Making of ಕಹಳೆ

www.kahale.gen.in

ಬಹುತೇಕ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮಾನವರಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ತಮ್ಮ ಭಾಷೆ, ನೆಲ ಹಾಗೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯೆಡೆಗೆ ವಿಶೇಷವಾದ ಒಲವು ಇರುವುದು ಸಹಜವಷ್ಟೆ. ಕೆಲವರಲ್ಲಿ ಇದು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಗೊಂಡರೆ, ಉಳಿದವರಲ್ಲಿ ಅಂತರಾಳದ ಒಳಗೆಲ್ಲೋ ಸುಪ್ತವಾಗಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿರುತ್ತವೆ. ವ್ಯಕ್ತ-ಅವ್ಯಕ್ತತೆಯ ಹಿಂದಿರುವ ಕಾರಣಗಳು ಏನೇ ಆದರೂ, ತನ್ನೊಳಗಿರುವ ನಾಡು-ನುಡಿಯ ಬಗೆಗಿನ ಅಭಿಮಾನ-ಗೌರವಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ ಭಾವನೆಯು ಮಾತ್ರವೇ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಬುದ್ಧಿ ತಿಳಿದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ನನ್ನ ಮಾತೃಭಾಷೆ ಕನ್ನಡದ ಕಟ್ಟಾಭಿಮಾನಿ ನಾನಲ್ಲವಾದರೂ, ಕಾಲ ಕಳೆದಂತೆಲ್ಲಾ ನನ್ನಲ್ಲಿನ ಕನ್ನಡ ಹಾಗೂ ಕರ್ನಾಟಕದೆಡೆಗಿನ ಅಗೋಚರ ಸೆಳವು ಆಧಿಕ್ಯವಾದುದರ ಅರಿವಾಗತೊಡಗಿತು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ, ಆಗಸ್ಟ್ 2011 ರಲ್ಲಿ ಸಂಚಯ ತಂಡದವರು ಹಮ್ಮಿಕೊಂಡಿದ್ದ 'ಅರಿವಿನ ಅಲೆಗಳು' ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವು ಇದಕ್ಕೆ ಪೂರಕ ಪ್ರಭಾವವನ್ನುಂಟುಮಾಡಿ, ನನ್ನೊಳಗಿನ ಕನ್ನಡಿಗನನ್ನು ಜಾಗೃತಗೊಳಿಸಿತ್ತು. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಮುಂಬರುವ 2011 ರ ಕನ್ನಡ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವವನ್ನು ವಿಶಿಷ್ಟ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸಿಯೇ ತೀರಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲವು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅಗಾಧವಾಯಿತು.

ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ನನ್ನಲ್ಲಿರುವ ಸೃಜನಶೀಲತೆಯ ಕೊರತೆಯಿಂದಾಗಿ, ಅನ್ಯಮಾರ್ಗ ತೋರದೆ ಅರಿವಿನ ಅಲೆಗಳು ಬಳಗದವರಂತೆಯೇ 'ಅರಿವಿನ ಅಲೆಗಳು' ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಹಮ್ಮಿಕೊಳ್ಳುವುದೆಂದು ನಾನೇ ನಿರ್ಧರಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ನನ್ನೊಳಗೆಯೇ ಹರಿದಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಈ ವಿಚಾರಧಾರೆಯನ್ನು ಕೆಲವು ಸ್ನೇಹಿತರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು, ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳೆಯನಾದ ಗುರುರಾಜ ತೋರಿದ ಆಸಕ್ತಿಯು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಚೈತನ್ಯ ತುಂಬಿ, ಭರವಸೆಯ ಬೆಳಕನ್ನು ಮೂಡಿಸಿತು. ಕನ್ನಡ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವಾಚರಣೆಗೆ ಪಣತೊಟ್ಟ ನಾನು ಎಂದಿಗೂ ಒಂಟಿಯಾಗಲಾರೆನೆಂಬ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಹುಸಿಯಾಗಗೊಡದ ಗೆಳೆಯನೊಡಗೂಡಿ ಇಬ್ಬರು ಸದಸ್ಯರ ತಂಡವೊಂದನ್ನು ರಚಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು ಬಹುಶಃ ಯಶಸ್ಸಿನೆಡೆಗೆ ನಮ್ಮ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆಯೆಂದೇ ನನ್ನ ಭಾವನೆ.

ಆಧುನಿಕತೆಯು ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ನೆರವಿನೊಂದಿಗೆ ನಮ್ಮಗಳ ಬದುಕನ್ನು ದುಸ್ತರವಾಗಿಸಿ, ಮಾನವರ ನಡುವಿನ ಅವಿನಾಭಾವ ಸಂಬಂಧದ ಅಂತರವನ್ನು ಕಡಲಿನೋಪಾದಿಯಲ್ಲಿ ವಿಶಾಲವಾಗಿಸಿರುವುದರಿಂದ ತಂಡದ ಸದಸ್ಯರುಗಳಾದ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಸಂವಾದ-ಚರ್ಚೆಗಳು ಕೇವಲ ಮಿಂಚಂಚೆ ಹಾಗೂ ಕಿರುಸಂದೇಶಗಳಿಗೆ ಸೀಮಿತಗೊಂಡಿತ್ತು. ಅಂತರ್ಜಾಲ ತಾಣವೊಂದನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ, ನವಂಬರ್ 2011 ರ ಮಾಹೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ದಿನವೂ ವಿವಿಧ ಲೇಖಕರಿಂದ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ರಚಿತಗೊಂಡ ಬರೆಹಗಳನ್ನು ಆ ತಾಣದಲ್ಲಿ ಬಿತ್ತರಿಸುವ ವಿಚಾರವನ್ನು ನಾನು ಹೇಳಿಕೊಂಡಾಗ, ಮರುಮಾತಾಡದೇ 'ಸೈ' ಎಂದು ಸಮ್ಮತಿಸಿದ ಗುರುರಾಜರ ಆತ್ಮಸ್ಠೈರ್ಯವನ್ನು ನಾನು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಮೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳದೆ ಇರಲಾಗಲಿಲ್ಲ.

ಸರಿಸುಮಾರು 30 ವಿವಿಧ ಲೇಖಕರಿಂದ ರಚಿತಗೊಂಡ ಕನ್ನಡದ ವೈವಿಧ್ಯ-ವಿಶೇಷ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುವುದು ನಮಗೆ ಕಬ್ಬಿಣದ ಕಡಲೆಯಾಗುವ ಎಲ್ಲಾ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಮನಗಂಡಿದ್ದ ನನಗೆ '30 ಲೇಖನಗಳು ಏನೂ ಕಷ್ಟ ಆಗಲ್ಲ ಬಿಡಿ ಪ್ರಾಶಾಂತ್' ಎಂಬ ಗುರುರಾಜರ ಸರಳ ನುಡಿಗಳು ಮರಳುಗಾಡಿನಲ್ಲಿ ಓಯಸಿಸ್ ಕಂಡ ಅನುಭವ ತಂದುಕೊಟ್ಟವು. ಆದರೂ, ಮುಂದಿನ ಹಲವಾರು ದಿನಗಳು 'ಕನಿಷ್ಟ 30 ಲೇಖನಗಳು ಸಂಗ್ರಹವಾಗದಿದ್ದರೆ ಮಾಡುವುದಾದರೂ ಏನು? ಹೀಗಾಗಿಹೋದರೆ ನಮ್ಮ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಏರುಪೇರುಗಳಾಗಿ, ಕನ್ನಡ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವವನ್ನು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಆಚರಿಸಲು ಮುಂದಾಗಿರುವ ನಾವು ತಲೆತಗ್ಗಿಸುವಂತಾಗಬಹುದೇ? ಈ ರೀತಿಯಿಂದಾಗಬಹುದಾದ ಸೋಲಿನಿಂದ ಕನ್ನಡ ನಾಡು-ನುಡಿಗೆ ನಾವೇ ಅವಮಾನ ಮಾಡಿದಂತಾಗುವುದೇ?' ಎಂಬಿತ್ಯಾದಿ ಅನೇಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ನಾನು ಜಿಜ್ಞಾಸುವಾದೆ.

(ಮುಂದುವರೆಯುವುದು..)

Right up there..

It's been quite sometime I wrote anything here in my Blog. Though I always had my laptop bridging me with rest of the world through internet, life wasn't all that easy to lead for the past month or so. I really am missing my family back in Bangalore, the hectic life there, the jam-packed traffic, the crowded BMTC, the vacant Vajra, the pollution, the never-ending political drama and so on. Well, thousands of miles away from home and everything else, my life day in and day out has only been in the laboratory with microscopic embryos - the very early budding forms of life.

Embryos I worked with..

Being born and brought up in the Pensioner’s Paradise Bangalore, I have rarely gotten any chance to make a living in a place where even the Sun chills - the foothills of Himalayas. Being a proud and responsible Indian, I don't regret for not being able to write more about the place in which am right now; for this being a High Alert Border Security Defense Zone. On arrival, we were instructed not to take snaps in the surrounding areas; when our great soldiers are literally freezing out here safeguarding the Country, we should be doing everything possible to support them and protect ourselves. I did follow the instructions strictly.

Many a times looking at the calendar portraits, I was wondering how it would have been if me given a chance to jump into the midst of the snow-caped Himalayan Mountains. It's only now I got to realize the fact that there is no better way to enjoy the beauty of Great Himalayas other than in the portraits; for living in such a place definitely isn't possible, at least for me.

Himalayan Mountains
Image : Annapurna Vista

Life here, is too short in the daytime. Being used to wake up at around half past four in the morning at Bangalore, it was all new to me seeing people getting geared up at around half past ten in the morning, only exception being the school-going kids. Sun fails to keep our body warm even when he is shining bright in the clear sky at noon and makes his way off the mountains by half past five in the evening; life comes to a stand still two hours from then.

End of the year 2011 was a tough one for me to deal with my wife. Reason being, I moved to Delhi to miss our first Deepavali festival after marriage in the month of October and later, came here to miss our first Wedding Anniversary in the end of November. It really isn't easy to compensate for these two losses; neither it is possible to live with it. So, I have planned for a relaxing year-end vacation with my wife at Manali in Himachal Pradesh; the only place which I felt to visit for the second time in my life.

Am going to be away from the New Year celebrations back home as I will be returning to Bangalore only in Jan 2012. Ahead is Manali..

Manali, Himachal Pradesh
Image Courtesy: Himachal Tourism

ತಾಯಿಯ ಒಡಲಾಳದಿಂದ : ಕಹಳೆ

ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಅನೇಕ ಜೀವರಾಶಿಗಳಿಗೆ ಆಸರೆಯಾಗಿರುವ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಮಾನವರಾದ ನಾವು ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ರೀತಿಯು ಅತ್ಯಂತ ಕ್ರೂರವೇನೋ ಎಂಬ ಭಾವನೆಯು ಬಹಳ ದಿನಗಳಿಂದ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಆಳದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು.

ಭೂತಾಯಿಯ ಪತ್ರದ ಮೂಲಕ ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಜೀವ ತುಂಬುವ ಚಿಕ್ಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುವ 'ತಾಯಿಯ ಒಡಲಾಳದಿಂದ' ಎಂಬ ಲೇಖನವೊಂದನ್ನು ರಚಿಸಿದ್ದು, ಅದು 'ಕಹಳೆ'ಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿದೆ.

ನಿಮಗೆ ಕಾಲಾವಕಾಶವಿದ್ದಾಗ, ದಯವಿಟ್ಟು 'ಕಹಳೆ'ಗೆ ಭೇಟಿಕೊಟ್ಟು ನನ್ನ ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಓದಬೇಕಾಗಿ ವಿನಂತಿ.

ತಾಯಿಯ ಒಡಲಾಳದಿಂದ

ಮಗೂ.. ಹೇಗಿದ್ದಿಯಾ..? ಎಲ್ಲವೂ ಸೌಖ್ಯವೇ?? ನಿನ್ನ ಕ್ಷೇಮದ ವಿಚಾರವಾಗಿಯೇ ನಾನು ಸದಾಕಾಲ ಚಿಂತಿಸುತ್ತಿರುವೆ. ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರುಗಳ ಹೊರತು ನನ್ನವರೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತಿನ್ಯಾರೂ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ ನನಗೆ! ನನ್ನೊಳಗಿರುವ ಸಮಸ್ತ ಜೀವರಾಶಿಗಳ ಆರೈಕೆಯೊಂದಲ್ಲದೆ ನನಗೆ ಇನ್ಯಾವುದರ ಹಂಬಲವಿದ್ದೀತು ಹೇಳು...

ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಮುಂದೆ ಓದಿ

My Memories in my Mobile's Eye

My recent official visit to Delhi, Punjab and nearby places have been a memorable one for many reasons. The most important being that this visit kept me off from the much awaited 'first Deepavali festival' celebrations after marriage in my in-law's place.

Sigh.

As usual, I forgot to add the DigiCam in my travel checklist and hence couldn't take clarity pictures. That didn't stop my cell phone from capturing whatever I felt was worth it. So, here are a few of my memories selected from a lot, as seen in my mobile's eye.

The Sainik Rest House, where I spent the whole of my stay in Room No. 4 at first floor. It was inaugurated on 21st Aug 1994. The discipline followed here was the one what I won't forget for quite a long time.

Most of the villages I visited, had a pond, which was used by the livestock (especially buffaloes) to happily wallow on their way back from grazing in the evening. This is a pond of such kind in a village called Lohcheb.

Women seemed to be a lot more active in the farming community. They were seen involved in most of the household and even farming activities.

While women were all busy doing all the chores, both household and field, men had nothing to do other than playing cards and smoking in isolated groups. Hukka - a traditional smoking device is very popular here.

Convenient means of transportation in town was the Motor Rikshaws, just pay Rs. 8 to travel any distance once within the town limits. Often, they are found (over) crowded; they rule the suburb streets, seemed to be better than our dangerous BMTC buses.

Riding a two-wheeler is real fun! No compulsion on helmet and no limit on the number of pillions. It feels good to zoom across a traffic police, with no helmet and importantly without being caught. I really missed my bike over there.

If you are a driver and love the joy of long drives like me, it was a special experience and a unique feeling while we drove in the National Highway 1 from New Delhi towards Punjab.

May be the Sainik Rest House effect, I couldn't stop my cell phone from clicking this lovely tri-color proudly flying on top of the whole world in Kurukshetra.

The famous huge Bronze Sculpture of Geethopadesam at Kurukshetra. This was sculpted by Padmashree Ram V. Sutar and Sri. Anil R. Sutar and was hoisted on 16th Dec 2007.

Me, generally used to the sight of a flock of sheep grazing around the bushes, I literally exclaimed on seeing a Caravan of Camels grazing along the roadside. I just couldn't believe my own eyes!

It was a few hundred kilometers away from the Thar Desert, we could see the clear glimpse of it! A dry patch of land in the State of Rajasthan, which are very commonly found.

An endangered tiny holy temple along the Hariyana State Highway, fighting for its existence against the widening roadways near a small village called Manoharpur.

Lovely sight of River Sutlej along its way across Punjab, which is all set to engulf the bright red hot Sun to make sky darker at night.

A pleasant evening, where we can find the Sunset happening beyond the paddy fields, the high-tension transmission cables, the farther trees and the misty sky in a village called Gangthan.

ಹೀಗೊಂದು ದೀಪಾವಳಿ..

ನಮ್ಮ ಮದುವೆಯ ನಂತರ, ಇದೇ ಮೊದಲ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬ; ತಿಂಗಳೆರಡರ ಹಿಂದೆಯೇ ನನ್ನ ಅತ್ತೆ-ಮಾವಂದಿರಿಂದ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಆಹ್ವಾನವೂ ಬಂದಿದ್ದಿತು. ಕೇಳಬೇಕೇ ನಮ್ಮ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಸಂಭ್ರಮ ತವರುಮನೆಗೆ ಹೊರಡಲು? ನನ್ನಾಕೆಯು ನಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ತಯಾರಿಗಳನ್ನು ಅತ್ಯುತ್ಸಾಹದಿಂದಲೇ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ದಿನಕ್ಕೆರಡು ಬಾರಿಯಾದರೂ ನನಗೆ ಅದನ್ನು ತಪ್ಪದೇ ನೆನಪಿಸುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ನಾನೂ ಸಹ ಮಾವನವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಆತಿಥ್ಯ ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ತಯಾರಿ ನಡೆಸಿದ್ದೆ.

ಈ ಮಧ್ಯೆ ಕಛೇರಿ ಕೆಲಸದ ನಿಮಿತ್ತ ನಾನು ದೆಹಲಿಗೆ ತೆರಳುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾದಾಗ, ಅದನ್ನು ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿಗೆ ತಿಳಿಸುವ ಧೈರ್ಯವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ ನನಗೆ. ಆಕೆ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮಾಚರಣೆಗಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಆಶಾಗೋಪುರವನ್ನು ಕೆಡವಿಹಾಕುವ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಬಹಳ ದಿನಗಳವರೆಗೆ ನಾನು ಕೈಹಾಕಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗೊಂದು ದಿನ, ಕಛೇರಿಯಿಂದ ದೊರೆತ ಆದೇಶ ಪತ್ರ ಹಾಗೂ ನನ್ನ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕಾಗಿ ಮುಂಗಡ ಕಾಯ್ದಿರಿಸಿದ್ದ ಚೀಟಿಗಳನ್ನು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿಯೇ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲಿರಿಸಿ ಕಛೇರಿಗೆ ತೆರಳಿದ್ದೆ. ಪ್ರಯತ್ನ ಫಲಿಸಿತ್ತು, ನಾನು ಈ ಬಾರಿಯ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಊರಿನಲ್ಲಿರದಿರುವ ಸಂಗತಿಯು ನನ್ನಾಕೆಗೆ ಅರಿವಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಕಛೇರಿಯಿಂದ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಬಂದಾಗ, ಊರಿಗೆ ತೆರೆಳಲು ಕಾಯ್ದಿರಿಸಿದ್ದ ಮುಂಗಡ ರೈಲು ಚೀಟಿಗಳನ್ನು ರದ್ದುಮಾಡಿ ಮುದ್ರಿಸಿದ ದಾಖಲಾತಿಯು ನನಗಾಗಿ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಕಾದುಕುಳಿತು ನನ್ನಾಕೆಯ ಮನದಾಳದ ನೋವಿನ ದರ್ಶನ ಮಾಡಿಸಿತು. ಆದಿನ ಕಛೇರಿಯಿಂದ ಹಿಂತಿರುಗಿದ ನನ್ನ ಮಡದಿಯು ಮುಂದಿನ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳವರೆಗೆ ನನ್ನೊಡನೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ; ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬದ ದಿನದಂದೂ ಸಹ ನಾನು ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಆಕೆಗೆ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಹಿಡಿಸಿದಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.

ನಿನ್ನೆ ಇಲ್ಲಿ ನಾ ಕಂಡ ದೀಪಾವಳಿಯು, ನನ್ನ ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ನೀರಸ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬವೆಂದರೆ ಆಭಾಸವಾದೀತು. ಹೆತ್ತವರು-ಮೆನೆ-ಮಡದಿಯಿಂದ ದೂರವಿದ್ದು, ಹೊಸದೊಂದು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಆನಂದದಿಂದ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುವ ಉದಾರತೆಯು ನನ್ನಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದೇಕೋ ಮನಸ್ಸು ಖಿನ್ನತೆಗೆ ಜಾರಿಹೋದ ಅನುಭವವಾಯಿತು ನನ್ನಲ್ಲಿ. ಉತ್ತರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅದ್ಧೂರಿಯಾಗಿ ಆಚರಿಸಲ್ಪಡುವ ಹಬ್ಬಗಳ ಸಾಲಿಗೆ ದೀಪಾವಳಿಯೂ ಸೇರಿದೆಯೆಂದು ಹಿಂದೆ ಎಲ್ಲೋ ಓದಿ-ಕೇಳಿದ ನೆನಪು. ರಾತ್ರಿಯ ಕಗ್ಗತ್ತಲನ್ನು ದೂರಮಾಡಿ, ಆಕಾಶದಂಗಳದಲ್ಲಿ ಚುಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ನಾಚಿಸಿ ಬಣ್ಣ-ಬಣ್ಣದ ಚಿತ್ತಾರ ರಂಗವಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸಿದ ಪಟಾಕಿ ಮದ್ದುಗಳನ್ನು ಹೊರೆತುಪದಿಸಿದರೆ ಇನ್ನಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಸಡಗರ ನನಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗಲಿಲ್ಲ.

ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬವೆಂದರೆ, ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿನ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ರೇಷ್ಮೆ ರವಿಕೆ-ಲಂಗವನ್ನುಟ್ಟು ಅಂಗಳಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಸಗಣಿ-ನೀರಿನ ಮಡಿ ಮಾಡಿ, ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ಬಣ್ಣದ ರಂಗೋಲಿ ಬಿಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮನೆಯ ಹೊಸ್ತಿಳುಗಳೆಲ್ಲ ಹಸಿರು ತೋರಣ ಹಾಗೂ ಮಂಗಳದ್ರವ್ಯಗಳಿಂದ ಅಲಂಕೃತಗೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ಅಡುಗೆಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕಿಯನ್ನು ನೆನೆಸಿ-ಕುಟ್ಟಿ ಬಿಸಿ-ಬಿಸಿ ಕಜ್ಜಾಯ ಸುಡುವ ಸಂಭ್ರಮವಂತೂ ಹೇಳತೀರದು. ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಎಲ್ಲರೂ ಕೂಡಿ ಸಾಲು ದಿಪಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತಿಸಿ, ಮೆನೆ-ಮನಗಳನ್ನು ಬೆಳಗಿಸುವ ಪರಿ ಅದ್ಭುತವೇ ಸರಿ!

ಚಿತ್ರ ಕೊಡುಗೆ : ಕೃಷ್ಣ ಶರಣಂ

ವಸತಿಗೃಹದ ನನ್ನ ಕೊಠಡಿಯ ದೀಪಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಆರಿಸಿ, ತೆರೆದ ಕಿಟಕಿಯಿಂದಾಚೆಗೆ ದೂರದ ನನ್ನೂರಿನ ಚೆಂದದ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಬಾನಿನಲ್ಲಿ ದಿಟ್ಟಿಸಿನೋಡುವ ತವಕದಿಂದ ಮೆತ್ತನೆಯ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಒರಗಿಕೊಂಡಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ನಿದ್ರಾದೇವಿಯು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಆವರಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು ಅರಿವಿಗೆ ಬಾರಲೇ ಇಲ್ಲ..

VISION

I felt odd, bad and even sad after seeing it was on 19-Sep-2011 the last post was written in my Blog. However, satisfying is the fact that a complex Web App was successfully developed during this brief pause. While I scribble these few words together to make some sense, Samparka Kranti Express is heading towards New Delhi, where I have to stay for the next 10 days on official work. The A/C here, to me, is as suffocating as ever!

Traveling in BMTC busses is fun; BUS DAY is turning out to be a good 'culture', serving many causes. But, the general public commuting in BMTC doesn't seem to have developed any better 'culture' than before. Especially, it touches deep down the heart when aged elders ain't given comfortable space they deserve by the youth; have we forgotten the general basics of life taught to us in childhood?

Carrying my usual two luggages - one lunch & accessories and the other, laptop & accessories has never been easy in BMTC. In the begining of this month, when life gotten messed up throwing unknown output errors and thereby increasing load on the backend, I wasn't prepared to make way to anyone. It was highly embarassing to see an elderly person struggling standing while me and another youth were comfortably sitting. Inspite of my unmanageable luggages, couldn't wait too long for my fellow traveller to make way for the elder. Since he never seemed being bothered by the situation, I soon made my way for the old man.

Opportunity never knocks twice; I didn't  get a chance to sit throughout the journey. We had almost reached Majestic and the young man who had no 'culture', touched his wrist watch to flip off the lid and sensed both the needles with his fingertips; couldn't believe my eyes!! While I gradually collapsed within, feeling really sorry for what all I had been thinking about him for so long, the young man pulled a walking stick out of his bag and headed towards the exit door.

For a moment, I lost myself but recovered soon and followed the young man. Standing behind, I could see him unfold the walking stick and try to find his usual way from an unusual place;
'Where you want to go?' - my question to him ended his efforts of finding the way and he replied '17th platform, Sir'. I held his hand, took him across the bus way on to the platform lane and said 'walk along the same lane for a distance and you'll be in 17th, now we are in 12th platform'. 'Thank you Sir' - tone of his reply was thankingly polite and he started walking along, gently tapping the platform edges on his way.

With no sight, the young man successfully started making his way towards destination. But I was completely lost in the midst of the busy-moving crowd, standing staring at the man with a walking stick who slowly disappeared from my perceivable vision.