Thursday, July 29, 2010

INR joined World Currencies

Indian Rupee

A warm welcome to the newcomer! Popular currencies Dollar, Yen, Pound & Euro now have a new friend - Indian Rupee (INR).

All these days, Indian Rupee was using the notation 'Rs'. Thanks to D. Uday Kumar, a Bombay IIT post-graduate from Tamil Nadu for designing the new symbol of Indian Currency, which is a combination of 'Ra' of Devanagari and Roman 'R'.

Rupee Foradian is the font required to digitally type the new symbol of Indian Rupee. You can download the Rupee Foradian Version 3.0 font and install it in your Computer. After installing the font, you can type the new Indian Rupee symbol by selecting the Rupee Foradian font and hitting the tilde (~) key.

Cool wallpapers of the all new Indian Rupee Symbol is designed by BrandMango Team and is freely available for download here.

(Just a couple of days left for ITR Filing for Assessment Year 2010-11. A writeup of mine about ITR e-filing is available here)

Wednesday, July 28, 2010

Amazing!

A couple of months ago, the scenario were quite different. I was wondering why Sun was so harsh on us! They were the hottest days I ever happen to see in Bengaluru. Now, it’s exactly the opposite.. been quite some time we could see the Sun coming out from behind the dark clouds.

Today morning, on my way to office, the Sun kept himself fairly visible for a moment. I felt to open my arms wide and let every part of my rusted body be energized by the powerful rays of Sun. It felt as though Sun wanted to ‘just say hi’.. and I did not miss his pose:

A few meters ahead, it was drizzling.. I just can’t imagine! No other way for me than closing my arms tight to keep myself warm. But, the drizzle was too mild, soft and soothing.. I just took my helmet off:
Nature – is all unpredictable; lovely; amazing; and powerful. Isn’t it?

Sunday, July 25, 2010

'ನೀತಿ' ಪಾಠ

ನಿಯತಿ (Niyati)
ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಜನನಿಬಿಡ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿನ ವಾಹನ ದಟ್ಟಣೆಯಿಂದಾಗಿ ನಿನ್ನೆ ಕಛೇರಿಯಿಂದ ಮನೆಗೆ ಬರುವುದು ತಡವಾಗಿದ್ದಿತು. ಮನೆ ತಲುಪಿದವನಿಗೆ, 'ಊಟ ಮಾಡಿ ಮಲಗಿದರೆ ಸಾಕಪ್ಪಾ...' ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಕಾರನ್ನು ಮನೆಯೊಳಗೆ ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಕಿಟಕಿಗೆ ಬಂದ ಎರಡು ವರ್ಷ ಹತ್ತು ತಿಂಗಳ ನನ್ನ ಅಕ್ಕನ ಮಗಳು ನಿಯತಿ "ಮಾಮ, light off ಮಾಡಿ" ಎಂದಾಗಲೇ ನನಗೆ ಅರಿವಾದದ್ದು, ಕಾರಿನ parking light ಆರಿಸಿರಲಿಲ್ಲವೆಂದು!

ಕಾರಿನಿಂದಿಳಿದು ಮನೆಯ ಒಳಗೆ ಹೊಗುತ್ತಿದ್ದವನಿಗೆ ನೀತಿ "ಮಾಮ, ನಾನು ಮಮ್ಮು ತಿಂತಾಇದೀನಿ"; ಅವಳ ಕಡೆ ನೋಡಿದ ನಾನು, 'good' ಎಂಬಂತೆ (ಬಲವಂತದಿಂದ?!) ನಕ್ಕು ಒಳಗೆ ಹೋದೆ. ಬೂಟು ಸಡಿಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ನಿಂತ ನೀತಿ "ಮಾಮ, good ಅನ್ನು ನೀತಿಗೆ". ಹೌದಲ್ಲ! ನಾನು good ಎನ್ನುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಕ್ಕಿದ್ದು ಆ ಪುಟ್ಟ ಮಗುವಿಗೆ ಹೇಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಬೇಕು? ಮಗುವಿನೊಡನೆ ಹೇಗೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದರೂ ಸಹ ನಾನು ಏಕೆ ಹಾಗೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ? ನಾನು 'ನೀತಿ is a Good Girl' ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನೀತಿ ಕಪಾಟಿನಲ್ಲಿದ್ದ ನನ್ನ ರೂಮಿನ ಕೀಲಿ ಕೈಯನ್ನು  ತಂದು ನನಗೆ ನೀಡುತ್ತಾ, "key ತಗೊಳ್ಳಿ" ಎಂದಳು. ಎದ್ದು ಹೋಗಿ ಕೀಲಿ ಕೈಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದಷ್ಟು ಸೋಮಾರಿಯಾಗಿದ್ದ ನನಗೆ ಆದ ಖುಷಿ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ! ಕೀಲಿ ಕೈ ತೆಗೆದುಕೊಂದವನು, ನೇರವಾಗಿ ನನ್ನ ರೂಮಿನ ಕಡೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದೆ.

ಬೆಳಗಿನಿಂದ ರಾತ್ರಿಯವರೆಗಿನ ನನ್ನ ಆಯಾಸ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಿರಬೇಕು; ನೀತಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಮತ್ಯಾರೂ ನನ್ನನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಲಿಲ್ಲ; ಬಹುಶಃ ನನಗೆ ವಿಶ್ರಾಂತಿಯ ಅಗತ್ಯವಿದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿದ್ದರು. ರೂಮಿನ ಕಡೆಗೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನುದ್ದೇಶಿಸಿ ನಿಯತಿ, ಮುಖವನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಿಂಡರಿಸಿಕೊಂಡು "thank you" ಎಂದಳು. ಒಹ್! ನೀತಿ ನನಗೆ ಕೀಲಿ ಕೈ ತಂದುಕೊಟ್ಟಾಗ ನಾನು ಹೇಳಲು ಮರೆತದ್ದನ್ನು ನಿಯತಿ ನನಗೆ ನೆನಪಿಸಿದ್ದಳು.. ನಾನು 'thank you ನೀತಿ..' ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನೀತಿಯ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಸಂತೋಷ.. ಥಟ್ಟನೆ ಅಂದಳು, "thank you..";  ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು 'thank you ಹೇಳ್ಬಾರ್ದು, welcome ಹೇಳ್ಬೇಕು ನೀತಿ' ಎಂದು ಹೇಳಿ ಮುಗಿಸುವ ಮೊದಲೇ ಆಕೆ "welcome..." ಎಂದವಳೇ, ಓಡಿಹೋಗಿ ಅಕ್ಕ ಕೊಟ್ಟ 'ಮಮ್ಮು' ತುತ್ತನ್ನು ತಿಂದು Cartoon Network ನ  'Scooby' ಯಲ್ಲಿ ಬೆರೆತುಹೋದಳು.

ಆಯಾಸವಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ನನ್ನನ್ನು ಯಾರೂ ಮಾತನಾಡಿಸಬಾರದೆಂಬ ನಿಯಮವನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಂದವನು ಸ್ವತಹಃ ನಾನೇ! ಹೀಗೆ ಆಯಾಸಗೊಂಡಿರುವಾಗ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಯಾರಾದರೂ ಮಾತನಾಡಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ, ಕೋಪಗೊಂಡು ಸಿಡುಕಿ ಉತ್ತರ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇದನ್ನು ನೋಡಿದ್ದ ಎಲ್ಲರು, ಹೊರಗಿನಿಂದ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ನನ್ನನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ! ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾನು 'ಬೆಳಗಿನಿಂದ ದಣಿದು ಬಂದಿರುವ ನನ್ನನ್ನುದ್ದೇಶಿಸಿ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಒಂದೆರಡು ಮಾತನಾಡಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ ಏನಾಗಿಹೂಗುತ್ತದೋ?' ಎಂದುಕೊಳ್ಳದೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಹಿಂದಿನ ನನ್ನ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ-ವರ್ತನೆಗಳು ಮನೆಯವರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಭಯದ ಭಾವನೆ ಉಂಟುಮಾಡಿದ್ದಿರಬೇಕು, ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣಕರ್ತನೂ ನಾನೇ.

ಮನೆಯವರೊಡನೆ ಈ ರೀತಿಯ ನನ್ನ ವರ್ತನೆ ಸರಿಯಿಲ್ಲ ಎಂದು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದರೂ ಸಹ, ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಬದಲಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಎಂದೂ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದು ಹೀಗೆಯೇ ಮುಂದುವರೆದಿದ್ದರೆ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು, ಮನೆಯವರೊಡನೆ ಮನೆಯಲ್ಲೊಬ್ಬನಾಗಿ ಬೆರೆತು-ಬಾಳುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗಿಬಿಡುತ್ತಿತ್ತೇನೋ.. ನನ್ನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದ ಈ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗೆ ನಿಯತಿ ತನ್ನದೇ ಮುಗ್ಧ ಧಾಟಿಯಲ್ಲಿ ತಕ್ಕ ಪಾಠವನ್ನು ಕಲಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಸಮಗ್ರತೆಯ ಚಿಂತನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ, ಅತೀ ಚಿಕ್ಕ-ಮುಖ್ಯ-ಸೂಕ್ಷ್ಮ  ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ತಿದ್ದಿದ 'ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿ' ನನ್ನ 'ಗುರು'ವಾಗಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದರೆ ಆಭಾಸವಾಗಲಾರದು.

Wednesday, July 21, 2010

The Unsaid..

Past: We Two; Ours Two.

Present: We Two; Ours One.

Future: We Two; Ours None!!

With the changing days, the concept of Family Planning is also changing. Why not?

Modernization and Urbanization has increased the awareness among people in the Society, that women are no longer be treated as what they were from ages ago. Continuous efforts have made life better for women amongst men. Men are no longer the only 'bosses' and Women are no longer the only 'slaves'. We all are convinced that, women enjoy a better position in Society. Good.

According to a recent analysis of figures collected from the Department of Health and Family Welfare, Government of Karnataka (under National Rural Health Mission - NRHM), 99% of those who underwent sterilization during 2008-09 are women. I repeat, 99% of those who underwent sterilization (family planning operation) during 2008-09 are women.

Family - the basic unit of Society, still seems to be under the strong clutches of victimizing women. Though often we speak to substantiate that women enjoy almost equal status as men in a Family, it seems to be too far from reality. Why should only women undergo family planning operations alone? Are there no ways available to sterilize men? There are.. but men opt not to!! Why so? Have we ever thought of this?

Great people have been dreaming of the so-called Moral Society, not from today, way back from ages. But, with such a thing happening to women in the very basic unit of Society - Family, how can one expect Morality in the whole system of Society? This clearly shows that we (men) are not wholeheartedly sharing our social status with them (women). Have women gotten the justice they deserve?

I just feel that the change should be initiated right in the Family, and not in the Constitution with the '33%' thing. We shout aloud in public that women are given reservation in education, jobs, buses, railways, panchayats, parliament, what not? But, we never say what have we given to them in the Family!

Stats Speak the Unsaid - with 99% of them subjected to family planning being women, the torture on women does continue to exist in Silence and in Abundance. So, my dear 'gender counterparts', please be prepared; your turn is not too far..

Monday, July 19, 2010

ಓದು - ಬರಹ

ಇಂದಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಎರಡು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ, ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ನಲ್ಲಿ ಬರೆದ ನನ್ನ ಪ್ರಪ್ರಥಮ ಬರವಣಿಗೆಗೆ ಹಿರಿಯರೊಬ್ಬರು ತಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದರು:

"To write some thing, you have to read many things I mean writings of great authors"

ಮೇಲಿನ ವಾಕ್ಯವನ್ನು ಓದುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ, ಅದು ಅವರ ಅನುಭವದ ಮಾತುಗಳೆಂದು. ಹೌದು, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಆಗುವುದೇ ಹೀಗೆ. ಓದಿನ ಗೀಳು ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡವರು, ತಮ್ಮ ಸದಭಿರುಚಿಗನುಗುಣವಾಗಿ ಹತ್ತು-ಹಲವು ವಿಭಿನ್ನರ ಬರವಣಿಗೆಗಳನ್ನು ಓದದೆ ಇರಲಾರರು. ಹಾಗೆಯೇ, ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಓದಿದಂತೆಲ್ಲ ಅವರವರ ಭಾವಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ, ಅವರವರ ಕಲ್ಪನೆಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ, ಅವರಿಗರಿವಿಲ್ಲದೇ ಒಬ್ಬ 'ಬರಹಗಾರ' ಅವರೊಳಗೆಯೇ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾನೆ. ಓದಿ ಶೇಖರಿಸಿಟ್ಟ ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯ-ಅನುಭಾವಗಳು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಉಳಿಯದೆ, ಬರವಣಿಗೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಬಿತ್ತರಗೊಳ್ಳದೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.

ಬುದ್ಧಿ ತಿಳಿದಾಗಿನಿಂದಲೂ ನಾನು ಓದಿವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಆಸಕ್ತಿ ತೋರಿದವನಲ್ಲ. ಶಾಲೆ-ಕಾಲೇಜುಗಳಲ್ಲಿ ಅನ್ಯ ಮಾರ್ಗವಿಲ್ಲದೇ, ಪರೀಕ್ಷೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಪುಸ್ತಕ ಹಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದುದು ನನ್ನ ಪ್ರವೃತ್ತಿ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಓದಲು ಕುಳಿತರೆ, ವಾಕ್ಯದ ಅರ್ಥ ಗ್ರಹಿಸುವುದಷ್ಟಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಂದರೆ, ಒಂದು ವಾಕ್ಯದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪದವನ್ನೂ ಓದದೆ, ಬರಿಯ 'ಕೀಲಿ ಪದ' (key words) ಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹೀಗೆ ಓದುವುದನ್ನು 'speed reading' ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ; ಇದು ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿಯೂ ಹೌದೆಂದು ಕೆಲವೆಡೆ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಲಾಗಿದೆ.

ಇತ್ತೀಚಿಗೆ, ಇದೇ ಬ್ಲಾಗ್ ನಲ್ಲಿ ಬರೆದ ನನ್ನದೇ ಬರವಣಿಗೆಯೊಂದನ್ನು ಓದಿದೆ. ಎಂದಿನಂತೆ 'speed reading'. ಸಂಪೂರ್ಣ ಬರವಣಿಗೆ ಓದಿದ ಮೇಲೆ ನನಗನ್ನಿಸಿತು "ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಭಾವನೆಗಳು ಪ್ರಭಾವಶಾಲಿಯಾಗಿ ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಲ್ಲವೇನೋ..". ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ, ನಿಧಾನವಾಗಿ, ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪದವನ್ನೂ ಸಹ ಮನಸ್ಸಿಟ್ಟು ಓದಿದೆ - ಬರವಣಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಭಾವಶಾಲಿ ಎನಿಸಿತು! "ನೋಡುವ ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಅಂದವಿದೆ" ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ, "ಓದುವ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವಿರಬಹುದು" ಅಂದುಕೊಂಡೆ.

ಅಂದಿನಿಂದೀಚೆಗೆ ಓದುವ ನನ್ನ ಶೈಲಿ ಬದಲಾಗಿ, ತನ್ನ ವೇಗವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ಓದುವಾಗ, ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ ಪದವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ತನ್ಮಯತೆಯಿಂದ ಓದುತ್ತೇನೆ. ಇದರಿಂದ ಈಗಿನ ನನ್ನ ಓದು ಇಷ್ಟೂ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣದ ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಅನುಭವ-ಆನಂದವನ್ನು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತಿದೆ; ಓದುವ ಗೀಳು ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ!

ಬರೆಯುತ್ತಾ ಬರೆಯುತ್ತಾ ನನಗರಿವಿಲ್ಲದೆಯೆ ನನ್ನೊಳಗೊಬ್ಬ 'ಓದುಗ' ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿರುವುದಂತೂ ಸತ್ಯ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಓದಿನಿಂದ ಬರಹ ಎಂಬರ್ಥದಲ್ಲಿ 'ಓದು-ಬರಹ' ಎನ್ನುವುದಾದರೆ; ನನ್ನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅದು 'ಬರಹ-ಓದು' ಎಂದಾಗಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಎಲ್ಲಾ ಅದಲು-ಬದಲು!!

Friday, July 16, 2010

My Sins Against Gender Stereotypes

It was a real surprise to me when Guddu, a friend of mine tagged me to list (at least) 10 things that I do or like to do, which are not Manly. I was like 'he he'.. what on this earth made Guddu to explore the Girly in me? Anyways, thanks for tagging me Guddu. The tag is:

If you are a Women
Have you ever wanted something that is considered 'manly'? Like a basketball, a cell phone, a dog, a camera or a new laptop? A new car or motor bike? Ever wanted to be a pilot? A doctor or not a nurse? And the manliest want of them at all - The remote!
As a kid did you enjoy playing with a bat and a ball?
There was a time when books were considered 'manly', women authors had to pretend to be men - would you say books are still rather manly - women should want to embroider or crochet?

If you are a Man
Have you ever wanted something that only women are supposed to want - like bags, shoes, clothes, creams, perfumes, babies, flowers? A peaceful home and a happy family? Have you ever been afraid of the dark or of insects? As a kid did you ever want to play 'teacher teacher', cooking or did you like playing with a doll? Have you ever enjoyed cooking? Bought something in pink? Loved chocolates?


:: My List ::
  1. Face wash gel, a fairness cream and talcum powder are those which I don't miss using everyday and so, carry  them everywhere when traveling. Himalaya Purifying Neem Face Wash, Vaseline Men and Himami Navratna Cool Talc are my current product range.
  2. I usually remember the 'dates' well and fond of anniversaries. May it be the birthday of a n(d)ear one, the day I joined my first job, the day I bought my bike/car, the day I met someone very special in life.. remember and rejoice them every year.
  3. Somehow, I don't talk with 'eye contact' to anyone. Many a times have tried to see at the other persons eye while conversing, but a moment or two, I take off.
  4. Let it be a rakhi tied by sister or a gift presented by a friend or all my old cell phones or anything I use for that matter; never let them go. I treasure every simple thing in life and keep them very, very safe.
  5. When alone at Home, I don't get out for food. Love cooking at Home and eat. Organizing a recent get-together dinner at work, the way I sliced cucumber for salad had impressed my colleagues.
  6. Since childhood, am very fond of wearing ear ring on my left ear. Mom says, since my ears are not pierced, I don't listen to elders! Now, my profession, to some extent has kept me off the left ear ring.
  7. 'You sweep well..' my close friend told me when I was cleaning my room. And yes, its true, I do sweep well, guess better than any of today's girl; like to keep the premises tidy.
  8. Monotype Corsiva, the font am greatly impressed with, is said to be feminine.
  9. Prefer to stay back Home than outing; that isn't Home-Sick. Since childhood (and even now!) Mom complains that I don't go out for shopping, at least to get vegetables and groceries.
  10. PURPLE - usually catches my attention. Purple is very close to Pink - the lovely girly.

I would like to say that everyone interested are already tagged. So, please give your go now..

Wednesday, July 14, 2010

My 'Marriage'

According to me (personally), Marriage seems to be:

1. Selection Vs. Compulsion

2. Ambition Vs. Tradition

3. Simplicity Vs. Exaggeration

4. Concepts Vs. Customs

5. Family Vs. Society

6. Values Vs. Valuables

7. Education Vs. Qualification

8. Requirement Vs. Acquirement

9. Parents Vs. In-laws

    If I go in to the details of every one of the above, it won't be a Blog Post; would be a Novel instead. So, I let it to your imagination and set your thoughts free to fight the said battles. Should you be eagerly interested to add more to the list, most welcome!

    Oh! Did you happen to search for my marriage dates and venue in this post? Am really sorry if you think it was a confusing and controversial Title. With the title, I just wanted to mean 'what according to me is Marriage?'. And sure, I will never forget to personally invite you for my marriage function when it happens; before that, I got to get a comprehensive win in all the above listed Battles. Until then, happy reading..

    :o)

    Sunday, July 11, 2010

    ಹೀಗೊಂದು ಪಯಣ..

    ನಿನ್ನೆ ಎರಡನೇ ಶನಿವಾರ, ಕಛೇರಿಗೆ ರಜೆ! ಮೊನ್ನೆಯೇ ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿದ್ದರು, ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿರುವ ಹಿರಿಯರೊಬ್ಬರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಿ ಅವರ ಆರೋಗ್ಯ-ಯೋಗಕ್ಷೇಮ ವಿಚಾರಿಸಿ ಬರೋಣವೆಂದು. ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟು ಬೆರೆತುಹೋಗಿದ್ದೇನೆಂದರೆ, ಹಳ್ಳಿಗಳಿಗೆ ಭೇಟಿಕೊಟ್ಟು ವರುಷಗಳೇ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದವು. ಮತ್ತೆ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ - ಅದೇನೋ ಸಡಗರ, ಉಲ್ಲಾಸ ಮನಸ್ಸಿಗೆ.

    ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗನೆ ಎದ್ದು (9 ಗಂಟೆಗೆ, ರಜೆಯಂದು ನನಗೆ ಬೆಳಗಾಗುವುದೇ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ!!) ಕಾರನ್ನು ಶುಚಿಗೊಳಿಸಿ, ಒಮ್ಮೆ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ (ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಚಾಲಕ), ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ, ಉಪಹಾರ ಮುಗಿಸುವ ವೇಳೆಗೆ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಹೊರಡಲು ಸಿದ್ಧರಾಗಿದ್ದರು. ಸರಿ, ಹೊರಟೇಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆವು.. ಸುಮಾರು ಅರ್ಧ ಗಂಟೆಯ ಪ್ರಯಾಣದ ನಂತರ ನಾವು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆದ್ದಾರಿ 209 ಸೇರಿದ್ದೆವು. ಹೆದ್ದಾರಿಗಳಲ್ಲಿ ವಾಹನ ಚಾಲನೆ ಮಾಡುವುದೇ ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಅನುಭವ!
    ಅದೇ ದಾರಿ.. ಅದೇ ತಿರುವು.. ಈ ಪಯಣ ನೂತನ..
    (click image to enlarge)
    ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆದ್ದಾರಿ 209 - ಕರ್ನಾಟಕದಿಂದ ತಮಿಳುನಾಡಿಗೆ ಸಂಪರ್ಕ ಕಲ್ಪಿಸುವ ವಿಶಾಲ ರಸ್ತೆ. 'ಬೆಂಗಳೂರಿನ ರಸ್ತೆ'ಗಳ ಇಕ್ಕೆಲಗಳಲ್ಲಿರುವಂತೆ ಇಲ್ಲಿ ಕಾಂಕ್ರಿಟ್ ಕಾಡಿಲ್ಲ; ರಸ್ತೆಗಳನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ 'ನಮ್ಮ ಮೆಟ್ರೋ' ಗೊಡವೆಯಂತೂ ಮೊದಲೇ ಇಲ್ಲ! ಅಕ್ಕ-ಪಕ್ಕ ಸುಂದರ ಪರಿಸರ; ಸ್ವಚ್ಛಂದ ಗಾಳಿ. ರಸ್ತೆಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಇದ್ದ ಗಿಡ-ಮರಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಲೆಂದೇ ಸಿಂಗರಿಸಿ ನಿಂತ ಹಸಿರು ತೋರಣದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದವು. ದೂರದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಬೆಟ್ಟಗಳ ಸಾಲು; ನೀಲಿ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿನ ಬೆಳ್ಳಿ ಮೋಡಗಳು; ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಮೆಳೆನೀರು ತುಂಬಿದ ಸಿಂಗಾರಿ ಕೆರೆ; ಕೆರೆಯ ಏರಿಯ ಮೇಲೆ ಹಾದುಹೋಗುವ ರಸ್ತೆ; ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಹಚ್ಚ ಹಸಿರು - ರೋಮಾಂಚನಗೊಂಡಿದ್ದೆ.
    ನೋಡು ಬಾ ನೋಡು ಬಾ ನಮ್ಮೂರ..
    (click image to enlarge)
    "ಅರೆರೆ!.. ಇದೇನಿದು? ಇಲ್ಲೂ ಮರಗಳನ್ನು ಕಡಿದಿದ್ದಾರಲ್ಲ?!" ಅಚ್ಚರಿಯಾಯಿತು. ತುಸು ಬೇಸರಿಕೆ ಮೂಡಿತಾ ದರೂ, ಅದನ್ನು ಕಡಿದದ್ದು ರಸ್ತೆ (ಅಗಲೀಕರಣ) ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗಾಗಿ ಎಂದು ಸಮಾಧಾನಪಟ್ಟುಕೊಂಡೆ.
    ಮಾಮರವೆಲ್ಲೋ?.. ಕೋಗಿಲೆಯೆಲ್ಲೋ?..
    (click image to enlarge)
    ಹಳ್ಳಿಯನ್ನು ತಲುಪಿದ್ದೆವು. ಊರ ಬಾಗಿಲಿಗೊಂದು ಪುಟ್ಟ ದೇವಾಲಯ; ಅದರ ಮುಂದೆ 'ದೇವರಂತೆ' ನಿಂತಿದ್ದ ಕೋಲೇಬಸವ! ಕಣ್ಣಾರೆ ನೋಡುವ ತವಕ; ಆದರೆ ನಿಲ್ಲಿಸುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಊರ ಮನೆ ತಲುಪಿದವನೇ, ಒಂದೆರಡು ಮಾತನಾಡಿ, ಗುಟುಕು ನೀರು ಗಂಟಲೊಳಗಿಳಿಸಿ ಹೊರಟವನು ಬಿರುಸಾಗಿ ನಡೆದು ದೇವಾಲಯ ತಲುಪಿದ್ದೆ. ನನಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ (??) ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ದ ಕೋಲೇಬಸವನ ಚೆಂದವನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಂಡೆ.
    ನಿನ್ನ ಚೆಲುವ ವದನ ಕಮಲ ನಯನ..
    (click image to enlarge)
    ಊರಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸೌಖ್ಯ. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಪಕ್ಕಾ ಹಳ್ಳಿಯ ಸೊಗಡಿನ ಭೋಜನ, ಬಡಿಸುವವರ ಪ್ರೀತಿಯೂ ತುಂಬಿ ಅದೇನು ರುಚಿ! ಇಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕ ತೃಪ್ತಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿನ ಯಾವುದೇ ಹೋಟೆಲ್ ನಲ್ಲಿ ಹಣಕೊಟ್ಟೂ ಪಡೆಯಲು ಅಸಾಧ್ಯ. ದಿನನಿತ್ಯ ಈ ತೃಪ್ತಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಇವರೇ ಧನ್ಯರು ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಊಟ ಮುಗಿಸಿ, ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆದು, ಹೊರಡಲು ಸಿದ್ಧವಾದೆವು. ಅವರುಗಳ ಹೃದಯಪೂರ್ವಕ ಬಿಳ್ಕೊಡುಗೆ ಅತ್ಮೀಯವೆನಿಸಿತ್ತು.

    ಹಿಂತಿರುಗಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆದ್ದಾರಿ 209 ಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದೆವು. ಊಟ ಸ್ವಲ್ಪ ಜೋರಾಗಿದ್ದರಿಂದ ನಿದ್ರೆ ಬಾರದಿರಲೆಂದು FM 91.1 ನ ಸಂಗೀತದಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನನಾಗಿದ್ದೆ. ಎದುರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಜೋಡಿ-ಎತ್ತಿನ ಗಾಡಿ! ಘಲ್ ಘಲ್ ಎಂದು ಸದ್ದು ಮಾಡುತ್ತಾ ಓಡುತ್ತಿದ್ದ ಎತ್ತುಗಳು.. ಕಾರಿನಿಂದಿಳಿದು ಎತ್ತಿನ ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವಾಸೆ. ಆದರೇನು ಮಾಡುವುದು? ಅದು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ.
    ಬದುಕಿದು ಜಟಕಾ ಬಂಡಿ..
    (click image to enlarge)
    ಹೀಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕಡೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಮುಖದಲ್ಲಿದ್ದ ನಗು ದೂರದಲ್ಲಿ ಕಂಡ ದೃಶ್ಯದಿಂದ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಮಾಯವಾಯಿತು. ಕಾರು ತಂತಾನೇ ವೇಗ ನಿಯಂತ್ರಿಸಿ, ರಸ್ತೆಯ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿತು. ನಾನು ಕೆಳಗಿಳಿದು ಹೋಗಿ ನೋಡಲು.. 
    ಆಡಿಸಿದಾತ ಬೇಸರ ಮೂಡಿ, ಆಟ ಮುಗಿಸಿದ..
    (click image to enlarge)
    ಹೆದ್ದಾರಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಚರಿಸುವಾಗ ನಾನು ಏನನ್ನು ನೋಡಬಾರದು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೋ ಅದೇ ನನಗೆ ಕಾಣಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಈ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಕಾಲಿರಿಸಿದ್ದ ಮುದ್ದಿನ ನಾಯಿಮರಿಯೊಂದರ 'ದಾರುಣ ಹತ್ಯೆ' ನಡೆದೇಹೊಗಿತ್ತು. ಯಾವುದೊ ವಾಹನವು ತನಗರಿವಿಲ್ಲದೆಯೇ ಈ ನಾಯಿಮರಿಯ ಇಹಲೋಕದ 'ಪಯಣ'ಕ್ಕೆ ನಾಂದಿ ಹಾಡಿ ಮುಗಿಸಿತ್ತು. ರಸ್ತೆಯ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ 'ಕರುಳು' ಚೆಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದ ಕಂದಮ್ಮನ ದೃಶ್ಯ ಮನಕಲಕುವಂತಿತ್ತು. ಆ ತಾಯಿಯ ರೋದನೆ ಕೇಳುವವರಾದರೂ ಯಾರು? ಸುತ್ತ-ಮುತ್ತ ಕಣ್ಣಾಯಿಸಿದೆ, ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿ ನಿಲುಕುವಷ್ಟೂ ದೂರಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ (ಹೆಣ್ಣು) ನಾಯಿ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ರಸ್ತೆಯ ಮಧ್ಯದಿಂದ ನಾಯಿಮರಿಯನ್ನು ತೆಗೆದು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಮಲಗಿಸಬೇಕೆನಿಸಿತು, ಆದರೆ ಅದರ ಪುಟ್ಟ ದೇಹ ನನ್ನ ಬೊಗಸೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿಯಾಗಿ ಬರದಷ್ಟು ಛಿದ್ರವಾಗಿಹೊಗಿತ್ತು.
    ಈ ದೇಹದಿಂದ ದೂರವಾದೆ ಏಕೆ ಆತ್ಮನೆ? ಈ ಸಾವು ನ್ಯಾಯವೇ?
    (click image to enlarge)
    ಬೆಳಗ್ಗಿನಿಂದ ನನ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಉತ್ಸಾಹ-ಆನಂದವೆಲ್ಲ ಮರೆಯಾಗಿ, ಮನಸ್ಸಿನ ತುಂಬೆಲ್ಲಾ ಬರಿಯ ನಾಯಿಮರಿಯ ದೃಶ್ಯ ಆವರಿಸಿತ್ತು. ಈ ಚಿಂತನೆಯಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ. "ಮುದ್ದು ಮರಿಯ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಶಾಂತಿ ಸಿಗಲಿ" ದೇವರಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿದ್ದೆ. ಪ್ರಾರ್ಥನೆಗೆ ಓಗೊಟ್ಟಿದ್ದ ವರುಣ ದೇವ, ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕವಿದಿದ್ದ ದುಃಖದ ಕಾರ್ಮೋಡ ಕರಗಿ ಮಳೆಯಾಗಿ ಧೋ ಎಂದು ಧರೆಗಿಳಿದಿತ್ತು.
    ಈ ಲೋಕವೆಲ್ಲ ನೀನೇ ಇರುವ ಪೂಜಾ ಮಂದಿರ..
    (click image to enlarge)

    Thursday, July 8, 2010

    Blunder..

    We (at least, me) usually happen to take simple mistakes of others and speak as though they have committed a blunder. Hardly we even plan to think that mistakes are (common) to happen and even we commit mistakes often. Personally, most of the times I try to give a bit 'more' of 'gyan' (which, I actually want to avoid) when someone does a very simple mistake. Here is a recent example:

    Assistant Director, my immediate superior at work was traveling to Shimoga on some personal work with his family. They had the onward journey tickets reserved, I was asked to book the return journey tickets for four of them on 06-07-2010. On 3rd, I tried to book the tickets in IRCTC Website but no reservations were available. Did a bit of 'research' and found there were 220 SL reservations vacant in a bi-weekly train, which operated only on Tuesdays and Sundays. "They are lucky" I thought, since 6th was Tuesday. Departure was at 4:40. I called Asst. Director over phone -

    "Sir, what time you will be done with the marriage function?"
    "Maximum say by around 3pm, Prashanth"
    "Then no problem Sir, departure is at 4:40. I will book it"
    "Good, forward me a copy of the ticket later"

    I booked the ticket and thought will forward it later, but forgot! It was afternoon on 4th, Sunday, Sir called me and asked if I had sent the ticket. Since I forgot, said to him "will forward it right away, Sir".

    Since it was Sunday, am not at Home and didn't have access to internet. Called up one of my friend -

    "Hello.."
    "Hello.. can you do me a favour?"
    "Whats that?"
    "Login to IRCTC website and forward a journey ticket"
    "Give me the details.."

    So sweet.. gave her all the necessary details and she told it was sent from my Gmail id. Well, my S(f)unday continued. It was on 5th, Monday, I got a call from Sir -

    "Prashanth, in the ticket you forwarded, the seat numbers are not seen?"
    "Is it Sir?.. Will check again.."

    Since it was Bharath Bandh, I had no better work to do. Checked the 'Sent Items' and saw that seat numbers were missing. I sent another copy of the ticket and called him to confirm, he was fine.

    What did she do? My friend whom I asked to forward the journey ticket, had sent it without seat numbers! How can she do such a mistake? She may think it is a simple mistake, but to me it wasn't. How can someone travel without the reserved seat numbers? So simple, but why didn't she realize? Time to give her some 'gyan'..

    Since it was Bandh day, voice calls were also bandh (he he); so I text-d her:

    "U had sent d journey tickets wid no seat nos.."
    I got a reply SMS - "Is it?.. I think it was there.."
    "If u want, check d sent items in my mail id"
    "I might have clicked on d pnr link instead of print ticket.."
    "U should take responsibility when doing something.."
    "Sorry.."

    I felt it was too much on my part, and thought to wrap it up with the below SMS:

    "Gud dat am not ur team leader, else u would have ended up telling TLs have no better work than finding mistakes n shouting at us.."

    No reply.. conversation ends. Thought I did enough to make her realize her mistake, that is good..

    On 6th, I was in Office at around 4:30pm and got a call from my Asst. Director:

    "Hello Sir.."
    "Prashanth"
    "Tell me Sir.."
    "Think the train had already left at 4:40, in the morning"
    ".. Sir??"
    "I spoke to the station master here, he said 4:40 was in the morning and if it was evening, it would have been 16:40"
    "Oh! Sorry Sir.. how you will travel back?"
    "Will see.. we should try to get some bus and reach. You file a TDR online"
    "Okay Sir.."

    Call ended.

    Now, seat numbers had no relevance and felt like my friend to whom I gave all the 'gyan' came in front of me, she was smiling I suppose; or .. was she laughing at me? Whatever, I had no courage to tell her the matter directly. Hopefully she will read this post and send an SMS to me:
    "Gud dat am not ur asst. director, else u would have ended up telling directors have no better work than finding mistakes n sacking us.."

    Monday, July 5, 2010

    FaKe

    It was somewhere in the beginning of May 2010; I stepped into a Mobile Store at Hesaraghatta and asked the shopkeeper to top-up for Rs.220 - BSNL. He did in no time, seemed to be the owner of the shop (the number of golden chains in neck and rings in almost all fingers spoke themselves). I gave him money - 500 (one) and 10 (two), been used to the 'change' problem in the City. He kept the 10's and held the 500 in different positions, angles & directions to examine;

    "Is this election note?" he asked.
    "No, it was withdrawn from ATM" I replied instantly, though it took quite some time for me to understand what he meant by asking 'election note'.
    He went on "Since yesterday evening I have been getting all 500 fake notes. These panchayat election parties have distributed those to the villagers. Till yesterday they had no money to recharge for Rs.50 but now they do it in multiples of 100", he was busy with his research to identify whether the currency I gave him was original or not (here is how we can identify original INR currencies - http://www.rbi.org.in/commonman/English/Scripts/CurrencyNotePosters.aspx).

    Am sure you might be wondering by now, what was the need for me to narrate an incident that happened long back and which has no significance whatsoever. Well, recently I came across a similar incidence of fake currencies being given to shopkeepers in and around Vijayanagar (read it in a newspaper or saw on tv9; I don't exactly recall, am getting older... huhh).

    Being proud to be a citizen of the biggest Democracy in the world, I feel ashamed to narrate such instances. Out of curiosity, I did speak to some villagers around Hesaraghatta then and came to know that they were offered 50 Kg bag of 'fine' rice, Rs.500 per family, 'desi' chicken (ನಾಟಿ ಕೋಳಿ), etc., etc. - all these in want of their (in)valuable votes(!?) in the upcoming (May 8, 2010) Gram Panchayat Elections. Is this 'Democracy'?

    Let alone the debate of 'Democracy'; see how far they (political parties) have gone to uproot the financial stability of the Country by distributing fake currencies. Always we have enough time to talk of 'bribe' in Government Offices. But, have we ever thought of the 'bribe' at the grass-root (gram panchayat) level of the so-called 'transparent democracy'? It was very common politicians giving 'fake' assurances to citizens and now there is no surprise they are giving 'fake' currencies too. When such 'fake' leaders get to rule us, what better can be expected other than a 'fake' system?

    I think, gradually, we are getting used to be a part of this 'fake' world. Days have now changed; there was a day when we were trying to find the 'fake', and now we find it hard to find the 'real' around us.

    05 July 2010, declared 'Bharat Bandh' - called in protest against hike in the prices of fuel and other essential commodities. Sitting idle at Home, I find this nothing more than 'fake' politics. Is there a way to fight back this "FaKe" in everything?

    Thursday, July 1, 2010

    ಹೀಗೂ ಉಂಟೆ..?

    ಸಮಯ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ.. ನಿದ್ರೆ ಹರಿದಿಲ್ಲ.. ಮಲಗಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಮಯವೇನೂ ಕಳೆದಂತಿಲ್ಲ.. ಅದೇಕೋ ಎಚ್ಚರವಾಗಿತ್ತು. ದಿನನಿತ್ಯ ಹೀಗಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೆ ಮಲಗಿದೆನೆಂದರೆ, ಮತ್ತೆ ಎಚ್ಚರವಾಗುವುದು ನನ್ನ Mobile Phone ನಲ್ಲಿನ Alarm ಸುಮಧುರವಾಗಿ ತನ್ನದೇ ಧಾಟಿಯಲ್ಲಿ 'ಸುಪ್ರಭಾತ' ಹಾಡಿದಾಗ ಮಾತ್ರ. ಇಂದೇಕೋ ಮಾರ್ಗ ಮಧ್ಯೆ ನಿದ್ರಾದೇವಿ ನನ್ನ ಕೈಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದಳು. ನನ್ನ ಅರಿವು ಎಚ್ಚರವಾಗಿತ್ತು.

    ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ, ತಲೆದಿಂಬಿನ ಪಕ್ಕ ಸುಪ್ರಭಾತ ಹಾಡಲು ಕಾದು ಕುಳಿತಿದ್ದ ನನ್ನ Mobile Phone ಗೆ "ಸಮಯವೆಷ್ಟು?" ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಕೇಳಿದ್ದೆ. ಅದು ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರಿಸುವುದಿರಲಿ, ಕಿಂಚಿತ್ ಸ್ಪಂದಿಸುವುದೂ ಇಲ್ಲವೆಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದ ನಾನು, ಸಮಯ ತಿಳಿಯಲು Phone ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೊರಟೆ. ಅರೆ..! ಇದೇನಿದು? Phone ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲವಲ್ಲ! ಕಾರಣವೇನು? Phone ಅಲ್ಲೇ ಇದೆಯಲ್ಲ.. ಆದರೆ ನಾನು ಅದನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳಲು ನನ್ನ ಕೈ ಮುಂದೆ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ. ಏಕೆ ಹೀಗೆ? ನನ್ನ ಕೈ ಸ್ವಾಧೀನ ಕಳೆದುಕೊಂದಿದೆಯೋ ಹೇಗೆ? ಹೋಗಲಿ, ಗೊಡೆಯಲ್ಲಿನ ಗಡಿಯಾರದಲ್ಲಿ ಸಮಯ ಎಷ್ಟಾಗಿದೆ ಎಂದು ನೋಡೋಣವೆಂದು ಎಡಗಡೆ ಮಗ್ಗುಲಿಗೆ ಮಲಗಿದ್ದವನು ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿದೆ.. ವಿಚಿತ್ರ! ಇಂಥಹ ಅನುಭವ ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇದೇ (ಇಂದೇ) ಪ್ರಥಮ.. ಮಲಗಿದ್ದವನು ಎಡ ಮಗ್ಗುಲಿಗೇ ತಿರುಗಿ ಮಲಗಿದ್ದೆ, ಆದರೆ ನನ್ನ ಅರಿವು - ನೋಟ ಮಾತ್ರ ಬಲಕ್ಕೆ, ದೂರ ಸರಿದಿತ್ತು. ಹೀಗೂ ಆಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ನನ್ನ ನೋಟ ಮಲಗಿರುವ ನನ್ನ ಮೇಲಿಂದ ಸುಮಾರು 4 ಅಡಿಗಳಷ್ಟು ಎತ್ತರದಿಂದ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತವಾಗಿದೆ. ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ, ನಾನು ಇನ್ನೂ ಮಲಗಿದ್ದೇನೆ. ಗೋಡೆಯ ಮೇಲಿನ ಗಡಿಯಾರದ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದೆ; ಸಮಯ 1:35 ಗಂಟೆ. ನನಗಾಗುತ್ತಿರುವ ವಿಚಿತ್ರ ಅನುಭವದ ಪರಿವೆಯೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಗಡಿಯಾರವು ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು 'ಟಿಕ್-ಟಿಕ್'ಗುಟ್ಟುತ್ತಿತ್ತು.

    ಗಡಿಯಾರವನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಯಾರಿಗೂ ಸದ್ದು ಮಾಡುವ ಧೈರ್ಯವಿದ್ದಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ನಿಶ್ಶಬ್ದ - ಮೌನ ಸುತ್ತಲೂ ಆವರಿಸಿತ್ತು. 'ಸ್ಮಶಾನ ಮೌನ' ಎಂದರೆ ಹೀಗೇನಾ? 'ಸ್ಮಶಾನ' - ಅರೆ!.. ನಾನೇನಾದರು..?? ಇಲ್ಲ ಇಲ್ಲ, ಸಾಯುವ ವಯಸ್ಸೇ ನನ್ನದು? ಖಂಡಿತಾ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇದೇನಿದು ಹೊಸದೊಂದು ಅನುಭವ? ಆವರಿಸಿದ್ದ ಮೌನವನ್ನು ಸೀಳಿಕೊಂಡು TATA Sumo ಒಂದು ಮುಖ್ಯರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಹಾದು ಹೋಗಿತ್ತು. ಹೌದು.. ನಾನು ಮಲಗಿರುವುದು ನನ್ನ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ. ಇಲ್ಲಿಂದ ಮುಖ್ಯರಸ್ತೆಯು ಕಾಣಿಸುವುದೂ ಇಲ್ಲ; ಹಾಗಾದರೆ ಈಗ ಹಾದುಹೋಗಿದ್ದು TATA Sumo ಎಂದು ನನಗೆ ಹೇಗೆ ತಿಳಿಯಿತು? ಅಗೋಚರ ಶಕ್ತಿಯೊಂದು ನನಗೆ ದೊರೆತಿದೆಯೂ ಹೇಗೆ? ಮಲಗಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ನಾನೇ ಮುಟ್ಟಲು ಪ್ರಯತಿಸಿದೆ.. ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ! ನನಗಿರುವುದು ಈಗ ಬರಿಯ ನೋಟವಷ್ಟೇ. ತೀರ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ನಾನು ಉಸಿರಾಡುತ್ತಿದ್ದೆನೂ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂದು ದೃಷ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿದೆ. ಮಲಗಿರುವ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಚಲನೆ ಇಲ್ಲ; ಸ್ಥಿರವಾಗಿ ಹಾಗೆ ಮಲಗಿದ್ದೇನೆ. ಮೇಜಿನ ಕೆಳಗೆ ಹಾಸಿದ್ದ ಜಮಖಾನದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದ Snowy (ನಾಯಿ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರುವ ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದವರಲ್ಲೊಬ್ಬ) ಎಚ್ಚರಗೊಂಡು ನನ್ನತ್ತ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ನನ್ನತ್ತ ಎಂದರೆ, ಮಲಗಿರುವ ನನ್ನನ್ನಲ್ಲ! ಮಲಗಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು 'ಅಗಲಿದ' ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿ-ನೋಟವನ್ನೇ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅವನು ಕೋಪಗೊಂಡು ಧಾಳಿ ಮಾಡಬೇಕಾದವರನ್ನು ನೋಡುವುದೇ ಹೀಗೆ.. ಅವನು ನನ್ನ ಮೇಲೆರಗುವ ಮೊದಲೇ ಮಾತನಾದಿಸಲೆಂದು ನಾನು "Snooooo" (ಅವನನ್ನು ನಾನು ಕರೆಯುವುದೇ ಹಾಗೆ).. ಆದರೆ, ಆದರೆ.. ಏನಾಗಿದೆ ನನ್ನ ಕಂಠಕ್ಕೆ? ಮಾತನಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ Snowy ತನ್ನ ಚಾಚಿದ ಎರಡೂ ಮುಂಗಾಲುಗಳ ಮಧ್ಯೆ ತಲೆಯಿಟ್ಟು ನನ್ನನ್ನೇ ಗಮನಿಸುತ್ತಾ ಮಲಗಿದ್ದು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಸಮಾಧಾನ ತಂದಿತ್ತು.

    ಮತ್ತೆ ಅಸಮಾಧಾನ.. ಏಕೆ ನನಗೆ ಮಾತನಾಡಲು ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ? ಮನಸ್ಸಿನ ಎಲ್ಲಾ ತಳಮಳಗಳನ್ನು ಬದಿಗೊತ್ತಿಟ್ಟು, ಆಲೋಚಿಸತೊಡಗಿದೆ. ನಾನು ಮಲಗಿಯೇ ಇದ್ದೇನೆ; ಆದರೂ ಅರಿವು ಎಚ್ಚರವಾಗಿದೆ; ದೂರದ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಚರಿಸುವ ವಾಹನದ ಸ್ಪಷ್ಟ ಚಿತ್ರಣ ನನಗಿದೆ. Snowy ಗೆ ನಾನು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ; ಆದರೆ ಮಾತನಾಡಲು ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಯಾರೋ ಹೇಳಿದ್ದ ನೆನಪು - ನಾಯಿಗಳಿಗೆ 'ದೆವ್ವ' ಕಾಣಿಸುತ್ತದಂತೆ! ಹಾಗಾದರೆ ಈಗ ನಾನು ಮನುಷ್ಯನಾಗಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲವೇ? ದೇಹ-ಆತ್ಮ ಬೇರೆಯಾಗಿದ್ದವೆ? ದೇಹ, ಆತ್ಮ, ದೆವ್ವ - ಇವನ್ನೆಲ್ಲ ನಂಬುವವನಲ್ಲ ನಾನು. ಆದರೆ, ಇದೆಂಥ ಅನುಭವ? ಮಾನವನ ಅರಿವಿಗೆ ಬರುವ ಪ್ರಪಂಚದಿಂದ ನಾನು ಬೇರೆಯಾಗಿರುವ ಅನುಭವ. ಇಷ್ಟೂ ದಿನ ನಾನಿದ್ದ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಇನ್ನು ನಾನು ಬೇಡವಾದೆನೇನೂ ಎಂಬ ಅನುಭವ. ಈ ಅನುಭವ ನನಗೆ ಬೇಡ.. ಹೇಗಾದರೂ ಬಿಡುಗಡೆ ಹೊಂದಬೇಕು.. 'ಅಮ್ಮಾaaaaaaaaa'. ಆಶ್ಚರ್ಯ! ನಾನೇಕೆ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕೂಗಿದೆ ಈಗ? ನನಗರಿವಿಲ್ಲದೆಯೇ ನಾನು ನನಗೆ ಜನ್ಮ ಕೊಟ್ಟಾಕೆಯನ್ನು ಕರೆದಿದ್ದಾದರೂ ಏಕೆ? ನನ್ನನ್ನು ಈ ಭೂಮಿಗೆ ತಂದವಳು ಮಾತ್ರ ಈಗ ನನ್ನನ್ನು ಉಳಿಸಲು ಶಕ್ತಳು ಎಂದರ್ಥವೆ? ಹಾಗಾದರೆ.. ನಾನು... ಇಲ್ಲ. ನಾನು ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಇದ್ದೆನಲ್ಲ! ಜೀವ ಹೋಗುವಂಥದ್ದು ಏನೂ ಆಗಿರಲ್ಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ. ಓಹೋ.. "ದೇವರು ಕರೆದಾಗ ಹೋಗಬೇಕು" ಎನ್ನುವುದು ಇದಕ್ಕೇ ಏನೋ? ಆದರೆ, ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಯಾರೂ ಕರೆದಿಲ್ಲವಲ್ಲ..? ಸುತ್ತ-ಮುತ್ತ ಎಲ್ಲೂ 'ದೇವರು' ಕಾಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲವಲ್ಲ..?! ನಾನು 'ಹೋಗಿ'ಬಿಟ್ಟೆನೆ? ಇನ್ನೂ ನಾನು ಮಾಡಬೇಕಾದದ್ದು ಬಹಳ ಉಳಿದಿತ್ತಲ್ಲ?.. ಈಗಾಗಲೇ ಶುರುವಾಗಿದ್ದ ಹಲವು ಕೆಲಸಗಳು ಅರ್ಥದಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ದವಲ್ಲ.. ಅದನ್ನು ಮುಗಿಸುವವರೆಗಾದರೂ ನಾನು ಬದುಕಬೇಡವೆ? ಇತ್ತೀಚೆಗಷ್ಟೇ ನಾನು ಬ್ಲಾಗ್ ಬರೆಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿ, ಹಲವು ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತಿಸಿ ಬರೆದಿದ್ದ 'Draft' ಗಳು ಹಾಗೆಯೇ ಉಳಿದವಲ್ಲ.. ಹೀಗಾದರೆ, ನನ್ನ ಚಿಂತನೆ-ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ತಿಳಿಸುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?.. ನಾಳೆ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ ನಾಗರಾಜ್ ನ ಅಣ್ಣನ ಮದುವೆಗೆ ಹೊಗಿಬರೂಣವೆಂದು ಹೇಳಿದ್ದೆನಲ್ಲ.. ನಾನು ಸ್ವತಃ ತಯಾರಿಸಿದ ಹಲವು Software ಗಳ ಮುಂದಿನ ಆವೃತ್ತಿ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿತ್ತಲ್ಲ.. ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ, ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಒಂದು bicycle, ಎರಡು bike ಹಾಗು ಕಾರನ್ನು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನಡೆಸುವವರಾದರೂ ಯಾರು?.. ನನ್ನ ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆಯ ANICARE ಸಂಸ್ಥೆಯು ಬೆಳೆಯುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?.. ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ನಾನು ಉಪಯೋಗಿಸಿದ್ದ ನನ್ನ AirTel Sim Card ನ ಗತಿ?.. Axis Bank ನಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿದ್ದ ಟೇವಣಿಗೆ Nominee ಮಾಡಲು ಮರೆತೆನಲ್ಲ.. ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ, ಶುಕ್ರವಾರ ರಜೆ ಬೇಕೆಂದು ಕೇಳಿದ ಮೂರ್ತಿಗೆ ಬೈದಿದ್ದೆನಲ್ಲ - ನನ್ನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ದುರುದ್ದೆಷವಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿಸುವವರ್ಯಾರು?.. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಹೀಗೆ ನನ್ನನ್ನು 'ಕರೆದುಕೊಂಡು'ಬಿಟ್ಟ ಆ ದೇವರಿರುವುದಾದರೂ ಎಲ್ಲಿ? ನಾನು ಮತ್ತೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೋಳ್ಳಬೇಕಲ್ಲ.. ಹೋಗಲಿ, ಇದ್ಯಾವುದೂ ಬೇಡ.. ಸತ್ತ ನಂತರದ ಅನುಭವ ಹೇಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಾನು ಬೇರೆಯವರಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಾದರೂ ನಾನು ಮತ್ತೆ ಬದುಕಬೇಕು.. ನಾನು ಈ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಸಾಯಲು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ತಯಾರಿಲ್ಲ.. ಹೇಗಾದರೂ ಬದುಕಲೇ ಬೇಕು.. ಹೇಗೆ?? ದಾರಿಯೇ ತೋಚುತ್ತಿಲ್ಲವಲ್ಲ.. ಯಾರಾದರೂ ದಯವಿಟ್ಟು ನನ್ನನ್ನು ಬದುಕಿಸಿ.. "ಅಯ್ಯೋ ದೇವರೇeeeeeeee".. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.. ಮೈಯೆಲ್ಲಾ ಸ್ವಲ್ಪ ಬೆವರಿತ್ತು.. ಗೋಡೆಯ ಗಡಿಯಾರದಲ್ಲಿ ಸಮಯ 12:30 ರ ಸುಮಾರು.. ಎದ್ದು ಕೂತೆ.. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ Mobile Phone ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ನೋಡಲು, ಒಂದು SMS ಆಗಮಿಸಿತ್ತು.. "YOU HAVE BEEN NOMINATED FOR 750000 IN TEXACO TELE PROMOTION.." ಮುಂದೆ ಓದದೇ ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತೆ ಅದನ್ನು ಅಳಿಸಿ ಹಾಕಿದ್ದೆ. ಎದ್ದು ಕೂತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಮಲಗಿಕೊಂಡೇ Snowy ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಮಂಚದ ಮೇಲಿಂದ ಇಳಿದು, ಮೇಜಿನ ಮೇಲಿದ್ದ ನನ್ನ Laptop ಪರದೆ ಎತ್ತರಿಸಿ, Power ಗುಂಡಿಯನ್ನು ಒತ್ತಿ (blog ಬರೆಯಲು) ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಆವರಿಸಿದ್ದ ಪ್ರಶ್ನೆ - ಸಾವಿನ ನಂತರ 'ಹೀಗೂ ಉಂಟೆ..?'.