಬಲ ಅಗಾಧವಾಗಿದ್ದಿತು. ಈ ಮಹದಾಸೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸುವಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ತಂಡವು 2011 ರಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿರುವುದು ಸಂತಸ ಹಾಗೂ ಹೆಮ್ಮೆಯ ವಿಷಯ.

ಮೂಲತಃ ಭಾರತೀಯ ಕ್ರೀಡೆಯಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಗೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಸ್ಥಾನವಿದೆ; ಅದ್ಭುತ ಸಾಧಕರೂ ಇದ್ದಾರೆ - ಇದಕ್ಕೆ ಸಚಿನ್ ತೆಂಡೂಲ್ಕರ್ ರವರಿಗಿಂತ ಅನ್ಯ ಉಲ್ಲೇಖದ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. 'ನಾವು ಈ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಅನ್ನು ಸಚಿನ್ ರವರಿಗೆ ಗೆದ್ದುಕೊಡುವವರಿದ್ದೇವೆ' ಎಂದು 2011 ರ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಪ್ರಾರಂಭಕ್ಕೆ ಮುನ್ನವೇ ಧೋನಿ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡಿದ್ದರು; ಅದರಂತೆ ನಡೆದುಕೊಂಡರೂ ಸಹ. ಇದು ಸಾಧ್ಯವಾದದ್ದು ಸಚಿನ್ ರವರ ಹುಟ್ಟೂರಾದ ಮುಂಬಯಿ ನೆಲದಲ್ಲಿ - ಭಾರತ ತಂಡದ ಆಟಗಾರರಿಗೆ ಒಬ್ಬ ಮೇಧಾವಿ ಕ್ರಿಕೆಟಿಗನಿಗೆ ಅಭಿನಂದನಾ ಗೌರವವನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸಲು ಇದಕ್ಕಿಂತ ಉತ್ತಮ ಅವಕಾಶ, ಮಾರ್ಗ ದೊರೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ವಿಶ್ವಕಪ್ ಗೆದ್ದ ಆ ಕ್ಷಣ, ಸಚಿನ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಹು ದಿನಗಳಿಂದ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದ್ದ 'ಅಮೃತ ಘಳಿಗೆ' ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು.

2011 ರಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಗೆಲ್ಲಲು ಭಾರತವು ಮೂರು ಫೈನಲ್ ಪಂದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಜಯಗಳಿಸಬೇಕಾಯಿತು - ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮತ್ತು ಶ್ರೀಲಂಕ ತಂಡಗಳ ವಿರುದ್ಧ. ಕಳೆದ ಹಲವಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಆಳುತ್ತಿದ್ದ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ತಂಡವನ್ನು ಮಣಿಸಿದ್ದೇ ಒಂದು ಮಹತ್ವದ ಜಯ. ಭಾರತವು ತನ್ನ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಎದುರಾಳಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ವಿರುದ್ಧ ಜಯಗಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಭಾರತೀಯರೆಲ್ಲರಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಗೆದ್ದಷ್ಟೇ ಸಂಭ್ರಮ ಮನೆಮಾಡಿತ್ತು. ಅದರ ಬೆನ್ನಹಿಂದೆಯೇ ಪ್ರಬಲ ಎದುರಾಳಿ ಶ್ರೀಲಂಕ ತಂಡವನ್ನು ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ತುಂಬಿದ ದಿಟ್ಟ ಹೋರಾಟದಿಂದ ಬಗ್ಗುಬಡಿದು ವಿಶ್ವಕಪ್ ಗೆದ್ದಾಗ, ನಮಗೆಲ್ಲ ಸ್ವರ್ಗ ಮೂರೇ ಗೇಣು! ಕ್ರಿಕೆಟ್ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಗೆಲ್ಲಲು ಭಾರತವು ನಡೆದು ಬಂದ ದಾರಿ ಈ ಗೆಲುವಿಗೊಂದು ವಿಶೇಷ ಮಹತ್ವ-ಅರ್ಥ ತಂದುಕೊಟ್ಟಿದೆ.

ಚಾಂಪಿಯನ್ನರಾಗಲು ತಂಡದ ಗೆಲುವಿಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಆಟಗಾರರೂ ಸಹ ಯತೇಚ್ಛವಾಗಿ ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ಪಂದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಮಹತ್ವದ ಅಂಶ. ಯುವರಾಜ್ ಸಿಂಗ್, ಜಹೀರ್ ಖಾನ್, ಹರ್ಭಜನ್ ಸಿಂಗ್, ಗೌತಮ್ ಗಂಭೀರ್, ವಿರಾಟ್ ಕ್ಹೋಲಿ, ಸುರೇಶ ರೈನಾ ಇವರುಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡು ತಂಡದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಆಟಗಾರರೂ ತೋರಿಸಿದ ಶ್ರಧ್ಧೆ ಮತ್ತು ಹೋರಾಟದ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಲೇಬೇಕು. ತಂಡದ ತರಬೇತುದಾರ, ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾ ದೇಶದ ಮಾಜಿ ಆಟಗಾರ ಗ್ಯಾರಿ ಕರ್ಸ್ಟನ್ ರವರ ತೆರೆಮರೆಯ ಶ್ರಮ ಪ್ರಶಂಸನೀಯ ಹಾಗೂ ಅಭಿನಂದನೀಯ. ಈ ಗೆಲುವು ಸಂಘಟಿತ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಪ್ರತಿಫಲವೇ ಸರಿ.

ಭಾರತ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ತಂಡದ ಯಶಸ್ಸಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಹಾಗೂ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಕಾರಣರಾದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಈ ಮೂಲಕ ಅನಂತಾನಂತ ಧನ್ಯವಾದಗಳನ್ನು  ಹಾಗೂ ತುಂಬು ಹೃದಯದ ಶುಭಾಶಯಗಳನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುತ್ತೇನೆ.

ಮಹಿಳಾ ದಿನಾಚರಣೆ

Mother Teresa

ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ 8ನೇ ಮಾರ್ಚ್ ದಿನವನ್ನು 'ವಿಶ್ವ ಮಹಿಳಾ ದಿನಾಚರಣೆ' ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿ ಆಚರಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮಹಿಳಾ ದಿನಾಚರಣೆಯ ಅಂಗವಾಗಿ ಇದೇ ತಿಂಗಳ 8ನೇ ತಾರೀಖಿನಂದು ಈ ಬರವಣಿಗೆ ಬಿತ್ತರವಾಗಬೇಕಿದ್ದು, ಅನೇಕ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ತಡವಾಗಿ ಮೂಡಿಬರುತ್ತಿದೆ; ಕ್ಷಮೆ ಇರಲಿ.

ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟಗಳನ್ನು ತಿರುವಿ ಹಾಕಿದಾಗ, 28ನೇ ಫೆಬ್ರವರಿ 1909 ರಂದು ಸೋಶಿಯಲಿಸ್ಟ್ ಪಾರ್ಟಿ ಆಫ್ ಅಮೇರಿಕ ಸಂಘದ ಪ್ರೇರಣೆಯಿಂದ 'ದುಡಿಯುವ ಮಹಿಳೆಯರ ದಿನಾಚರಣೆ'ಯು ಪ್ರಪ್ರಥಮವಾಗಿ ಅಮೆರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು. ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಸಾಮಾಜಿಕ-ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರಭಾವ ಹೊಂದಿದ್ದ ಈ ಚಳುವಳಿಯು, ಕ್ರಮೇಣ ತನ್ನ ರೂಪವನ್ನು ಬದಲಿಸಿಕೊಂಡು ಇಂದಿಗೆ 'ಮಹಿಳಾ ದಿನಾಚರಣೆ' ಎಂದೇ ವಿಶ್ವದಾದ್ಯಂತ ಪ್ರಖ್ಯಾತಿ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ಮಹಿಳೆಯರ ನಿಸ್ವಾರ್ಥ-ಅಖಂಡ ಸೇವೆಯನ್ನು ನೆನೆದು, ಅತ್ಯಂತ ಗೌರವಯುತ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅವರಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುವ ಆಚರಣೆಯಾಗಿ ಈ ದಿನವು ಇಂದು ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿದೆ ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು.

ಬರಿಯ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳ ಮನೆಯೇ ಮಹಿಳೆಯರ ಪ್ರಪಂಚವಾಗಿದ್ದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಮಹಿಳೆಯರು ತಮ್ಮ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸೇವಾ ಗುಣವನ್ನು ಮೆರೆದು ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನೇ ಬೆರಗುಗೊಳಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಮದರ್ ತೆರೇಸಾ ಅವರಿಗಿಂತ ಉತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆಯ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. ಭಾರತದ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧಿಯವರ ಹೆಸರನ್ನು ಮರೆಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಸಂಗೀತ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಎಂ. ಎಸ್. ಸುಬ್ಬುಲಕ್ಷ್ಮಿ, ಲತಾ ಮಂಗೇಷ್ಕರ್ ಮುಂತಾದವರ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುವಂತಿಲ್ಲ. ಪ್ರಿಯಾಂಕ ಮಲ್ಹೋತ್ರ, ಮಂಜು ಭರತ್ ರಾಮ್ ಅವರುಗಳಂತಹ ಯಶಸ್ವೀ ಉದ್ಯಮಿಗಳು ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯೆ ಇಲ್ಲದಿಲ್ಲ. ಶಾಕುಂತಲಾ ದೇವಿಯವರ ಗಣಿತ ಪಾಂಡಿತ್ಯವು ಎಂಥವರನ್ನೂ ಬೆರಗುಗೊಳಿಸದೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.

ಜೀವಿತಾವಧಿಯ ವಿವಿಧ ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಮಹಿಳೆಯು ವಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಗಳು ಅನೇಕ. ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಪೂರ್ವಕ ಅಕ್ಕ-ತಂಗಿಯರಾಗಿ, ಯುವ್ವನದಲ್ಲಿ ಬಾಳ ಸಂಗಾತಿಯಾಗಿ, ಪ್ರೌಡಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ತಾಯಿಯಾಗಿ, ವೃದ್ಧಾಪ್ಯದಲ್ಲಿ ಆಸರೆಯಾಗಿ ಮಹಿಳೆಯು ತನಗೆ ವಹಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ವಿಭಿನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುವ ಪರಿಯು ಅದ್ಭುತ! 'ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಯಶಸ್ವೀ ಪುರಷನ ಹಿಂದೆ ಒಬ್ಬ ಮಹಿಳೆ ಇರುತ್ತಾಳೆ' ಎನ್ನುವುದು ಬರಿಯ ನಾಣ್ನುಡಿಯಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಹೀಗಿರುವಾಗ, ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜ ಹಾಗೂ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಹೀನಾಯವಾಗಿ ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದು ಶೋಚನಿಯ ಮತ್ತು ಖಂಡನೀಯ ಸಂಗತಿ.

ಮಹಿಳೆಯರು ಇಂದಿನ ಪ್ರಗತಿಶೀಲ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆಂದಿಗಿಂತಲೂ ಉನ್ನತ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂದೇ ಹೇಳಬೇಕು; ಅದಕ್ಕೆ ಅವರು ಅರ್ಹರೂ ಹೌದು. ಆದರೆ, ಅದೆಷ್ಟೋ ಮಂದಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಅರಿವಿಗೆ ಬಾರದಂತೆಯೇ ತಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಭವಿಷ್ಯವಿಲ್ಲದ ಕತ್ತಲೆ ಕೋಣೆಗಳ ನರಕದಲ್ಲಿ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಕಳೆದುಬಿಡುತ್ತಿರುವುದೂ ವಾಸ್ತವ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮಹಿಳೆಯೂ ಸಹ ಉತ್ತಮ ಬಾಳಿನ ಕನಸು ಕಾಣುವುದು ಅವರುಗಳ ಆಜನ್ಮಸಿಧ್ಧ ಹಕ್ಕು ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಇದು ಸಾಕಾರವಾಗಬೇಕಾದರೆ, ಬದಲಾವಣೆಯ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿದೆ - ಈ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಸಮಾಜದ ತಳಹದಿ ಘಟ್ಟವಾದ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ತರುವ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿದೆ; ಮಾಡಿಯೇ ತೀರಬೇಕಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮಗಳ ಸಂಸಾರದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ-ಪ್ರಮುಖ ಅಂಗಗಳಾಗಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮಹಿಳೆಯನ್ನೂ ಮಹಿಳಾ ದಿನಾಚರಣೆಯಂದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ದಿನನಿತ್ಯವೂ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಾಣೋಣ, ಸದ್ನಡತೆಯಿಂದ ಸತ್ಕರಿಸಿ ಗೌರವಿಸೋಣ..

I Love You..

(Courtesy - Google Images)

14th February, 2003

It was just yet another morning, to me. Being in the final year of my Graduation Schooling, I have had an assumed feeling of freedom from the strong clutches of Academics. Since it was Friday, the weekend laziness had already crept a bit in. That, wasn't enough to stop me from attending the first hour Lecture at half past eight in the morning, anyways. Being forced to sit at the last desk for being always late to Class, it was no different from my everyday drowsy start at School.

Looking at the 'Cats Herald' - the Student's Editorial at the campus corridor, I found enough to learn that it was again Valentine's Day! I said 'again' because, many such days had passed by in my life then, without much of a significance. Not being bothered for getting late to the next Public Health Lecture, I did read every single word published on the Cats Herald, which was flooded over with 'Love'!!

It was thirty minutes past we had entered the Clinics, felt my cell phone vibrating 'gently'. Rushing to a lonely corner of the Out Patient Department, I answered the call;
Me - 'Hello..'
'Good morning, Prashanth!' - it was that Girl at the other end, whom I incidentally met almost nine months back. Our profession was different and so were our ways of life. By the end of the call, she had asked me to make some time in the evening to meet her, which I agreed upon - had no better work either!

Had to cut my usual longer evening nap shorter, since I was going to meet that Girl at around seven. However, it was almost half past seven when I rode my bike to our meeting destination; but, the Girl wasn't seen around. 'She always was punctual to commitments' I thought and started looking around to find her until my cell phone did put a break;
Me - 'Hello..'
'Am getting a little late, can you please wait for me?' - the same Girl. Sounded as though she had a genuine reason of excuse for being late.
'Will wait, for sure..' - I had no other answer.

A lot seemed to be happening in the City, that Valentine's Day. Archies Gallery were full, Coffee Day were crowded, Shopping Lanes were congested, Roses were sold out and Dark Corners were all occupied! Since I had no good habits of smoking and other such sort, being a mere witness to the busy Bangalore was the only option left.

My wrist watch struck nine when I saw the Girl almost 'running' towards me. She really was feeling sorry for making me wait so long, could easily make that out from her face. While the Girl was gasping;

Me - :o)
Girl - 'Sorry..' (gasp) 'am late coz..' (gasp)
Me - 'Relax..'

By the time she recovered from gasping, we had reached a nearby eatery. And it was crowded, we restricted ourselves to sip a cup of fresh fruit juice.

'My colleague was behind me since evening, couldn't deny him as a friend and so I got late..' - said the Girl.
Me - 'Yeah, saw him coming along with you in the bus stop. Hope he and few others had something important to say for the Day', said her kidding since I was told earlier what was happening around.
'Don't know why they can't understand..' - she said.
Me - 'How do I know either?'.
(smiles).

We had very little time that evening as her PG was to close by 9:30 pm. Arbitrary and vague were the discussions while we rode on bike towards her PG. It was few yards away from PG as usual, I stopped my bike to drop her. She stood besides me and looking into my eyes;

'Don't take it in a different way, I love you so much' - the Girl said and walked away into her PG before I could say anything in response. My throat was actually too dry to utter even a single word.

14th February, 2011

Eight long years have now passed by, I didn't dare to say anything to that Girl in response to her feelings, which painted my heart red. How mean! Isn't it? But, not anymore. That Girl is now my Wife and this is our first Valentine's Day after marriage, on which Day I would like to tell her;

'Take it in all possible ways, I love you so much..'

ನವಜೀವನ

we ~ just after Muhurtham on 28-11-2010

ಸಡಗರ, ಸಂಭ್ರಮ, ನಿಯಮ, ಆನಂದ, ಆತುರ, ಕುತೂಹಲ, ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ಆತಂಕ, ಸಮಾಧಾನ - ಅದೊಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಅನುಭವ. ನನಗೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಕೇಂದ್ರಬಿಂದು ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಬಹುಶಃ ಇದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿ. ಇದುವರೆವಿಗೂ ಜನರಿಂದ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಡುವಂಥಹ ಅದ್ಭುತ ಸಾಧನೆಯನ್ನೇನೂ ನಾನು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ, ನಾಲ್ಕಾರು ಜನರ ಮಧ್ಯೆ ಇದ್ದು, ಅವರೆಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿ, ಕಾಳಜಿ ಹಾಗೂ ಆಶೀರ್ವಾದವನ್ನು ಪಡೆಯುವುದರಲ್ಲಿರುವ ಆನಂದದ ಪರಿವೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ. ಆ ಸುಸಂದರ್ಭ ಒದಗಿಬಂದದ್ದು ನಮ್ಮ ಮದುವೆಯ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ.

ಒಗ್ಗಟ್ಟು; ಬೆಂಬಲ; ಸಂಬಂಧ; ಆತ್ಮೀಯತೆ; ಸಂಪ್ರದಾಯ - ಇವುಗಳ ಅರ್ಥಗಳೇ ತಿಳಿಯದಿದ್ದ ನನಗೆ, ಮದುವೆಯು ಒಂದು ಉತ್ತಮ ಪಾಠವನ್ನೇ ಕಲಿಸಿದೆ. ತಂದೆ-ತಾಯಿ, ಅಕ್ಕ-ಭಾವ, ಅಣ್ಣ-ಅತ್ತಿಗೆ, ಅತ್ತೆ-ಮಾವ, ತಮ್ಮ-ತಂಗಿ, ಬಂಧು-ಸ್ನೇಹಿತರಿಂದ ಕೂಡಿ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಈ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ತಾವೇ ವಹಿಸಿಕೊಂಡ ತಮ್ಮ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಿದ ರೀತಿಯನ್ನು ನಾವು ಈ ಜೀವಮಾನದಲ್ಲಿ ಮರೆಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಇವೆಲ್ಲವುಗಳಿಗೂ ಆ ದೈವಪ್ರೇರಣೆ ಇಲ್ಲದಿಲ್ಲ. ಅವರೆಲ್ಲರ ಮುಖದಲ್ಲಿನ ಆ ಆನಂದ-ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿಯೇ ತಿಳಿಯಬೇಕು; ಅದನ್ನು ಮನದಣಿಯೆ ಅನುಭವಿಸಿದ ನಾವೇ ಧನ್ಯರು.

ದಿಕ್ಕೆಟ್ಟು ಅಲೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಜಿವಕ್ಕೊಂದು ದಾರಿ ದೊರೆತಿದೆ, ಮಸುಕಾಗಿದ್ದ ಕಂಗಳಿಗೊಂದು ಸ್ಪಷ್ಟ ಗುರಿ ಮೂಡಿದೆ, ಮೈಮರೆತಿದ್ದ ಮನಸ್ಸು ಎಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಂಡಿದೆ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಆಶಯ ಬಲವಾಗಿದೆ. ಸಾವಿರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳಬಹುದಾದದ್ದನ್ನು ಬದುಕಿ ತೋರಿಸುವ ಹಂಬಲವಿದೆ. ಪ್ರಮುಖ ತಿರುವೊಂದನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡ ಜೀವನದ ಹೊಸದೊಂದು ದಾರಿಯಲಿ ಸಾಗಿರುವ ನಮ್ಮ ಬಾಳ ಪಯಣಕೆ ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿಪೂರ್ವಕ ಆಶೀರ್ವಾದದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ!

Personal Invitation

Dear Friends,

Our wedding is happening today and tomorrow, that is 27th & 28th November, 2010 at SwayamPrabha Kalyana Mantapa, Cauvery Nagar, Bangalore - 560079.

You all have been extending your support unconditionally ever since I started to Blog and now, we would like to have the pleasure of your presence on this special occasion of our Marriage.

Our sincere request to consider this as a personal invitation, make it to the  wedding function and do bless both of us.

Thank you!

Prashanth & Veena.
(Wedding Website)

My Marriage @ 50

Courtesy - Google Images

Our Wedding Website

Have you ever heard of someone getting married at 50? Well, I boldly say am getting married @ 50! Wondering what would be the fate of the girl who is getting married to me? Please wait.. there are still a couple of decades left for me to get 50 years old. For now, with this writeup, the number of posts in my Blog hit the 50 mark. And, at this 50, am pleased to announce that the wedding bells are gonna ring for me and my fiancee.

It was nothing than just a co-incidence, that I got an opportunity to write about our Marriage at the 50th Blog Post. It indeed is a very contented feeling after I started Blogging and needless to mention that this contentment is just because of all my readers, who have been supporting me right from the word go by their invaluable and encouraging comments and views on my thoughts.

I take this opportunity to personally thank every one of my readers for shaping up this Blog of mine to what it actually is today. Also, this Blog has created a bridge of virtual friendship with many intellects, otherwise to whom I would have just been a passing-by stranger. Many of my friends are also here to extend their unconditional support to me as they have been doing from my childhood, I thank them too. Overall, it is a very pleasant experience for me to Blog, thank you all for making it so.

About our Marriage, aaaahh; it is just the same thing that happens in any individual's life. But, it really is a great achievement I should say if given an opportunity to get married to someone we cannot live without. To find such someone is also very important; am glad that Veena found Prashanth or Prashanth found Veena or the Almighty made us to meet - all are equally true.

While getting married with the graceful blessings of God and our Parents on Sunday, the 28th November 2010, we would like to have the pleasure of your presence with family & friends on this auspicious occasion. Please consider this as our personal invitation and do come to bless us.

Please visit Our Wedding Website for further information. Thank you!

Media Triumphs

Image from Google Archive

It was yet another day at School for me, when I had reached as usual on-time, carrying a huge bundle of books on my back and a small lunch box with water bottle in my hand. Tonnes of stuffs to a small mind and grams of food for a big stomach - controversy begins! But, wasn't too long it was proved not a usual normal day and we were Let-Off from School (hurray!!). All the way long back Home, I could only see burning tyres, shuttered down shops, taken off-the-road vehicles, police men replacing general public creating an absolute social nervousness around. I walk in the midst of these, gulping sips of water from the bottle to reach safe; on 6th December 1992.

Kar Sevaks had done a lot more than what they were expected to do in Ayodhya, they had demolished Babri Masjid. It was estimated that there were about 1,50,000 people in the 'purely' political rally that day and their 'courageous' act in Ayodhya had resulted in successful riots across the Country killing many innocent people (of both Communities) along with significant damage to public and private properties all over. It was 'said', that the organizing Leaders at place were unable to stop Kar Sevakas from performing their 'Seva'.

'I trusted them'; was all what the then Prime Minister of India P. V. Narasimha Rao had to say! Nothing much could be done by the Supreme Court, although it had assured that the disputed structure wouldn't be harmed and announced for a peaceful movement. Ten days later, on 16th December 1992, The Liberhan Commission of Inquiry was set up by the Government of India to investigate the 'act of destroying Babri Masjid'. This one-man Commission was to submit its report within three months, but it managed to embark itself as the longest running commission in the Indian history, which was granted extension 48 times before it submitted the report on 30th June 2009 following a delay of 17 years.

On 30th September 2010, it was a tough call for the Lucknow bench of Allahabad Court to deliver its verdict on the Ram Temple-Babri Masjid Title Suit. With a strong 6th Dec 1992 background, every precaution was taken to maintain law and order in the Country. Some State Governments declared the Schools and Colleges to remain closed and Special Forces were deployed in place to take the situation under control. Lucknow bench of Allahabad Court was declared no-access zone while it delivered the verdict and the High Court of Allahabad website graphed the highest visitor traffic in anticipation of the verdict.

When the verdict was actually pronounced, the pressure of the communal blood didn't record the expected hike. Though tight security and precautionary measures seemed to be the key factors, there were a lot more reasons behind. To me, the important role 'Media' had to play in this situation was as crucial as any other security steps taken by the Government; because with all the advanced Technologies in Communication, it is now possible to see Live pictures and updates from across the world right at the convenience of our fingertip.

It wasn't so easy a task for the Media covering this issue. Having picked the pulse of the people from their experiences in the past, NEWS Agencies of all forms acted aptly matured enough and did everything to educate the public of the issue and verdict. The way they sank deep in to the extent of basic English Grammar, to mention and impress upon the point that 'words used may convey different meaning given the context of the verdict' impressed me a lot. They did their possible best not to misinterpret the verdict, not to analyze the issue in a way that might hurt the sentiments of any Community and also played a key role in taking the situation of law and order under control.

If we can consider the way public and communal parties have reacted calm to the verdict on Ram Temple-Babri Masjid Title Suit as the victory of Judicature under the Constitution of India and intern consider it the success of Democracy at its best; I personally feel a majority of this credit is to be owed to the Media alone.

ದಸರಾ - 400 ಸುವರ್ಣ ವರ್ಷಗಳು

ಮೈಸೂರು ಅರಮನೆ

'ದಸರಾ' ಎಂದರೆ 'ಮೈಸೂರು' ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಪ್ರಖ್ಯಾತಿ ಪಡೆದಿದೆ ಮೈಸೂರಿನ ನವರಾತ್ರಿ ಆಚರಣೆ. ಒಂಭತ್ತು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ವಿಜೃ೦ಭಣೆಯಿಂದ ನಡೆಯುವ ದಸರಾ ಮಹೋತ್ಸವ, ವಿಜಯದಶಮಿಯ ದಿನದಂದು ಜಗತ್ಪ್ರಸಿದ್ಧ 'ಜಂಬೂ ಸವಾರಿ' ಯಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಈ ಹಬ್ಬವನ್ನು ಹಿಂದಿನ ಮೈಸೂರು ಮಹಾರಾಜ ವಂಶಸ್ಥರ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಪ್ರಕಾರವೇ ಇಂದಿಗೂ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಬರಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮೈಸೂರಿನ ದಸರಾ ಸಡಗರದಲ್ಲಿ ಬರಿಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚವೇ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಎಂದರೆ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯಾಗಲಾರದು.

ಮೈಸೂರು - ಕನ್ನಡಿಗರೆಲ್ಲರ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿರುವ ಸುಂದರ ನಗರಿ. ಕರ್ನಾಟಕದ ರಾಜಧಾನಿ ಬೆಂಗಳೂರಾದರೂ, ಮೈಸೂರು ಕರ್ನಾಟಕದ 'ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ರಾಜಧಾನಿ' ಎಂದೇ ಪ್ರಸಿದ್ಧಿ ಪಡೆದಿದೆ. ತನ್ನಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರಕೃತಿ ಸಹಜವಾದ ಸೌಂದರ್ಯ ಹಾಗೂ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಸ್ಥಳವಸ್ತುಗಳಿಂದ ಮೈಸೂರು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಪ್ರವಾಸಿಗರನ್ನು ತನ್ನತ್ತ ಕೈಬೀಸಿ ಕರೆಯುತ್ತಿದೆ. ಮೈಸೂರಿಗೆ ಭೇಟಿಕೊಟ್ಟ ಪ್ರವಾಸಿಗರು ತಮ್ಮ ಅನುಭವವನ್ನು ಜೀವಿತಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ!

ಜಂಬೂ ಸವಾರಿ

ಮೈಸೂರಿನ ದಸರಾ ಉತ್ಸವವು ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಚಾಮುಂಡಿ ದೇವಿಯು ಮಹಿಷಾಸುರನನ್ನು ಕೊಂದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸಲ್ಪಟ್ಟರೂ ಸಹ, ಅದು ಕೇವಲ ದೈವಾರಾಧನೆಗಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತಗೊಳ್ಳದಿರುವುದು ವಿಶೇಷ. ಒಂಭತ್ತು ದಿನಗಳು ಅರಮನೆ ದರ್ಬಾರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ವಿವಿಧ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕಾರ್ಯಾಕ್ರಮಗಳ ರಸದೌತಣವು ಮೈಸೂರು ದಸರಾ ಉತ್ಸವದ ವಿಶಿಷ್ಟತೆಯೂ ಹೌದು. ಈ ಉತ್ಸವದ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಆಕರ್ಷಣೆಯಾದ 'ಜಂಬೂ ಸವಾರಿ' ಯ ಚೆಂದವನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳಲು ಎರಡು ಕಣ್ಣುಗಳು ಸಾಲದು. ಕಿಕ್ಕಿರಿದು ತುಂಬಿರುವ ಜನಸ್ತೋಮದ ನಡುವೆ ಸೌಮ್ಯವಾಗಿ ಸಾಗುವ ಆನೆಗಳ 'ಗಜಗಾಂಭೀರ್ಯ'ವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಲೇಬೇಕು.

ಐತಿಹಾಸಿಕ ಮೈಸೂರು ದಸರಾ ನಾಡಹಬ್ಬದ ಆಚರಣೆಗೊಂದು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಮಹತ್ವ; 1610 ರಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭಗೊಂಡು ಇಂದಿಗೆ 400 ವರ್ಷಗಳು! ಇಂದಿಗೂ ಸಹ ಎಂದಿನಂತೆ ತನ್ನ ವೈಭವಾಚರಣೆಯಿಂದ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸೋಗಡಿನಿಂದ ಮೈಸೂರು ದಸರಾ ಉತ್ಸವವು ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಮನೆಮಾತಾಗಿದೆ. ಈ ಉತ್ಸವವು ಬರಿಯ ಆಚರಣೆಯಾಗಿ ಉಳಿಯದೆ, ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿರುವ ಕಲೆ ಹಾಗೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಬಗೆಗಿನ ಅಪಾರವಾದ ಶ್ರದ್ಧೆ, ನಂಬಿಕೆಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು. ನಮ್ಮ ಐತಿಹಾಸಿಕ, ಶ್ರೀಮಂತ ಕಲಾಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸಿ, ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿರುವ ಕನ್ನಡಿಗರಾದ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಪ್ರಶಂಸಾರ್ಹರು.

ನಿಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ದಸರಾ ಹಬ್ಬದ ಹಾರ್ದಿಕ ಶುಭಾಶಯಗಳು!

10-10-10

10:10:10 on 10-10-10 (42 min)

10th Second of the 10th minute of the 10th Hour of the 10th Day of the 10th Month of the 10th Year of this Millennium.

Once in a lifetime, we happen to come across such a UNIQUE moment! Isn't it? Let's try to catch up whats in store for the Special Day!

World Raw Food Day: (WRFD Website) It isn't new, many a times we happen to fall pray for Raw Food. Pollution in air, water, body and mind has pushed us back to Raw Food - a better way to Eat Healthy! Not bad. Now, Raw Food has managed to have its own Day of Recognition, 10th October every year, getting a kick-start from the 10th Day of the 10th Month of the year 2010. Should we eat only Raw Food on the Day? Well, that is purely left to one's discretion; no compulsion whatsoever. After all, the Cooked Food was earlier Raw!

Give it a Green Light: Yes, of course! Raw Food is mostly Green; it's Raw Food Day and definitely we got to illuminate Green. All the raw-foodists have their motto set strong to 'Give Raw Food a Green Light'! Not a bad idea at all. It would be a pleasure watching lights go Green with Dusk at 5 pm. Should we call it a Green Diwali?

The ClearWorth Tenovus 10/10/10: (www.run101010.co.uk) An event where people are going to run or walk a 10 Km long track on 10-10-10. Running a marathon along with family and friends - it's going to be a lot more fun, right? If a similar event was organized in Bengaluru, I would have flagged the marathon off to a blazing start.

Celebrations Everywhere: Out of curiosity, I did a Google Search for 10-10-10 and found that many young couples have planned and are excited to tie knots on this very Special Day! Some have plans to celebrate their wedding anniversaries and a few more their Birthdays. Overall, lot many things are going to happen across the Globe, on the personal front of many.

Binary Day 10\10\10: "On the 10 of October 2010 it is Binary day. So lets all celebrate and have some fun!!!" - If you are on Facebook, be a part of the Binary Day 10\10\10.

Me: As usual, am planning to welcome a lazy Sunday; with hopes to see the Sun for a while at least (its been quite some time he peeped out of the cloudy mask here in Bengaluru). Though it would be quite early to wake up, the Alarm is already set a while ahead of the unique moment 10:10:10 on 10-10-10 (whether my Alarm succeeds in disrupting my sleep on a Sunday is totally a different matter altogether). It took almost 42 minutes for me to design the above picture (binary of 101010 is 42).

So, then; Whats your plan for the Day?

ಬಾಪು, ನಿಮಗಿದೋ ಕಲಾ-ನಮನ

My 'Artistic Salute' to BAPU

02-10-2010, ಮೋಹನ್ದಾಸ್ ಕರಮ್ಚಂದ್ ಗಾಂಧಿ ಯವರ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬ - ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪಾಲಿಗೆ 'ಗಾಂಧಿ ಜಯಂತಿ'. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯಬೇಕೆಂದರೆ ಬಹುಶಃ ವಿಶೇಷವಾದಂಥಹ ಅರ್ಹತೆ ಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಮಹಾನ್ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟು ಹೇಳಿದರೂ ಸಾಲದು! ಆದ್ದರಿಂದ, ಅಂತಹ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಕೈಹಾಕದೆ, ಅತ್ಯಂತ ಶ್ರದ್ಧೆ-ತನ್ಮಯತೆಯಿಂದ (ಮೇಲೆ ಕಾಣಿಸಿದ) ಅವರದೊಂದು ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದೇನೆ; ತನ್ಮೂಲಕ ಮಹಾನ್ ಚೇತನಕ್ಕೊಂದು ವಿನಯಪೂರ್ವಕ 'ಕಲಾ-ನಮನ' ಅರ್ಪಿಸಲಿಚ್ಚಿಸುತ್ತೇನೆ..

I would like to extend my Sincere Thanks to all those who are actually responsible in making me draw (after a pause of more than two decades) the above picture of Mahatma Gandhiji. There are no words, that could express my gratitude towards all your unbiased encouragement through Comments for the post ನಾಟ್ಯ ಗಣಪತಿ. Thank you so much, everybody!