Right up there..

It's been quite sometime I wrote anything here in my Blog. Though I always had my laptop bridging me with rest of the world through internet, life wasn't all that easy to lead for the past month or so. I really am missing my family back in Bangalore, the hectic life there, the jam-packed traffic, the crowded BMTC, the vacant Vajra, the pollution, the never-ending political drama and so on. Well, thousands of miles away from home and everything else, my life day in and day out has only been in the laboratory with microscopic embryos - the very early budding forms of life.

Embryos I worked with..

Being born and brought up in the Pensioner’s Paradise Bangalore, I have rarely gotten any chance to make a living in a place where even the Sun chills - the foothills of Himalayas. Being a proud and responsible Indian, I don't regret for not being able to write more about the place in which am right now; for this being a High Alert Border Security Defense Zone. On arrival, we were instructed not to take snaps in the surrounding areas; when our great soldiers are literally freezing out here safeguarding the Country, we should be doing everything possible to support them and protect ourselves. I did follow the instructions strictly.

Many a times looking at the calendar portraits, I was wondering how it would have been if me given a chance to jump into the midst of the snow-caped Himalayan Mountains. It's only now I got to realize the fact that there is no better way to enjoy the beauty of Great Himalayas other than in the portraits; for living in such a place definitely isn't possible, at least for me.

Himalayan Mountains
Image : Annapurna Vista

Life here, is too short in the daytime. Being used to wake up at around half past four in the morning at Bangalore, it was all new to me seeing people getting geared up at around half past ten in the morning, only exception being the school-going kids. Sun fails to keep our body warm even when he is shining bright in the clear sky at noon and makes his way off the mountains by half past five in the evening; life comes to a stand still two hours from then.

End of the year 2011 was a tough one for me to deal with my wife. Reason being, I moved to Delhi to miss our first Deepavali festival after marriage in the month of October and later, came here to miss our first Wedding Anniversary in the end of November. It really isn't easy to compensate for these two losses; neither it is possible to live with it. So, I have planned for a relaxing year-end vacation with my wife at Manali in Himachal Pradesh; the only place which I felt to visit for the second time in my life.

Am going to be away from the New Year celebrations back home as I will be returning to Bangalore only in Jan 2012. Ahead is Manali..

Manali, Himachal Pradesh
Image Courtesy: Himachal Tourism

ತಾಯಿಯ ಒಡಲಾಳದಿಂದ : ಕಹಳೆ

ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಅನೇಕ ಜೀವರಾಶಿಗಳಿಗೆ ಆಸರೆಯಾಗಿರುವ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಮಾನವರಾದ ನಾವು ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ರೀತಿಯು ಅತ್ಯಂತ ಕ್ರೂರವೇನೋ ಎಂಬ ಭಾವನೆಯು ಬಹಳ ದಿನಗಳಿಂದ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಆಳದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು.

ಭೂತಾಯಿಯ ಪತ್ರದ ಮೂಲಕ ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಜೀವ ತುಂಬುವ ಚಿಕ್ಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುವ 'ತಾಯಿಯ ಒಡಲಾಳದಿಂದ' ಎಂಬ ಲೇಖನವೊಂದನ್ನು ರಚಿಸಿದ್ದು, ಅದು 'ಕಹಳೆ'ಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿದೆ.

ನಿಮಗೆ ಕಾಲಾವಕಾಶವಿದ್ದಾಗ, ದಯವಿಟ್ಟು 'ಕಹಳೆ'ಗೆ ಭೇಟಿಕೊಟ್ಟು ನನ್ನ ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಓದಬೇಕಾಗಿ ವಿನಂತಿ.

ತಾಯಿಯ ಒಡಲಾಳದಿಂದ

ಮಗೂ.. ಹೇಗಿದ್ದಿಯಾ..? ಎಲ್ಲವೂ ಸೌಖ್ಯವೇ?? ನಿನ್ನ ಕ್ಷೇಮದ ವಿಚಾರವಾಗಿಯೇ ನಾನು ಸದಾಕಾಲ ಚಿಂತಿಸುತ್ತಿರುವೆ. ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರುಗಳ ಹೊರತು ನನ್ನವರೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತಿನ್ಯಾರೂ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ ನನಗೆ! ನನ್ನೊಳಗಿರುವ ಸಮಸ್ತ ಜೀವರಾಶಿಗಳ ಆರೈಕೆಯೊಂದಲ್ಲದೆ ನನಗೆ ಇನ್ಯಾವುದರ ಹಂಬಲವಿದ್ದೀತು ಹೇಳು...

ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಮುಂದೆ ಓದಿ

My Memories in my Mobile's Eye

My recent official visit to Delhi, Punjab and nearby places have been a memorable one for many reasons. The most important being that this visit kept me off from the much awaited 'first Deepavali festival' celebrations after marriage in my in-law's place.

Sigh.

As usual, I forgot to add the DigiCam in my travel checklist and hence couldn't take clarity pictures. That didn't stop my cell phone from capturing whatever I felt was worth it. So, here are a few of my memories selected from a lot, as seen in my mobile's eye.

The Sainik Rest House, where I spent the whole of my stay in Room No. 4 at first floor. It was inaugurated on 21st Aug 1994. The discipline followed here was the one what I won't forget for quite a long time.

Most of the villages I visited, had a pond, which was used by the livestock (especially buffaloes) to happily wallow on their way back from grazing in the evening. This is a pond of such kind in a village called Lohcheb.

Women seemed to be a lot more active in the farming community. They were seen involved in most of the household and even farming activities.

While women were all busy doing all the chores, both household and field, men had nothing to do other than playing cards and smoking in isolated groups. Hukka - a traditional smoking device is very popular here.

Convenient means of transportation in town was the Motor Rikshaws, just pay Rs. 8 to travel any distance once within the town limits. Often, they are found (over) crowded; they rule the suburb streets, seemed to be better than our dangerous BMTC buses.

Riding a two-wheeler is real fun! No compulsion on helmet and no limit on the number of pillions. It feels good to zoom across a traffic police, with no helmet and importantly without being caught. I really missed my bike over there.

If you are a driver and love the joy of long drives like me, it was a special experience and a unique feeling while we drove in the National Highway 1 from New Delhi towards Punjab.

May be the Sainik Rest House effect, I couldn't stop my cell phone from clicking this lovely tri-color proudly flying on top of the whole world in Kurukshetra.

The famous huge Bronze Sculpture of Geethopadesam at Kurukshetra. This was sculpted by Padmashree Ram V. Sutar and Sri. Anil R. Sutar and was hoisted on 16th Dec 2007.

Me, generally used to the sight of a flock of sheep grazing around the bushes, I literally exclaimed on seeing a Caravan of Camels grazing along the roadside. I just couldn't believe my own eyes!

It was a few hundred kilometers away from the Thar Desert, we could see the clear glimpse of it! A dry patch of land in the State of Rajasthan, which are very commonly found.

An endangered tiny holy temple along the Hariyana State Highway, fighting for its existence against the widening roadways near a small village called Manoharpur.

Lovely sight of River Sutlej along its way across Punjab, which is all set to engulf the bright red hot Sun to make sky darker at night.

A pleasant evening, where we can find the Sunset happening beyond the paddy fields, the high-tension transmission cables, the farther trees and the misty sky in a village called Gangthan.

ಹೀಗೊಂದು ದೀಪಾವಳಿ..

ನಮ್ಮ ಮದುವೆಯ ನಂತರ, ಇದೇ ಮೊದಲ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬ; ತಿಂಗಳೆರಡರ ಹಿಂದೆಯೇ ನನ್ನ ಅತ್ತೆ-ಮಾವಂದಿರಿಂದ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಆಹ್ವಾನವೂ ಬಂದಿದ್ದಿತು. ಕೇಳಬೇಕೇ ನಮ್ಮ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಸಂಭ್ರಮ ತವರುಮನೆಗೆ ಹೊರಡಲು? ನನ್ನಾಕೆಯು ನಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ತಯಾರಿಗಳನ್ನು ಅತ್ಯುತ್ಸಾಹದಿಂದಲೇ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ದಿನಕ್ಕೆರಡು ಬಾರಿಯಾದರೂ ನನಗೆ ಅದನ್ನು ತಪ್ಪದೇ ನೆನಪಿಸುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ನಾನೂ ಸಹ ಮಾವನವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಆತಿಥ್ಯ ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ತಯಾರಿ ನಡೆಸಿದ್ದೆ.

ಈ ಮಧ್ಯೆ ಕಛೇರಿ ಕೆಲಸದ ನಿಮಿತ್ತ ನಾನು ದೆಹಲಿಗೆ ತೆರಳುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾದಾಗ, ಅದನ್ನು ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿಗೆ ತಿಳಿಸುವ ಧೈರ್ಯವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ ನನಗೆ. ಆಕೆ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮಾಚರಣೆಗಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಆಶಾಗೋಪುರವನ್ನು ಕೆಡವಿಹಾಕುವ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಬಹಳ ದಿನಗಳವರೆಗೆ ನಾನು ಕೈಹಾಕಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗೊಂದು ದಿನ, ಕಛೇರಿಯಿಂದ ದೊರೆತ ಆದೇಶ ಪತ್ರ ಹಾಗೂ ನನ್ನ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕಾಗಿ ಮುಂಗಡ ಕಾಯ್ದಿರಿಸಿದ್ದ ಚೀಟಿಗಳನ್ನು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿಯೇ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲಿರಿಸಿ ಕಛೇರಿಗೆ ತೆರಳಿದ್ದೆ. ಪ್ರಯತ್ನ ಫಲಿಸಿತ್ತು, ನಾನು ಈ ಬಾರಿಯ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಊರಿನಲ್ಲಿರದಿರುವ ಸಂಗತಿಯು ನನ್ನಾಕೆಗೆ ಅರಿವಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಕಛೇರಿಯಿಂದ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಬಂದಾಗ, ಊರಿಗೆ ತೆರೆಳಲು ಕಾಯ್ದಿರಿಸಿದ್ದ ಮುಂಗಡ ರೈಲು ಚೀಟಿಗಳನ್ನು ರದ್ದುಮಾಡಿ ಮುದ್ರಿಸಿದ ದಾಖಲಾತಿಯು ನನಗಾಗಿ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಕಾದುಕುಳಿತು ನನ್ನಾಕೆಯ ಮನದಾಳದ ನೋವಿನ ದರ್ಶನ ಮಾಡಿಸಿತು. ಆದಿನ ಕಛೇರಿಯಿಂದ ಹಿಂತಿರುಗಿದ ನನ್ನ ಮಡದಿಯು ಮುಂದಿನ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳವರೆಗೆ ನನ್ನೊಡನೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ; ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬದ ದಿನದಂದೂ ಸಹ ನಾನು ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಆಕೆಗೆ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಹಿಡಿಸಿದಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.

ನಿನ್ನೆ ಇಲ್ಲಿ ನಾ ಕಂಡ ದೀಪಾವಳಿಯು, ನನ್ನ ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ನೀರಸ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬವೆಂದರೆ ಆಭಾಸವಾದೀತು. ಹೆತ್ತವರು-ಮೆನೆ-ಮಡದಿಯಿಂದ ದೂರವಿದ್ದು, ಹೊಸದೊಂದು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಆನಂದದಿಂದ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುವ ಉದಾರತೆಯು ನನ್ನಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದೇಕೋ ಮನಸ್ಸು ಖಿನ್ನತೆಗೆ ಜಾರಿಹೋದ ಅನುಭವವಾಯಿತು ನನ್ನಲ್ಲಿ. ಉತ್ತರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅದ್ಧೂರಿಯಾಗಿ ಆಚರಿಸಲ್ಪಡುವ ಹಬ್ಬಗಳ ಸಾಲಿಗೆ ದೀಪಾವಳಿಯೂ ಸೇರಿದೆಯೆಂದು ಹಿಂದೆ ಎಲ್ಲೋ ಓದಿ-ಕೇಳಿದ ನೆನಪು. ರಾತ್ರಿಯ ಕಗ್ಗತ್ತಲನ್ನು ದೂರಮಾಡಿ, ಆಕಾಶದಂಗಳದಲ್ಲಿ ಚುಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ನಾಚಿಸಿ ಬಣ್ಣ-ಬಣ್ಣದ ಚಿತ್ತಾರ ರಂಗವಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸಿದ ಪಟಾಕಿ ಮದ್ದುಗಳನ್ನು ಹೊರೆತುಪದಿಸಿದರೆ ಇನ್ನಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಸಡಗರ ನನಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗಲಿಲ್ಲ.

ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬವೆಂದರೆ, ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿನ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ರೇಷ್ಮೆ ರವಿಕೆ-ಲಂಗವನ್ನುಟ್ಟು ಅಂಗಳಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಸಗಣಿ-ನೀರಿನ ಮಡಿ ಮಾಡಿ, ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ಬಣ್ಣದ ರಂಗೋಲಿ ಬಿಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮನೆಯ ಹೊಸ್ತಿಳುಗಳೆಲ್ಲ ಹಸಿರು ತೋರಣ ಹಾಗೂ ಮಂಗಳದ್ರವ್ಯಗಳಿಂದ ಅಲಂಕೃತಗೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ಅಡುಗೆಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕಿಯನ್ನು ನೆನೆಸಿ-ಕುಟ್ಟಿ ಬಿಸಿ-ಬಿಸಿ ಕಜ್ಜಾಯ ಸುಡುವ ಸಂಭ್ರಮವಂತೂ ಹೇಳತೀರದು. ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಎಲ್ಲರೂ ಕೂಡಿ ಸಾಲು ದಿಪಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತಿಸಿ, ಮೆನೆ-ಮನಗಳನ್ನು ಬೆಳಗಿಸುವ ಪರಿ ಅದ್ಭುತವೇ ಸರಿ!

ಚಿತ್ರ ಕೊಡುಗೆ : ಕೃಷ್ಣ ಶರಣಂ

ವಸತಿಗೃಹದ ನನ್ನ ಕೊಠಡಿಯ ದೀಪಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಆರಿಸಿ, ತೆರೆದ ಕಿಟಕಿಯಿಂದಾಚೆಗೆ ದೂರದ ನನ್ನೂರಿನ ಚೆಂದದ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಬಾನಿನಲ್ಲಿ ದಿಟ್ಟಿಸಿನೋಡುವ ತವಕದಿಂದ ಮೆತ್ತನೆಯ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಒರಗಿಕೊಂಡಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ನಿದ್ರಾದೇವಿಯು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಆವರಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು ಅರಿವಿಗೆ ಬಾರಲೇ ಇಲ್ಲ..

VISION

I felt odd, bad and even sad after seeing it was on 19-Sep-2011 the last post was written in my Blog. However, satisfying is the fact that a complex Web App was successfully developed during this brief pause. While I scribble these few words together to make some sense, Samparka Kranti Express is heading towards New Delhi, where I have to stay for the next 10 days on official work. The A/C here, to me, is as suffocating as ever!

Traveling in BMTC busses is fun; BUS DAY is turning out to be a good 'culture', serving many causes. But, the general public commuting in BMTC doesn't seem to have developed any better 'culture' than before. Especially, it touches deep down the heart when aged elders ain't given comfortable space they deserve by the youth; have we forgotten the general basics of life taught to us in childhood?

Carrying my usual two luggages - one lunch & accessories and the other, laptop & accessories has never been easy in BMTC. In the begining of this month, when life gotten messed up throwing unknown output errors and thereby increasing load on the backend, I wasn't prepared to make way to anyone. It was highly embarassing to see an elderly person struggling standing while me and another youth were comfortably sitting. Inspite of my unmanageable luggages, couldn't wait too long for my fellow traveller to make way for the elder. Since he never seemed being bothered by the situation, I soon made my way for the old man.

Opportunity never knocks twice; I didn't  get a chance to sit throughout the journey. We had almost reached Majestic and the young man who had no 'culture', touched his wrist watch to flip off the lid and sensed both the needles with his fingertips; couldn't believe my eyes!! While I gradually collapsed within, feeling really sorry for what all I had been thinking about him for so long, the young man pulled a walking stick out of his bag and headed towards the exit door.

For a moment, I lost myself but recovered soon and followed the young man. Standing behind, I could see him unfold the walking stick and try to find his usual way from an unusual place;
'Where you want to go?' - my question to him ended his efforts of finding the way and he replied '17th platform, Sir'. I held his hand, took him across the bus way on to the platform lane and said 'walk along the same lane for a distance and you'll be in 17th, now we are in 12th platform'. 'Thank you Sir' - tone of his reply was thankingly polite and he started walking along, gently tapping the platform edges on his way.

With no sight, the young man successfully started making his way towards destination. But I was completely lost in the midst of the busy-moving crowd, standing staring at the man with a walking stick who slowly disappeared from my perceivable vision.

ಮಾನ್ಯ ಸಚಿವರುಗಳಿಗೆ ___ ಗೃಹ ನಿರ್ಮಾಣ

ಬೆಂಗಳೂರು ನಗರದಿಂದ ಮೇಕ್ರಿ ವೃತ್ತದ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ದೇವನಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿರುವ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ನೀವು ಸಾಗಿ ಹೋಗುವುದಾದರೆ, ಹೆಬ್ಬಾಳ ಮೇಲುಸೇತುವೆಗೆ ಕೆಲವೇ ಮೀಟರ್ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಎಡಭಾಗಕ್ಕೆ ಮೇಲ್ಕಾಣಿಸಿದ ಫಲಕವೊಂದು ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲಿರುವ ಸಾರಾಂಶ ಇಂತಿದೆ:

ಕರ್ನಾಟಕ ಸರ್ಕಾರ
ಲೋಕೋಪಯೋಗಿ, ಬಂದರು ಮತ್ತು ಒಳನಾಡು ಜಲಸಾರಿಗೆ ಇಲಾಖೆ
ಯೋಜನೆ ಹೆಸರು	ಬೆಂಗಳೂರು ನಗರ ಹೆಬ್ಬಾಳದಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕ ಸರ್ಕಾರದ ಮಾನ್ಯ ಸಚಿವರುಗಳಿಗೆ 15 ವಸತಿ ಗೃಹಗಳ ನಿರ್ಮಾಣ
ಯೋಜನಾ ಮೊತ್ತ	5,500=00 ಲಕ್ಷಗಳು
ಯೋಜನೆಯ ಕಾಲಾವಧಿ	20 ತಿಂಗಳು
ಯೋಜನೆಯ ಪ್ರಾರಂಭಿಕ ದಿನಾಂಕ	23-10-2009
ಯೋಜನೆ ಪೂರ್ಣಗೊಳ್ಳುವ ದಿನಾಂಕ	ಜೂನ್ 2011

ಇದೇ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ಕ್ರಮಿಸುತ್ತಾ, ನನ್ನೊಬ್ಬ ಗೆಳೆಯರಿಗಾಗಿ ಕಾದು ನಿಂತಿದ್ದ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಈ ಫಲಕವು ಕಾಣದೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕೂಲಂಕಷವಾಗಿ ಅದರಲ್ಲಿದ್ದ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಓದಿಕೊಂಡೆ. ಮನಸ್ಸಿನ ಆಳದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಪುಟಿದ ವಿಷಾದದ ಅಲೆಯು ನಿಟ್ಟುಸಿರಾಗಿ ತೇಲಿಹೋಯಿತು.

ಇತ್ತೀಚಿಗೆ, ಅಂದರೆ 2009 ರಲ್ಲಿ, ಬಳ್ಳಾರಿ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ 1957 ರಿಂದಲೂ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದ ಮೈಸೂರು ಪಶುವೈದ್ಯಕೀಯ ಕಾಲೇಜು ಕಟ್ಟಡವನ್ನು ತೆರವುಗೊಳಿಸಿ, ಸಚಿವರುಗಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ವಸತಿಗೃಹಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡುವ ಸದು(ದುರು)ದ್ದೇಶವನ್ನು ಅಂದಿನ ಸಚಿವರಾದ 'ಸನ್ಮಾನ್ಯ ಶ್ರೀ' ಕಟ್ಟಾ ಸುಬ್ರಮಣ್ಯ ನಾಯ್ಡು ರವರು ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಅವರ ಆಶಯ ಫಲಿಸಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಅಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕರ್ನಾಟಕ ಉಚ್ಚ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರುಗಳಿಗೆ ವಸತಿಗೃಹ ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಿಕೊಡುವುದಾಗಿ ಸುದ್ದಿ ಮಾಡಿ ಸೈ ಎನಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹವಣಿಸಿದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸ.

ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಾನ್ಯ ಸಚಿವರುಗಳ ವಿರುಧ್ಧ ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ನನಗೇನೂ ದ್ವೇಷವಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬೊಬ್ಬ ಸಚಿವರುಗಳೂ ಕರ್ನಾಟಕ ಹಾಗೂ ಕನ್ನಡಿಗರು ಕಂಡ ಮಹಾನ್ ಮೆಧಾವಿಗಳಲ್ಲವೇ? ಅವರುಗಳ ಜನಸೇವೆಯನ್ನು ಹಾಡಿ-ಹೊಗಳಿ ಗುಣಗಾನ ಮಾಡಲು ಪದಗಳೇ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲವಲ್ಲ! ಇವರುಗಳಿಗೆಲ್ಲಾ ಹೆಬ್ಬಾಳದ ಪಶುವೈದ್ಯಕೀಯ ಕಾಲೇಜನ್ನು ನೆಲಸಮ ಮಾಡಿ ಅಲ್ಲಿ ವಸತಿ-ಗೃಹಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಡುವ ಬದಲು, ಪರಪ್ಪನ ಅಗ್ರಹಾರದಲ್ಲೆಲ್ಲಾದರೂ ಖಾಲಿ ಜಾಗವಿದ್ದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುವರಿಯಾಗಿ ಕೆಲವು ಕಾರಾ-ಗೃಹಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸಿಕೊಟ್ಟರೆ ಉಪಯೋಗಕ್ಕಾದರೂ ಬಂದೀತು.. ಅಲ್ಲವೇ?

Real Concern..

BEEP BEEP .. .. BEEP BEEP

As usual, my cell phone did enough to drag my attention to the reminder I had set a couple of hours ago. Knew I was already late to go and pick her; the delay was intentional since Dad told me before walking out to wait for Mom to pick her from School on her way back from temple. As she didn't turn up yet, I had to interrupt and take a leave from my laptop; though am working (hard) even from Home, it isn't getting any better than hectic.

Remember reading in the newspaper, BBMP Mayor had instructed to repair the ever getting worse roads in the City, asphalting was taken up in the street that connects Home to School, just 100 meters away. Somehow, I made my way alongside the truck and men at work around and reached the Gate-2 of the School. While looking for my niece there, I could hear a conversation happening:

Teacher-1: "You haven't given the leave letter even today?!"
Parent: "Okay, I will get it tomorrow sure"
Teacher-2: == busy moving up and down the nearby staircase ==
Teacher-1: "Tomorrow you have to get the letter without fail"
Parent: "I will, definitely"
Teacher-1: "We need it for the ISO filing, it's very important"
Parent: "Okay, Okay.."
(Parent makes a move out and am next)
Me: "Are they all LKG students?"
Teacher-1: "Whom are you looking for?"
Me: "Unnati.."
Teacher-1: (loudly) "Unnati.." (pause) "..where is she?"
Teacher-2: "Unnati is parent-pick na?"
(Both of them stare at me, don't know if I looked anything similar to the terrorist photograph that was published in the newspaper following the blasts at Delhi High Court [I didn't had shaved, may be what was the reason!]. I just end up trying to figure out Unnati, my little niece)
Teacher-1: "Who are you?"
Me: "Am her uncle, came to pick her"
Teacher-2: == goes blank with no words ==
Teacher-1: "We don't know who you are. You need to get a letter of authorization from Parents"
Me: "I know you don't know me, but the kid does.. she is born and bought up with me around"
Teacher-1: "No, we can't send her without the authorization letter"
Me: "Why authorization letter?"
Teacher-1: "We need for ISO.."
Me: "Well, firstly, where is Unnati?! She is not seen here?"
Teacher-2: "Someone might have taken her already"
Me: "SOMEONE!#*.."
Teacher-1: "I mean.. usually one of her grand parents pick her up"
Me: "Today they both are unavailable.. am very unhappy you ask me an authorization letter but at the same time say somebody has already picked her up. Am in-charge of  an ISO certified unit, so aware of these ISO stuffs.."
Teacher-1: "Unnati is in B-Section, I need not answer you"
(Handling highly 'talented' members of my team at work, this wasn't any new to me - shirking to extend moral support to a colleague while 'responsibility' matters)
Teacher-2: "Am very sure that Unnati will not go with anyone else other than her grand parents.."
(I was very happy hearing this, it's nice that her teacher had so much of confidence on the kid. I felt proud of Unnati)
Me: "You are so keen to get the authorization letter for filing but are not so keen about the safety of the children??!"
Teacher-2: "Please call back home and check Sir, they might have taken her already"
Me: "I myself have locked Home, none will answer my call.."
Teacher-2: "Immediately go home and give us a call back, we are too worried now"
Me: "But, how can a kid go out of the premises without the knowledge of so many staff and security around?"
Teacher-2: "Am sure someone.. I mean, one of her grand parents might have picked her up. From tomorrow you ask them to inform us before taking her from here"
Me: "I shall ask them to do so. At the same time, you do take proper care of the kids.."

Thousands of thoughts started colliding each-other in my gray-matter while I walk back Home; never know how I managed to get beyond the asphalting men. Reaching gate, the very sight of Unnati happily plucking flowers and playing in the garden at Home gave me so much of a relief.. I just can't explain it! Mom had picked her and took the other way to Home coz of the asphalting stuff happening in the normal way they walk to School.

It's good that policy makers at Educational Institutions are taking all possible steps to keep them up and ahead in the 'race'. No matter the ISO certifies how systematically an Organization is managed, but it shouldn't be the primary objective anyways. The real concern at Schools must be the security and safety of the innocent little kids, since they can easily prove to be the highly unpredictable lovely little creatures on Planet Earth.

Picture Courtesy: Saint Joseph Academy

ಕಹಳೆ

ಆತ್ಮಿಯ ಸ್ನೇಹಿತರೆ,

ನಿಮಗೆ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದವರಿಗೆ ಗೌರಿ ಹಾಗೂ ಗಣೇಶ ಹಬ್ಬದ ಹಾರ್ದಿಕ ಶುಭಾಶಯಗಳು.

ಸಾಮಾನ್ಯ, ಯಾವುದೇ ವಿಷಯವಾಗಿ ನನಗೆ ಅನುಮಾನ ಅಥವಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಇದ್ದರೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ನನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನವು Google ನಿಂದಲೇ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದುವರೆಗಿನ ನನ್ನ ಅನುಭವದಲ್ಲಿ ವಿಷಯವಾರು ಮಾಹಿತಿಗಳು ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಲಭ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಂತರ್ಜಾಲದ ಅಗಾಧತೆಯನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿರುವ ಮಾಹಿತಿ ಅತ್ಯಂತ ವಿರಳ ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು. ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ವಿಷಯ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ಮತ್ತು ಮಂಡನೆಗಳ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿ ಹೊರಟ ನಾನು ಅದೆಷ್ಟೋ ಬಾರಿ Google ಅನ್ನು ಶಪಿಸಿದ್ದುಂಟು.

ಅನ್ಯ ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿಕೊಂಡರೆ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಇತಿಹಾಸ, ಬೆಳವಣಿಗೆ ಹಾಗೂ ವಿಸ್ತಾರ ಕಡಿಮೆಯೇನಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಸಹ ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಸಾಲದೇನೋ ಎಂಬ ಭ್ರಮೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮೂಡುತ್ತಿದೆ. ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ಕನ್ನಡ ಗಣಕ ಪರಿಷತ್ತು ಹೊರತಂದ Nudi ತಂತ್ರಾಂಶವು ಗಣಕ ಯಂತ್ರದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಬೆರಳಚ್ಚಿಸುವ ಸುಲಭ ಸಧನವಾಗಿದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸ. ಮುಂದೆ Baraha ಪರಿಕರವೂ ಸಹ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಚಿರಪರಿಚಿತವಾಯಿತು.

ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಬೆಳೆದಂತೆ, Nudi ಹಾಗೂ Baraha ದಂತಹ ಸಾಧನಗಳೂ ಬೆಳೆದವಾದರೂ ಅಂತರ್ಜಾಲದ ಮಹಾ ಸ್ಫೋಟಕ್ಕೆ ಸಾಟಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ಇಂಥಹ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ವರವಾಗಿ ಬಂದದ್ದು Google Transliterate. ಇಂದು, ಈ ತಂತ್ರಾಂಶದ ಸಹಾಯದಿಂದ ನಾವು ಮಾತನಾಡಿದಷ್ಟೇ ಸುಲಭವಾಗಿ ಕನ್ನಡ ಭಾಷಾಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಗಣಕ ಯಂತ್ರದ ಮೂಲಕ ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇದರ ಸಂಪೂರ್ಣ ಲಾಭವನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸೂಕ್ತ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವುದು ಇಂದು ನಮ್ಮ-ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಮುಂದಿರುವ ಸವಾಲು.

ಈ ಸವಾಲನ್ನು ಸ್ವಿಕರಿಸಿ, ಮುಂಬರುವ ಎಲ್ಲಾ ಕನ್ನಡ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವಗಳನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಕೂಡಿ ವಿಭಿನ್ನ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸುವ ಉದ್ದೇಶದೊಂದಿಗೆ 'ಕಹಳೆ' ಎಂಬ ನಾಮಾಂಕಿತದಲ್ಲಿ ಅಂತರ್ಜಾಲ ತಾಣ (www.kahale.gen.in) ವೊಂದನ್ನು ಸಿಧ್ಧಪಡಿಸಿದ್ದೇವೆ. ನವೆಂಬರ್ ಮಾಹೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ದಿನವೂ ಇಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಬರಹಗಾರರ ಹೊಸ ಕನ್ನಡ ಲೇಖನವೊಂದನ್ನು ಬಿತ್ತರಿಸುವ ಆಶಯ ಹೊಂದಲಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ಆದಲ್ಲಿ, ಅಪಾರವಾದ ಕನ್ನಡ ಭಾಷಾಸಂಪತ್ತು ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಸಧ್ಯದಲ್ಲೇ ಲಭ್ಯವಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿರುತ್ತವೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ, ಈ ಮೂಲಕ ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮನವಿ ಇಷ್ಟೇ - ದಯವಿಟ್ಟು ನಮ್ಮ ಈ ಪುಟ್ಟ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೆಂಬಲಿಸಿ. ನೀವು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ನಿಮಗೆ ತಿಳಿದಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನೂ ಇದರಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿ, ಕನ್ನಡ ಕಹಳೆಯು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಮೊಳಗುವಂತೆ ಮಾಡಿ.

ಗಣೇಶ ಹಬ್ಬದ ಈ ಶುಭದಿನದಂದು, ವಿಘ್ನನಿವಾರಕನ ಆಶೀರ್ವಾದಗಳೊಂದಿಗೆ ಹಾಗೂ ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿಪೂರ್ವಕ ಮತ್ತು ಉತ್ಸಾಹದಾಯಕ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದ ನಿರೀಕ್ಷೆಯೊಂದಿಗೆ ಕಹಳೆಯನ್ನು ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಸಮರ್ಪಿಸಿದ್ದೇವೆ; ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಇದನ್ನು ಉಳಿಸಿ ಬೆಳೆಸೋಣ.

My name is Harry

Courtesy - PicCat

My name is Harry; well, may be that doesn't matter anymore. My lungs fail to oxygenate blood and heart refuses to pump the impure blood. All my vital organs have rested themselves; kidneys being the main culprit for everything happening. There's a reason for me to fight my death – I just want to see my 'mom'.

Am 9 years old now; did you think it's not the age to die? But, being a Cat, that's nearly what I all deserve. 'Harry is going really down; all his vital organs have stopped functioning. To save him from further sufferings, I strongly suggest you to put him to sleep' says the Vet to my owner, which she refuses at once. My 'mom' is expected here to see me anytime now; I have to hold my breath until then.

While I lay down almost dead in the Intensive Care Unit, my owner picks a call – 'Harry hasn't had eaten anything for a week now; I don't see him open his eyes since past two days'. I know it's my 'mom' at the other end. After disconnecting the call, owner pats me and says 'Clara is taking the next flight and will be reaching here by evening. You will be alright Harry'.

Clara – the youngest daughter of my owner; she is my 'mom'. Even before I could open my eyes after birth, I was abandoned orphan. It's Clara who picked me up and gave me life then; it was she whom I saw when I opened my eyes for the first time. She was a school-going kid then, but still took care of me every single day – isn't she my 'mom'?

Though there were many Cats at home, am her only pet. She used to laugh with me, play with me, eat with me, sleep with me and even cry with me; in no time we were soul-mates. I don't remember even a single night sleeping without being hugged by her. I soon became her child and she, my 'mom'.

When she wanted to do her higher studies, she chose Veterinary Science. 'Don't worry Harry, I will soon become a Vet to see that you never get ill and had to suffer' – she told me before leaving to join a far away Veterinary School. I jumped into her bag and went till airport; was very sad that day and wept a lot for wanting her. It's five years now and she will be a Vet doctor in a month or so, and I have gone through all possible sufferings being ill and trying to restore my fading breath every single time, until she arrives.

'Harry never let me sleep the night before my daughter Clara was coming home. Now, though I told him she is already on her way to see him, he don't bother to respond' – my owner was telling to the Nurse who came to change my drip. She, and even me know very well that nothing on this earth could give me a rebirth; all meds pushed inside me had just gotten filtered out off my blood during dialysis.

'Harry..'; well, it sounds like my 'mom'. 'Harry.. I came for you..'; yes, it's my 'mom'. She gently pats on my head through body; I feel it so comfortable, as though am a new soul altogether. Finally am going to witness a sight, which I was longing to see for the last time in life. I put all my stored bits of energy together and managed to open my shut eyes. It's her.. my 'mom'; my 'mom'! She looked so sad, dull and red; hugged me at once. I felt it is the right time to let my pulse stop ticking. But then, I still want to live forever in the love of her arms. She comes close and kisses me on my forehead, tears roll off her eyes and falls on my mouth; I gently smacked it..

I pray, the great soul of Harry rest in peace.

ಬೆಟ್ಟದ ಜೀವ

ಡಾ|| ಕೆ. ಶಿವರಾಮ ಕಾರಂತರ ಬೆಟ್ಟದ ಜೀವ ಕೃತಿಯು ಪ್ರಪ್ರಥಮವಾಗಿ ನನಗೆ ಪರಿಚಯವಾದದ್ದು ಪಠೄದ ಮೂಲಕ. ಅನಿವಾರ್ಯವೆಂಬಂತೆ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಓದಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದವನಿಗೆ, ಅದರ ವಿವಿಧ-ವೈವಿಧ್ಯ ಅಂತರಾಳಗಳ ದರ್ಶನವನ್ನು ಮಾಡಿಸಿದವರು ನನ್ನ ಪೂಜ್ಯ ಗುರುಗಳಾದ ಡಾ|| ನರಹಳ್ಳಿ ಬಾಲಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯಂ ಅವರು. ಜ್ಞಾನಪೀಠ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಸನ್ಮಾನಿತರ ಕೃತಿಯೊಂದು ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ ವಿಮರ್ಶಕರಿಂದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಗೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಆಲಿಸಿದ ನಾನೇ ಧನ್ಯನೆಂದು ಈಗ ಅರಿವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇದೇ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಚಲನಚಿತ್ರವೊಂದು ಕನ್ನಡದ ಬೆಳ್ಳಿ ಪರದೆಗೆ ಬರುತ್ತಲಿರುವ ಸಂಗತಿಯು ನನಗೆ ಹರ್ಷವನ್ನುಂಟುಮಾಡಿತ್ತು.

ಕಾದಂಬರಿಯು ಒಂದು ಸಾಹಿತ್ಯ ಪ್ರಕಾರವಾದರೆ, ಚಲನಚಿತ್ರವು ಪ್ರಭಾವೀ ಕಲಾ ಪ್ರಕಾರವಾಗಿದೆ. ಇವೆರಡೂ ಸಹ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವೈವಿಧ್ಯವೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂಥವು; ಅನ್ಯ ಪ್ರಕಾರದ ಕೃತಿಯನ್ನು ಚಲನಚಿತ್ರವಾಗಿಸುವುದು ಒಂದು ಸವಾಲೇ ಸರಿ. ಇಂಥಹ ಸವಾಲುಗಳು ನಿರ್ದೇಶಕ ಪಿ.ಶೇಷಾದ್ರಿಯವರಿಗೆ ಹೊಸತೇನಲ್ಲ! 'ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಪರಿಸರ ಕಾಳಜಿಯುಳ್ಳ ಚಲನಚಿತ್ರ' ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ತನ್ನದಾಗಿಸಿಕೊಂಡ ಬೆಟ್ಟದ ಜೀವ ಚಲನಚಿತ್ರವು, ಆ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯ ಘನತೆಯನ್ನು ಉನ್ನತಕ್ಕೇರಿಸಿದೆ ಎಂದರೆ ಬಹುಶಃ ಆಭಾಸವಾಗಲಾರದು.

ಮೂಲ ಕಥೆಯ ಜಾಡನ್ನು ಎಲ್ಲಿಯೂ ತಪ್ಪದವರಂತೆ ಚಿತ್ರಕಥೆ ರಚಿಸುವಲ್ಲಿ ನಿರ್ದೇಶಕರು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಕಾರಂತರ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಸಹ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರನ್ನು ಚಿತ್ರವು ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಕಾದಂಬರಿಯ ಒಟ್ಟಾರೆ ಸಾರಕ್ಕೆ ಕಳಂಕ ಬಾರದಂತೆ ಚಿತ್ರಕಥೆಯು ತನ್ನದೇ ಧಾಟಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಿ, ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಗಳಿಸುತ್ತದೆ. ಚಲನಚಿತ್ರದ ಮತ್ತೊಂದು ವಿಶೇಷತೆ ಅದರ ತಾರಾಗಣ; ಗೋಪಾಲಯ್ಯನಾಗಿರುವ ದತ್ತಾತ್ರೇಯ, ಶಂಕರಮ್ಮನಾಗಿರುವ ರಾಮೇಶ್ವರಿ ವರ್ಮ ಹಾಗೂ ಶಿವರಾಮಯ್ಯನಾಗಿರುವ ಸುಚೇಂದ್ರ ಪ್ರಸಾದ್ ರವರುಗಳು ತಮ್ಮಗಳ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ಲೀನವಾಗಿಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ವಿ. ಮನೋಹರ್ ಅವರ ಸಂಗೀತ ಸಂಯೋಜನೆಯು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಲಾಗದಂತೆ ಚಲನಚಿತ್ರದುದ್ದಕ್ಕೂ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿದೆ. ಅತ್ಯಂತ ಸಮಂಜಸವೆಂಬಂತೆ ರಚಿಸಲಾಗಿರುವ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು, ನೇರವಾಗಿ ಕಾದಂಬರಿಯ ಪುಟ-ಸಾಲುಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸುವಂತಿವೆ.

'ಬೆಳಗಾಗುವಾಗ ಕಂಗಿನ ಮರಗಳೆಲ್ಲ ನೀಳ ಅಂಗನೆಯರಂತೆ ಮಂಜಿನ ಸೀರೆಯನ್ನುಟ್ಟು ನಿಂತಿದ್ದವು' - ಕಾರಂತರು ಈ ರೀತಿ ಬಣ್ಣಿಸುವ ಮಲೆನಾಡಿನ ಸೊಬಗನ್ನು ಯಥಾವತ್ತಾಗಿ ಸೆರೆಹಿಡಿಯುವಲ್ಲಿ ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕರಾದ ಅನಂತ್ ಅರಸ್ ಗೆದ್ದಿದ್ದಾರೆ. ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಕಾರಂತರು ಸೃಷ್ಟಿಸಿರುವ ಕೆಳಬೈಲು ಹಾಗೂ ಕಾಟುಮೂಲೆಗಳನ್ನು ಇಂದಿಗೂ ಸಹ ನೈಜವಾಗಿ ಚಿತ್ರೀಕರಿಸಿರುವುದು ವಿಸ್ಮಯವೆನಿಸುತ್ತದೆ; ಕುಮಾರ ಪರ್ವತದ ಸೊಬಗಿನ ಚಿತ್ರೀಕರಣ ಅಮೋಘವಾಗಿದೆ.

ಮೂಲತಃ ಸಂಬಂಧಗಳ ಸುತ್ತಲೂ ಹೆಣೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ, ಪರಕೀಯವೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳದಂತೆ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಚಿತ್ರೀಕರಿಸಿರುವುದು ನಿರ್ದೇಶಕರ ಯಶಸ್ಸು. ಮುಪ್ಪಿನಲ್ಲೂ, ಜೀವನದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಘಳಿಗೆಯನ್ನೂ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಆಸ್ವಾದಿಸುತ್ತಾ, ಬದುಕನ್ನು ಸಾರ್ಥಕಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪರಿಯನ್ನು ಗೋಪಾಲಯ್ಯ-ಶಂಕರಮ್ಮರಿಂದಲೇ ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ದತ್ತಾತ್ರೇಯ-ರಾಮೇಶ್ವರಿ ವರ್ಮ ಇವರುಗಳ ನಟನೆ ಬಹುಕಾಲ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ.

ಸಮಕಾಲಿನ ಎಲ್ಲಾ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳಿಗಿಂತ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿ, ನೋಡುಗರ ಮನ ಮುಟ್ಟುವಂತೆ, ಅಗಾಧ ಹಾಗೂ ಸಮೃದ್ಧ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರೋದ್ಯಮದ ಮೂಲಕ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸಿರುವ ಸಾಹಸಕ್ಕಾಗಿ ಬಸಂತ್ ಪ್ರೊಡಕ್ಷನ್ಸ್ ಹಾಗೂ ನಿರ್ಮಾಪಕ ಬಸಂತ್ ಕುಮಾರ್ ಪಾಟೀಲ್ ಅವರಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಸಲ್ಲಿಸಬೇಕು. ವಾಣಿಜ್ಯ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ, ಬೆಟ್ಟದ ಜೀವದಂತಹ ಕಲಾತ್ಮಕ ಚಲನಚಿತ್ರವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲು ಮುಂದಾದ ಪಿ.ವಿ.ಆರ್., ಇನಾಕ್ಸ್, ಉಮಾ ಚಿತ್ರ ಮಂದಿರ ಹಾಗೂ ಇನ್ನಿತರೆ ಚಿತ್ರಪ್ರದರ್ಶಕರ ಉದಾರತೆಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚಲೇಬೇಕು. ಇಂಥಹ ಉತ್ತಮ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಕನ್ನಡ ನಾಡು-ನುಡಿಯ ಏಳಿಗೆಗಾಗಿ ಅಪಾರ ಸೇವೆಯನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸಿದ ಶಿವರಾಮ ಕಾರಂತರಂತಹ ಮಹಾನ್ ಚೇತನಗಳಿಗೆ ಗೌರವ ಸಲ್ಲಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಅವಿರತವಾಗಿ ಮುಂದುವರೆಯಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತೇನೆ.

ಪುಸ್ತಕ ಪರಿಚಯ

ಶೀರ್ಷಿಕೆ : ಬೆಟ್ಟದ ಜೀವ

ಸಾಹಿತಿ : ಡಾ|| ಕೆ. ಶಿವರಾಮ ಕಾರಂತ

ಪ್ರಕಾಶಕರು : ಎಸ್. ಬಿ. ಎಸ್. ಪಬ್ಲಿಷರ್ಸ್ ಡಿಸ್ಟ್ರಿಬ್ಯೂಟರ್ಸ್, ಬೆಂಗಳೂರು - 1

ವಿತರಕರು : ಸಪ್ನ ಬುಕ್ ಹೌಸ್, ಗಾಂಧಿನಗರ, ಬೆಂಗಳೂರು - 9

ಬೆಲೆ : ರೂ. 65/-

ಕನ್ನಡ ನಾಡು, ನುಡಿ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಶ್ರೀಮಂತಗೊಳಿಸುವ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಯತ್ನಗಳಿಗೆ, ಕನ್ನಡಿಗರಾದ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಬೆಂಬಲಿಸಬೇಕೆಂಬುದು ನನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅಭಿಪ್ರಾಯ.

B@D

It's my Blog @nniversary Day today!

That's what I was thinking and had been planning to post a writeup on this Day for the past month or so. Unfortunately, I had written my first blog post on 19-05-2010 and not 19-07-2010. It's actually been exactly two months past my Blog @nniversary Day and I plan to celebrate it today! Just wonder how did I forget to remember the Day? Well, that clearly shows am getting older; nothing much. That shouldn't stop me here, let's move on..

Even today, I don't really know why this idea of Blogging stuck my mind in the first place. Sometimes, we can't figure out what on this Planet Earth drives us crazy! To begin with, it was not all that easy for me to write my first ever post online; reason being, had no clue as to what I actually want to Blog about?! It still is a mystery, even before starting to Blog, that I knew it will be Gururaja, one of my close childhood friends, the first person to post a comment on my Blog.. and he did.

I continued writing about arbitrary things, with a sole idea of putting my thoughts into words and nothing else. It feels real good when I come to know that there are people who read my weird thoughts quite often. To be frank, the most attractive part of my Blog to me, is the bunch of my readers who have added colors to the Blog Theme with their pictures and value to my writing with their comments; am sure I can ask nothing more than having them spare some of their precious time online in my Blog. I sincerely thank all of my friends, for keeping along and making this tiny space on the web so very much interactive.

By now, I have figured out that Blogging isn't an easy task at all. Recently, was talking to one of my friend over telephone and he said 'I can make out that from your Blog', when I said 'life got busier these days; especially after marriage'. When said 'days have changed and things ain't the same after arrival of home minister', he replied 'my home minister is already staring at me..'. Okay, he is having tough time updating his Blog and most of us are sailing in the same boat. When I started to Blog, she wasn't my wife yet; but without my wife's continued support, Blogging wouldn't have been a part of my life after marriage. Today, for this Blog still does exist, equal credit goes to my wife too.

I share the joy of my First Blog @nniversary Day with each and every one of you; thanks for making this happen. With your ever lasting encouragement, I would like to continue write more and more here.

The more B@Ds; the more GOOD. Thank you all..

ಹು(ಉ)ರುಳು

ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಸುಂದರ ಸಂಜೆ, ಸಮಯ 5:30 ರ ಸುಮಾರು. ಬನಶಂಕರಿಯಲ್ಲಿನ ಹೂವಿನ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಎಂದಿನಂತೆ ಜನರಿಂದ ತುಂಬಿಹೋಗಿತ್ತು. ತಮ್ಮ ಗುರುವಾರದ ದಿನಚರಿಯಂತೆ, ಇಂದೂ ಸಹ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಅದೇ ಹೂವಿನ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಜರಿದ್ದರು ವೆಂಕಟರಾಯರು. ರಾಯರದ್ದು ಎಂಭತ್ತರ ಆಸು-ಪಾಸಿನ ಜೀವ, ನಿವೃತ್ತಿಯ ನಂತರವೂ ಶಿಸ್ತಿನ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ಸರ್ಕಾರಿ ನೌಕರ. ಸಂಬಳದ ದಿನಗಳಿಂದ ಪಿಂಚಿಣಿಯವರೆಗೂ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದ ಮನುಷ್ಯ. ಆರಕ್ಕೇರದ, ಮೂರಕ್ಕಿಳಿಯದ ಇವರ ತುಂಬು ಬದುಕಿನ ಒಡನಾಡಿ ಲಕ್ಷಮ್ಮ, ರಾಯರ ಅರ್ಧಾಂಗಿ.

ಲಕ್ಷ್ಮಮ್ಮನವರದ್ದು ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಎರಡೇ ಕಾಯಕ; ಒಂದು ಪತಿಯಾರಾಧನೆ, ಮತ್ತೊಂದು ದೈವಾರಾಧನೆ. ಮದುವೆಯಾದ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ ದೇವರ ಮೊರೆಹೋದ ಲಕ್ಷ್ಮಮ್ಮನವರು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಮಕ್ಕಳಿಲ್ಲದ ಕೊರಗನ್ನು ಪತಿ-ದೈವನ ಪರಮ ಭಕ್ತಿಯ ಆರಾಧನೆಯಲ್ಲಿ ಮರೆಯುವುದು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿಹೋಗಿರುವ ಆ ತಾಯಿಯು, ತಾಯಿಯಾಗದೇ ಹೋದದ್ದು ಒಂದು ವಿಷಾಧ.

'ಬನ್ನಿ ರಾಯ್ರೆ, ಕಾಫಿ ಆಯ್ತಾ?' ಹೂವಿನಂಗಡಿಯವನು ರಾಯರನ್ನು ಎಂದಿನಂತೆ ಉಪಚರಿಸುತ್ತಾ, ಎರಡು ಸುಗಂಧರಾಜ ಹಾರಗಳನ್ನು, ಐದು ಮೊಳ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಮತ್ತು ಕಾಲು ಕೇಜಿ ಬಿಡಿ ಸೇವಂತಿಗೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿಟ್ಟ. 'ಆಯ್ತಪ್ಪ, ನಿಂಗೆ ಕಾಫಿ ಕುಡ್ಯೋಕೂ ಪುರುಸೊತ್ತೇ ಇಲ್ವೇನೋ?' ರಾಯರು ಹೂವಿನ ಕಟ್ಟನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಅಂಗಡಿಯವನನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿದರು. 'ಇಲ್ಲಾ ರಾಯ್ರೆ, ಜನ ವಿಪರೀತ. ನಾಳೆ ಶುಕ್ರವಾರ ನೋಡಿ.. ಚಿಲ್ರೆ ಇಲ್ವಾ?'. ಇಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ ರಾಯರು ತಲೆಯಾಡಿಸಲು, 'ಹಾರಗಳಿಗೆ ನೀವೇ ಖಾಯಂ ಗಿರಾಕಿ ನೋಡಿ ಸಾರ್' ಎನ್ನುತ್ತಾ ತನ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಚಿಲ್ಲರೆಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ ರಾಯರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ. 'ಶುಕ್ರವಾರ ದೇವರಿಗೆ ಹಾರ ಹಾಕಿ ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಪೂಜೆ ಮಾಡಿದ್ರೆನೇ ನನ್ನಾಕೆಗೆ ಸಮಾಧಾನ' ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಧನ್ಯವಾದಗಳೆಂಬಂತೆ ಕೈಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದ ರಾಯರು ಮನೆಯ ದಾರಿ ಹಿಡಿದರು. ಅಂಗಡಿಯಾತ ನಗುತ್ತಾ ಬೀಳ್ಕೊಟ್ಟ.

ರಾಯರ ಕಣ್ಮುಂದೆಯೇ ಬೆಂಗಳೂರು ಬೃಹದಾಕಾರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದಿತ್ತು. ತೊಂಭತ್ತರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಬಿ.ಡಿ.ಎ. ಇಂದ ದೊರೆತ ನಿವೇಶನದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್.ಡಿ.ಎಪ್ಹ್.ಸಿ. ಸಾಲ ಪಡೆದು ರಾಯರು ಚಿಕ್ಕದೊಂದು ಮನೆ ಕಟ್ಟಿಸಿದಾಗಿನ ಬೆಂಗಳೂರೇ ಬೇರೆ. ಅತ್ಯಂತ ತ್ವರಿತವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ವೇಗಕ್ಕೆ ಸಾಟಿ ಎಂಬಂತೆ ತಲೆ ಎತ್ತುತ್ತಿರುವ 'ನಮ್ಮ ಮೆಟ್ರೋ' ಕಾಮಗಾರಿಯ ಅಡಚಣೆಗಳ ನಡುವೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹಾದು ಬಂದ ರಾಯರು ಬಿ.ಎಮ್.ಟಿ.ಸಿ. ಬಸ್ ಏರಿದರು. 'ಕೋಣನಕುಂಟೆಗೆ ಒಂದು ಟಿಕೆಟ್, ಸೀನಿಯರ್ ಸಿಟಿಜನ್ ಕಾರ್ಡ್ ಇದೆ' ಎಂದ ರಾಯರ ಕೈಗೆ ವಿನಾಯಿತಿ ದರದ ಚೀಟಿ ಕೊಟ್ಟ ಬಸ್ಸಿನ ನಿರ್ವಾಹಕ ಕೊಪದಿಂದಲೆಂಬಂತೆ ಅವರನ್ನು 'ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ' ಎನ್ನುತ್ತಾ ಕಿಕ್ಕಿರಿದಿದ್ದ ಜನರ ಮಧ್ಯೆ ದೂಡಿದ. ಯುವಕನೊಬ್ಬ ಹಿರಿಯ ನಾಗರೀಕರಿಗೆ ಮೀಸಲಿಟ್ಟ ಆಸನವನ್ನು ರಾಯರಿಗೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟ. 'ಮುಂದಿನ ನಿಲ್ದಾಣ ಸಾರಕ್ಕಿ; Next stop is Sarakki', ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪಯಣ ಸಾಗಿತ್ತು.

ಮುಂದಿನ ಆಸನದಲ್ಲಿ ಬಿಡಿ ಹೂಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತಾ ಕುಳಿತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಮಹಿಳೆಯರಿಬ್ಬರ ಮಾತುಗಳು ರಾಯರ ಕಿವಿಗೆ ಬಿಳುತ್ತಿದ್ದವು. 'ಏನಮ್ಮಾ, ಇವತ್ತು ಊವ ಮಾತಾಡ್ಸಕಾಗಲ್ಲ'... 'ಇಂಗಾದ್ರೆ ನಾವು ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡ್ದಂಗೆನೆ. ಅಸ್ಲೂ ಗಿಟ್ಟಲ್ಲ'.. 'ನೀನು ಹಾರ ಆಕಲ್ವಾ?'... 'ಆಕ್ತಿನಿ, ಆದ್ರೆ ಬನಶಂಕ್ರಿ ಮಾರ್ಕೆಟ್ಟಲ್ಲಿ ಹಾರ ತಗಳಂಗಿಲ್ಲ.. ಮಾರ್ಚರಿಯಿಂದ ಸೆಕೆಂಡ್ಸ್ ಬತ್ತವಮ್ಮಾ'... ಆ ಮಾತುಗಳು ಕಿವಿಗೆ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ರಾಯರು ಕುಳಿತಲ್ಲೇ ಕುಸಿದುಹೋದರು. ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಹೂವಿನ ಹಾರದ ಪೊಟ್ಟಣ ಅವರ ಕೈಜಾರಿ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದಿತ್ತು; ವೆಂಕಟರಾಯರ ಕಿವಿಯ ತುಂಬೆಲ್ಲಾ ಲಕ್ಷ್ಮಮ್ಮನವರ ಸ್ತೋತ್ರ-ಪಠಣ, ಪೂಜಾ ಘಂಟನಾದಗಳ ಸದ್ದು ಮೊಳಗುತ್ತಿತ್ತು..

Handsome Hubby!

How to make ur Wife happy?
It's not at all difficult..
U only need to be a:
1. Friend
2. Companion
3. Lover
4. Chef
5. Electrician
6. Carpenter
7. Plumber
8. Mechanic
9. Decorator
.
.
.
312. Good Listener
313. Organizer
314. Good Luggage Lifter
315. Very Clean
316. Sympathetic
317. Athletic
.
.
.
1054. Courageous
1055. Determined
1056. True
1057. Dependable
1058. Intelligent
.
.
.
10013. Psychologist
10014. Pest Exterminator
10015. Psychiatrist
10016. Healer
.
.
.
3110010. Stylish
3110011. Driver
.
.
.
So, better be a bachelor and stay happy alone..

If you are a girl reading this post, I know you already have a comment right away. Please, do read on..

The above was an SMS I received on my cell phone few days back. First person to whom I forwarded that message was my better half, wife. 'no better work dear?' was a quick reply from her! I know she wasn’t angry; but, sure she wasn’t happy reading that message either.

It was my superior at work who sent me that message, from whom I have learnt a lot about life. He is very happy for being married since the past 30 years; and sometimes I do see a 'newly married man' in him when he speaks about his wife and married life. Also, he was the only person to counsel me about married life before my marriage, which definitely was worth listening. Frankly, am lucky enough to have someone like him with me at this important stage of my life.

I had also forwarded the same SMS to my junior and got a response 'ur wife is lucky Sir, u have all the listed characters'. Is it..?! Well, I did not proceed ahead to perform a postmortem on that statement. Truth is that my wife asks nothing else but thinks I still need to give her more time of mine in a day. Yes! It is a genuine ask from her and that's her right, anyways.

In life of Women, Men play a vital role; at least in a male-dominant society like ours. The less said (often unsaid) is also true - In life of Men, Women play a vital role. In my personal opinion, relationship of Husband & Wife is something that one should never miss to have in a lifetime - it is a unique feeling, which am unable to put in any known words here. If you are married, you know what I mean; if not, please get married to the right person at the right time.

My desktop and laptop computers are two biggest enemies of my wife these days; when am with any one of those, I easily forget rest of the world. Though our relation is more than nine years older now, living together as partners is a new life altogether. I know she is sort of hurt when she says 'in next janam, you should be my wife and me, your husband'. I strongly hope that it does happen, for the only reason that we get to live yet another life together. Toughest ask of my life so far (and even, forever) is to be a 'good' husband (am going to be one, for sure). However, I have realized that it's easy to be a human; but very hard to make a 'Handsome Hubby'.

ಬಾಯ್ ಚಿನ್ನ..

ಹಲೋ..

( ...ಅತ್ತಲಿಂದ ಮಾತು... )

ಏನ್ ಚಿನ್ನ.. ಮಧ್ಯಹ್ನದಿಂದ phone ಮಾಡ್ತಿದ್ದೀನಿ, receive ಮಡ್ಕೊತಿಲ್ಲ??
( ...... )
ಹಾಗಲ್ಲ, receive ಮಾಡ್ಬಿಟ್ಟು busy ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರೆ ಸಾಕು..
( ...... )
ಮತ್ತೆ..? Coffee ಕುಡಿದ್ಯಾ?
( ...... )
ನಾನು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಇಂದ ಏನೂ ತಿಂದಿಲ್ಲ. ಮದ್ಯಾಹ್ನದಿಂದ ತುಂಬಾ ತಲೆ ನೋವು.. ತಲೆನ ಎಲ್ಲಾದ್ರೂ ಜಜ್ಕೊಳ್ಳೋಣ ಅನ್ಸ್ತಿದೆ. ನೀನೂ ಬೇರೆ call answer ಮಾಡಿಲ್ಲ..
( ...... )
ನಾಳೆ ಬಂದ್ಬಿಡ್ಲ ಸಾಗರಕ್ಕೆ?
( ...... )
ನಿನ್ನೆ ಅಷ್ಟೆಲ್ಲ ಹೇಳಿದ್ದೀನಿ.. ಮತ್ತೆ ಯಾಕೆ ಅಂತ ಕೇಳ್ತಿಯ ಚಿನ್ನ??
( ...... )
ಜೀವ ತೆಗಿತಾರ? ನಿನ್ ಜೀವ ಹೋದ್ರೆ, ನಂದೂ ಹೋಗುತ್ತೆ..
( ...... )
ಅಮ್ಮಂಗೆ ಗೊತ್ತಾಗೋ ಮುಂಚೆ ನಿಂಗೆ ಬಿಡ್ಸ್ಕೊಡ್ತೀನಿ..
( ...... )
ಈ ವಿಷ್ಯ ನಂಗೆ-ನಿಂಗೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಿರ್ಲಿ, ಆಯ್ತಾ?
( ...... )
ನಾಳೆ ಬೇಡ್ವ? ಸರಿ, saturday ಬರ್ತೀನಿ.
( ...... )
ರಾತ್ರಿ ನಿಮ್ ಮನೇಲಿ ಇದ್ದರೆ problem ಇಲ್ಲ ತಾನೆ?
( ...... )
ಒಹ್! ರಾತ್ರಿ ಊಟ ಖರ್ಚಾಗುತ್ತೆ ಅಂತನಾ?.. ಹ್ಹ ಹ್ಹ ಹ್ಹ.. ಇಲ್ಲ ಬಿಡು ಚಿನ್ನ, ನಿಂಗೆ ತೊಂದ್ರೆ ಕೊಡಲ್ಲ.
( ...... )
Uma Gold ಬೇಕಾ?? ಬೇಗ್ನೆ ಬಿಡ್ಸ್ಕೊಡ್ತೀನಿ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ನಲ್ಲ.. ನನ್ಮೇಲೆ ನಂಬ್ಕೆ ಇಲ್ವಾ ಚಿನ್ನ ನಿನ್ಗೆ??
( ...... )
ಇಲ್ಲಿ ಬಸ್ಸು ತುಂಬಾ rush ಇದೆ, traffic ಬೇರೆ.. ಶೆಕೆ ಆಗ್ತಾ ಇದೆ.. ಊಟ ಬೇರೆ ತಿಂದಿಲ್ಲ..
( ...... )
Currency ಕಡ್ಮೆ ಇದೆ, cut ಆದ್ರೆ ರಾತ್ರಿ ಮತ್ತೆ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಆಯ್ತಾ?
( ...... )
Saturday ಪಕ್ಕ ತಾನೆ?
( ...... )
ಮತ್ತೊಂದ್ ಸಲ phone ಯಾಕೆ? Saturday ಬಂದ್ಬಿಡ್ತೀನಿ..
( ...... )
ನಿನ್ ಉಪಕಾರ ಯಾವತ್ತೂ ಮರೆಯಲ್ಲ ಚಿನ್ನ..
( ...... )
ಹೂuu ಮತ್ತೆ.. ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಉಪಕಾರ ಮಾಡಲ್ಲ ಗೊತ್ತಾ?? ತುಂಬಾ tension ಅಗ್ಹೋಗಿತ್ತು ಮೊನ್ನೆ ಇಂದ.. ನೀನು help ಮಾಡೇ ಮಾಡ್ತಿಯ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿತ್ತು..
( ...... )
ಹೇಳಿದ್ನಲ್ಲ.. ಅದಷ್ಟೂ ಬೇಗ ಬಿಡ್ಸ್ಕೊಡ್ತೀನಿ ಅಂತ..
( ...... )
ಈಗ mind ಸ್ವಲ್ಪ free ಆಯ್ತು.. ಹೊಟ್ಟೆ ಹಸಿತಾ ಇದೆ..
( ...... )
ಆಯ್ತು, ನೀನು ಹೇಳಿದ್ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲ ಅಂತೀನ ಹೇಳು? ಬಸ್ ಇಂದ ಇಳಿದ್ಕೂಡ್ಲೆ ಏನಾದ್ರು ತಿಂತೀನಿ..ಇಡ್ಲಾ?
( ...... )
ಬಾಯ್ ಚಿನ್ನ..

BMTC ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ 20ರ ಆಸುಪಾಸಿನ ಯುವಕ ತನ್ನ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ ಸಂಭಾಷಣೆಯಿದು.

ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಒಂದು ಅಸ್ತ್ರವಾಗಿ ಎಂದೆಂದೂ ಬಳಸಬಾರದೆಂಬುದು ನನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಆದರೇನು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ? "ಪ್ರೀತಿ ಕುರುಡು" ಎನ್ನುತ್ತಾರಲ್ಲ..

Love..? Not just that.

He rode his bike until the down-pouring drops made it hard to keep his eyelids open apart. Rain seemed to have taken a challenge; they had to find a shelter soon. A lonely shop with shutter down midst total dark was only what they found along the suburban roadside. Before she could ask him to stop, he took their way off the street towards the closed shop.

It always so happened, he used to read her mind and she spoke his words. Though they came from different profession, their thoughts kept flowing in the same direction. In his busy schedule, he always found enough time for her and she, unknowingly made him ample space in her reserved world. She never wanted him in her life nor he did; but life had brought them close together.

Apart from the sparingly moving vehicles, only lightening in the sky lit the dark around them. He figured no glimpse of regret on her face in being there for him and she could pick no danger in his look for being there with him. They had no idea, as to what they actually expected amongst each other, which made their hearts literally heavier.

Love..? Not just that. Valentine’s Day might have had them speak the word, if it was only that. 14-Febs were yet another day together, making choice harder for them as ever. She didn’t want to pick a yellow rose for him and he wasn’t daring to pluck a red rose either. They had no clue, what was really apt.

Wind blew stronger, to soak them in rain even under shelter. Clothes failing to reveal their existence on skin, chill made its way deep into the bones. They stood close enough; she could feel his breath and he did feel her shiver. Darkness masked his feelings from her while he gently placed his hands across her shoulder. It made her shiver more, as she lost her warmth to him in his arms. Soon, they felt comfortably warmer. Their heart got lighter and the rain, heavier.

ಮಹಿಳೆಯರೇ.. ಹುಷಾರ್!!

ನಾನು ಅಪ್ರೂಪಕ್ಕೆ ಭಾನ್ವಾರ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗ್ನೆ ಎದ್ದು ನಿದ್ದೆಗಣ್ಣಲ್ಲೇ ಹಲ್ಲುಜ್ತಾ ತೂಕಡ್ಸ್ಕೊಂಡ್ ನಿಂತಿದ್ದಾಗ, ಅದ್ಯಾರೋ ನಮ್ ಮನೆ ಹತ್ರ ಕೂಗ್ಕೊಳ್ತಾ ಇದ್ದ್ರು.. ಥಟ್ ಅಂತ ನಿದ್ದೆ ಮಾಯ ಆಯ್ತು! ಹಲ್ಗೂ-ಬ್ರಶ್ಗೂ ಯುದ್ಧ ನಿಲ್ಸಿ, ಕಿವಿ ಕೊಟ್ ಕೇಳ್ಸ್ಕೋ೦ಡೆ.. ಹೆಣ್ಧ್ವನಿ.. ಒಂದೇ ಸೆಕೆಂಡ್ನಲ್ಲಿ ಸುಮಾರ್ ಧ್ವನಿ-ಸದ್ಗಳು ಸೇರ್ಕೊಂಡು ಏನ್ ನಡೀತಿದೆ ಅಂತ ಅರ್ಥಆಗ್ದಷ್ಟು ಗೊಂದ್ಲ ಆಗ್ಹೋಯ್ತು.. 'ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆನೇ ಇದೇನಪ್ಪಾ ಗಲಾಟೆ?' ಅನ್ಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ಬ್ರಶ್ ಮಾಡೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡ್ದೆ.

ನಾನು-Snowy ವಾಕಿಂಗ್ ಹೊರ್ಟು ಮನೆಯಿಂದ 50 ಮೀಟರ್ ಹೋಗಿದ್ವಿ ಅಷ್ಟೇ, ಅಲ್ಲಿ ಒಂದ್ 10-15 ಜನ ಸೇರಿದ್ರು, ಕಾರು-ಬೈಕು ಎಲ್ಲಾ ನಿಲ್ಸ್ಕೊಂಡು ಅದೇನೋ ಮಾತಾಡ್ಕೋತಾ ಇದ್ದ್ರು. ನಾವೂ ಹತ್ರ ಹೋಗಿ ನಿಂತ್ವಿ. Snowy, ಮನೆಗೆ ಯಾರದ್ರೂ ಬಂದ್ರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಗಲಾಟೆ ಮಾಡ್ತಾನೆ; ಆದ್ರೆ ಅವ್ನಿಗೆ ಈ Road-Sense ತುಂಬಾ ಇದೆ, ಅಷ್ಟೆಲ್ಲ ಜನ ಇದ್ದ್ರೂ ಸುಮ್ನೆ ನಿಂತಿದ್ದ ನಂಜೊತೆಗೆ. ನಾವೂ ಯಾರ್ಗೂ ಕಡ್ಮೆ ಏನಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋಥರಾ, ನಮ್ ಏರಿಯಾ ಬೀದಿ-ನಾಯ್ಗಳೂ ಅಲ್ಲೇ ಸೇರ್ಕೊಂಡು ಅವ್ಗಳ್ ಭಾಷೇಲಿ ಏನೇನೋ ಹೇಳ್ಕೋತಾ ಇದ್ದ್ವು.

"ಒಬ್ಬ ಅಟೋ ಓಡ್ಸ್ತಿದ್ದ, ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಹಿಂದೆ ಕೂತ್ಕೊಂಡಿದ್ದ.." ಒಬ್ರು ಹೇಳ್ತಿದ್ದ್ರು.

"ನಾನು ಮೇಲಿಂದ ನೋಡ್ತಿದ್ದೆ, ಕೆಳ್ಗಡೆ ಇಳ್ದು ಬರೋದ್ರಲ್ಲಿ ಹೋಗ್ಬಿಟ್ಟ್ರು.." ಇನ್ನೊಬ್ರು ಹೇಳಿದ್ದ್ರು.

"Turning ನಲ್ಲಿ ಆಟೋ pass ಆಯ್ತು, ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ್ಮೇಲೆ ಸರ ಕಿತ್ಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಯ್ತು" - ಮೇರು ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ಡ್ರೈವರ್ ಹೀಗೆ ಹೇಳ್ದಾಗ್ಲೇ ನನ್ಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಯಾರೋ ಇಬ್ಬ್ರು ಆಟೋಲಿ ಬಂದು ಸರ ಕಿತ್ಕೊಂಡು ಹೋಗಿದಾರೆ ಅಂತ.

ಅಣ್ಣಾವ್ರ 'ಸಂಪತ್ತಿಗೆ ಸವಾಲ್' ಪಿಕ್ಚರ್ ನ ಕೊನೇ ರೀಲ್ ನಲ್ಲಿ ಬರೋ ಪೋಲಿಸ್ ಥರಾ 'ಹೊಯ್ಸಳ-84' ಜಿಪ್ ಬಂತು. ಅಷ್ಟ್ರಲ್ಲಿ ಆಗ್ಲೇ ಸರ ಕಳ್ಕೊಂಡೋರು ಪೋಲಿಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್ ಗೆ ಹೋಗಿ ಆಗಿತ್ತು. ಹೊಯ್ಸಳ ಪೋಲಿಸ್ ಗೆ ಜನ್ರೆಲ್ಲಾ ಅಲ್ಲಿ ಏನು-ಹೇಗೆ-ಯಾವಾಗ ನಡೀತು ಅಂತ ಹೇಳೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ರು. ಮೊದ್ಲೇ ಅದೆಲ್ಲಾ ಕೇಳಿದ್ದ Snowy ಒಂದೆರ್ಡು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಹೋದ, ನಾನೂ ಅವ್ನ ಹಿಂದೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರ್ಟೆ.

'ಪುಷ್ಪಾಂಜಲಿ ಉದ್ಯಾನವನ' - ಗಿರಿನಗರ ಪೋಲಿಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್ ಹತ್ರ ಇರೋ ಬಿ.ಬಿ.ಎಂ.ಪಿ. ಪಾರ್ಕ್. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಇಂದ ಶುರು ಆಗಿ ಸಂಜೆ-ರಾತ್ರಿ ತನಕ ಜನ್ರು ಬೇರೆ-ಬೇರೆ(?) ಕಾರ್ಣಕ್ಕೆ ಆ ಪಾರ್ಕ್ ಗೆ ಬರ್ತಾರೆ. ಅಂಥವ್ರಲ್ಲಿ ವೇಟ್-ಷುಗರ್ ಕಂಟ್ರೋಲ್ ಗೆ ವಾಕ್-ಜಾಗ್ ಮಾಡೋರೆ ಜಾಸ್ತಿ; ಅರ್ಥದಷ್ಟು ಹೆಂಗಸ್ರೆ ಇರ್ತಾರೆ. ಪೋಲಿಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್ ನಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ಅಂದ್ರೆ 200 ಮೀಟರ್ ದೂರ ಇರೋ ಈ ಪಾರ್ಕ್ ಸುತ್ತ-ಮುತ್ತ ಹೋದ್ವರ್ಷ ಸರಗಳ್ರು ಜಾಸ್ತಿ ಆಗಿದ್ರಿಂದ, ಗಿರಿನಗರ ಪೋಲಿಸ್ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ-ಸಂಜೆ ಹೊತ್ನಲ್ಲಿ ಪಾರ್ಕ್ ಹತ್ರ ಕಾವಲು ಇರ್ತಿದ್ದ್ರು, ಈಗ್ಲೂ ಇರ್ತಾರೆ. ಇದ್ರಿಂದ ಕಳ್ರೂ ಕಡ್ಮೆ ಆಗಿದಾರೆ ಅನ್ನಿ. ಆದ್ರೆ, ಇವತ್ತು ಕಳ್ರು ಪಾರ್ಕ್ ಬಿಟ್ಟು ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಬಂದು ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡಿದಾರೆ. ಇದ್ರಲ್ಲಿ ಪೋಲಿಸ್ ತಪ್ಪೇನಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ, ಪಾಪ.

ಚಿನ್ನದ ಬೆಲೆ ಎರ್ಡು ಸಾವ್ರಕ್ಕಿಂತ ಜಾಸ್ತಿ ಆಗಿರೋವಾಗ, ಸರ ಕಳ್ಕೊಳ್ಳೋದು ತಮಾಷೆ ಮಾತಲ್ಲ. ಅದೆಷ್ಟು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ದುಡ್ಡು ಜೋಡ್ಸಿ ಈ ಅಕ್ಷಯ ತೃತೀಯಕ್ಕೆ ಸರ ತಂದ್ಕೊಂಡಿದ್ರೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಇವತ್ತು ಯಾರ್ದೋ ಪಾಲಾಯ್ತು. ಈ ಕಳ್ರೂ ಅಷ್ಟೇ.. ಅದ್ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಮಾಡ್ತಾರೋ ಗೊತ್ತಾಗಲ್ಲ. ಅವ್ರು ತುಂಬಾ ದಿನ ಆರಾಮಾಗಿ ಇರೋಕಾಗಲ್ಲ; ಅಬ್ಬಬ್ಬಾ ಅಂದ್ರೆ ಒಂದ್ ಸರಕ್ಕೆ ಲಕ್ಷ ಬೆಲೆ ಇರ್ಬಹುದು. ಲಕ್ಷ ಹಣ ಅದೆಷ್ಟು ದಿನ ಬರುತ್ತೆ? ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದಿವ್ಸ ಕಳ್ರು ಕಂಬಿ ಏಣ್ಸೋದಂತೂ ತಪ್ಪಲ್ಲ, ಅದಿಕ್ಯಾಕೆ ಈ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡ್ಬೇಕು? ಅನ್ನೋ ಯೋಚ್ನೇನೇ ಅವ್ರಿಗೆ ಬರ್ದಿರೋದು ಆಶ್ಚರ್ಯ!

ಅದೇನೇ ಇರ್ಲಿ, ಆದಷ್ಟೂ ನಾವು ನಮ್ ಎಚ್ಚರ್ಕೆಲಿರೋದು ಒಳ್ಳೇದು. ಅದಕ್ಕೆ, ವಾಕಿಂಗ್/ಜಾಗಿಂಗ್ ಮಾಡೋ ಹೆಂಗಸ್ರು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಮಕ್ಳು ಈ ಕೆಳ್ಗಿರೋ ಅಂಶಗಳ್ನ ಗಮ್ನಿಸ್ಕೊಬೇಕು:

• ಹೆಂಗಸ್ರು ಒಬ್ಬೊಬ್ರೇ ವಾಕಿಂಗ್ ಹೋಗೋ ಬದ್ಲು, ಏರ್ಡು-ಮೂರ್ ಜನ ಗುಂಪಲ್ಲಿ ಹೋಗೋದು.
• ಆದಷ್ಟೂ ಬೆಲೆ ಬಾಳೋ ವಸ್ತುಗಳ್ನ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ದಾಗ ಮನೇಲೆ ತೆಗ್ದಿಡೋದು.
• ಜನ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರೋ ಜಾಗ್ದಲ್ಲಿ ವಾಕಿಂಗ್ ಮಾಡೋದು.
• ತೀರ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಅಥ್ವಾ ತಿರಾ ಸಂಜೆ ಕತ್ಲಾಗೋವರ್ಗೂ ವಾಕಿಂಗ್ ಮಾಡ್ದೆ ಇರೋದು.
• ಕತ್ನಲ್ಲಿರೋ ಸರ ಮುಚ್ಚೋ ಹಾಗೆ ಸೆರಗು/ದುಪಟ್ಟಾ ಹಾಕೊಳೋದು.
• ಪ್ರತಿ ದಿನ ಬೇರೆ-ಬೇರೆ ದಾರಿ/ಟೈಮಲ್ಲಿ ವಾಕಿಂಗ್ ಮಾಡೋದು.
• ವಾಕಿಂಗ್ ಮಾಡ್ವಾಗ ಪಕ್ದಲ್ಲಿ ಬರೋ ಜನ-ಗಾಡಿ ಬಗ್ಗೆ ಎಚ್ಚರ್ಕೆಯಿಂದಿರೋದು.
• ಸಾಧ್ಯವಾದ್ರೆ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನ್ ಜೊತೇಲಿ ಇಟ್ಕೊಳ್ಳೋದು.

ಬನ್ನಿ, ನಾವೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿ ಬೆಂಗ್ಳೂರ್ನಲ್ಲಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಜೀವ್ನ ನಡಸೋ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡೋಣ. ಆದ್ರೆ, ಅದು ಸಾಧ್ಯನಾ? ಅನ್ನೋದು ಬೇರೆ ಪ್ರಶ್ನೆ!!

a step away..!

Two days of the year, specially dedicated to Women, have just passed by - March 8th (Women's Day) and May 8th (Mother's Day). Both the days being observed on the 8th date is a unique thing that happened this year, 2011. The latter went without any significant thing happening, but the former was too much a special day for me. All credit goes to Women around, for making March 8th - my day!

08-03-2011, Women's Day, was yet another day for me at work. As usual, I had reached office a bit late than my reporting time at 7 in the morning. After a couple of hours attending to my chores, I walked in to the Accounts Department to get my salary slip printed. There are two ladies in Accounts, Shashikala in her mid 40s and Eliana in her mid 50s, who were busy with files and papers then. Normally, I try to distract them by talking to our attendant Murugesh as they may feel disturbed if spoken directly.

Me: Murugesh, you know today is a very special day? Especially in Accounts Dept...
Murugesh: Is it sir? What is special today?

It's Women's Day..

So, how will that be special for us? We are not women!

It is special, coz the women here will be getting sweets to all of us while they celebrate Women's Day

Both the ladies spoke at once: Sure sir, what sweets you like to have?
They were smiling happily, which made me feel proud for getting the timing just right.

Am fine with any sweet, how about you Murugesh?

Me too sir..

Ok, we will get it for you all

I had printed my pay slip logging in to HRMS by then and moved back to my place.

In an hour's time, I was called for to the Accounts; Shashikala Mam had sweets in her hand by the time I could reach there. It was a pleasant surprise to me! Bengali sweets were all looking so delicious (didn't get the name though), gave her one, me took two and handed over the rest to Murugesh to distribute to others. I thanked her and got back to work.

The day went hectic, it was half past 4 in the evening when I was walking along Accounts and suddenly Eliana Mam appeared and said: I was looking for you since afternoon sir..
Me: Whats the matter Mam?

Been to the shop myself during lunch and got some sweets for you

Wow! Where are they?

While we reached her desk, Murugesh joined us.
Murugesh: Sir, since afternoon Mam refused my request for having a sweet to eat

Yes Murugesh, I wanted to give first to Prashanth sir as he asked for it

I already had picked one jalebi from the lot and starting eating.

Sir, the sweet is actually for three reasons

Gulp..!! Three reasons..??

Yeah, 1. Today is Women's Day

Then..

2. Even though it isn't your job, you have been processing all our salaries every month in time for the past 3 years in HRMS. We should be giving you sweets every month!

aaaah! Never mind.. I too want salary right?

3. Yours is the best behavior with women I have ever seen in this office. You always talk to women with respect and never use words that might hurt us.

I never had a clue what to speak in response.

Can I have one more jalebi Mam?

Sure sir, you can have the entire thing

Thanks, so that I will not be asking for sweets next time due to 'sugar complaint'..??

Everybody: LoL..

On my way back home, was feeling very happy and good within. I knew it wasn't easy to get such a compliment from ladies, especially when it comes to behavior of Men. It definitely has piled up loads of responsibility on my shoulders for rest of the life. I text-ed my wife and shared with few friends of mine about this. All replied in appreciation and my wife said 'good dear.. keep it up'.

That day, I literally was flying and for me, heaven was just a step away..

ಓಂ ಸಾಯಿ ರಾಮ್..

ಸತ್ಯ ಸಾಯಿ ಬಾಬ (ಕೃಪೆ - ಇಂಡಿಯಾ ಟಿವಿ)

ಶ್ರೀ ಸತ್ಯ ಸಾಯಿ ಬಾಬ ರವರ ಮೇಲಿನ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ನನಗೆ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಅಚ್ಚರಿಯಾಯಿತು. ಈ ಚಿತ್ರವು, ನಾನು ಕಂಡ ಸಾಯಿ ಬಾಬ ಅವರ ವಿಶೇಷ-ವಿಭಿನ್ನ ಛಾಯಾಚಿತ್ರ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಸಾಯಿ ಬಾಬ ರವರ ಎಲ್ಲಾ ಚಿತ್ರಗಳು ಅವರು ಅಭಯ ಹಸ್ತವನ್ನು ತಮ್ಮ ಭಕ್ತರೆಡೆಗೆ ಆಶಿರ್ವದಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿಕೊಂಡ ಭಂಗಿಯಲ್ಲೇ ಇರುವುದನ್ನು ನಾವು ಗಮನಿಸಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ, ಇಲ್ಲಿ, ಸಾಯಿ ಬಾಬ ಅವರು ತಮ್ಮ ನೈಜ ದೈವೀಯತೆಯನ್ನು ತೊರೆದು, ದೀನ ಭಾವರಾಗಿರುವಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ. ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ ಮೊದಲುಗೊಂಡು ಕುತೂಹಲ ಮೂಡಿಸಿದ ಈ ಚಿತ್ರದ ಬೆನ್ನುಹತ್ತಿ ಹೊರಟ ನನಗೆ ದೊರೆತ ಮಾಹಿತಿ : 25 ನೇ ಮಾರ್ಚ್, 2011 ರಂದು ಸತ್ಯ ಸಾಯಿ ಬಾಬ ತಮ್ಮ ಭಕ್ತರಿಗೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಾಗ, ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಭಕ್ತರಲ್ಲೊಬ್ಬರು ಸೆರೆಹಿಡಿದ ಚಿತ್ರವಿದು. ಅದು ಬಾಬಾರೊಡನೆ ತಮ್ಮ ಕಟ್ಟಕಡೆಯ ಸಂದರ್ಶನವೆಂದು, ತಮ್ಮ ಕಣ್ಮುಂದೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ದೈವವು ಮತ್ತೆಂದೂ ತಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಬರಲಾರದಷ್ಟು ದೂರ ಹೊರಟುಹೋಗುತ್ತದೆಂಬ ಅರಿವು ಅಲ್ಲಿ ನೆರೆದಿದ್ದ ಯಾರೊಬ್ಬ ಭಕ್ತನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ಅರಿಕೆಯಾಗಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಅದು ತಮಗೆ ದೊರೆತ ಕೊನೆಯ ಅವಕಾಶವೆಂದು ಅರಿತಿದ್ದ ಬಾಬ, ತಮ್ಮ ಎರಡೂ ಕರಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ ಭಕ್ತರಿಗೆ ಕೈಮುಗಿದಾಗ, ಅವರ ಮನದಾಳದಲ್ಲಿದ್ದ ಕೃತಜ್ಞತಾಭಾವವು ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮಡುಗಟ್ಟಿತ್ತು.

ಮೂಲತಃ ನಾನು ಬಾಬ ಅವರ ಪರಮ ಭಕ್ತನೇನಲ್ಲ. ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಬಾಬಾರನ್ನು ಕಂಡದ್ದು ಒಬ್ಬ ಮಹಾನ್ ಮಾಂತ್ರಿಕನಂತೆ! ತಮಗೆ ಶರಣೆಂದು ಬಂದ ಭಕ್ತಕೊಟಿಗೆ ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ವಿಭೂತಿಯನ್ನೋ ಅಥವಾ ಆಭರಣವನ್ನೋ ಶೂನ್ಯದಿಂದ ಸೃಷ್ಟಿಮಾಡಿ ಆಶಿರ್ವಾದವಾಗಿ ದಯಪಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ದೃಶ್ಯವು ಇಂದಿಗೂ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದಂತಿದೆ. ನಾನು ಪ್ರಭುದ್ಧನಾದಂತೆಲ್ಲಾ ಬಾಬ ನನ್ನ ಸ್ಮೃತಿಯಿಂದ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮರೆಯಾಗಿಹೋಗಿದ್ದರು. ಅವರು ಕಟ್ಟಿ-ಬೆಳೆಸಿ-ಪೋಷಿಸುತ್ತಿದ್ದ ದಯಾಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಅಂಗವಾಗಿ, ಮಾಹಿತಿ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಿಳಿದು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ವೈಟ್-ಫೀಲ್ಡ್ ನಲ್ಲಿ ಕಂಗೆಟ್ಟು ತಲೆಯೆತ್ತಿರುವ ಸಹಸ್ರಾರು ಹವಾನಿಯಂತ್ರಿತ ಕಟ್ಟಡಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ, ಉಚಿತ ಉನ್ನತ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಸೇವೆಯನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಒದಗಿಸುತ್ತಿರುವ 'ಶ್ರೀ ಸತ್ಯ ಸಾಯಿ ಸೂಪರ್ ಸ್ಪೆಶಾಲಿಟಿ ಹಾಸ್ಪಿಟಲ್' ಅನ್ನು ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ನಾನು ತಿರುಗಿನೋಡದೇ ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದಂತೆ ತಿರುಗಾಡಿದ್ದುಂಟು. ಆದರೆ ಇಂದು, ಅದೊಂದು ಪವಿತ್ರ ಸ್ಥಾನವೆಂಬ ಪ್ರಬಲ ನಂಬಿಕೆ-ಭಾವನೆಯು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮನೆಮಾಡಿದೆ.

ಬಾಬಾರವರು ತಾವು ತಮ್ಮ 96 ನೇ ವಯಸ್ಸಿನವರೆಗೂ ಆರೋಗ್ಯದಿಂದ ಜೀವಿಸುವುದಾಗಿ ಘೋಷಿಸಿದ್ದರು; ಆದರೆ, ವಿಧಿಯ ಹಲವಾರು ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ಅಪಘಾತಗಳ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಬಾಬ 84 ರ ಹರೆಯದಲ್ಲೇ ದೈವನ ಅಧೀನರಾದರು. "ಅವರ ಭಕ್ತರು ಹೇಳುವಂತೆ, ಬಾಬ ಸತ್ತವರನ್ನು ಬದುಕಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಬದುಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲವೇಕೆ?" ಎಂಬುದು ಕೆಲವರ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ-ಸಾಧ್ಯ. ರಾಮಾಯಣದಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿತವಾಗಿರುವ ಪ್ರಸಂಗವೊಂದು ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತವೆನಿಸಬಹುದು ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ.

ಲಂಕೆಯನ್ನು ತಲುಪಲು ಶ್ರೀರಾಮನ ಕಪಿಸೈನ್ಯ ಬಂಡೆಕಲ್ಲುಗಳಿಂದ ಸಮುದ್ರಕ್ಕೆ ಸೇತುವೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಬಂಡೆಯ ಮೇಲೆ 'ಶ್ರೀರಾಮ' ಎಂದು ಬರೆದು ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಸಮುದ್ರದ ನೀರಿನ ಮೇಲೆ ಹಾಕಲು, ಅವು ಮುಳುಗದೇ ತೇಲುತ್ತಿದ್ದವು. ಇದನ್ನು ಕಂಡ ಶ್ರೀರಾಮನಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ಆದಿನ ರಾತ್ರಿ ಏಕಾಂತದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀರಾಮ ತಾನೂ ಸಹ ಒಂದು ಕಲ್ಲನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಸಮುದ್ರದ ನೀರಿಗೆ ಹಾಕಲು, ಅದು ಮುಳುಗಿಹೋಯಿತು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಹನುಮಂತ, ಕಲ್ಲುಗಳು ನೀರಿನ ಮೇಲೆ ತೇಲಲು 'ರಾಮನಾಮ'ವೇ ಕಾರಣ ಎಂದು ಶ್ರೀರಾಮನನ್ನುದ್ದೇಶಿಸಿ ಹೇಳಿದನು. ಇದರಿಂದ, ರಾಮನಿಗೆ ಇರದ ಶಕ್ತಿಯು ಅವನ ಪರಮ ಭಕ್ತರು ಭಜಿಸುವ ಶ್ರೀರಾಮನಾಮದ ಮಹಿಮೆಯ ಅಖಂಡವಾದ ನಂಬಿಕೆಗೆ ಇದ್ದಿತು ಎಂಬುದನ್ನು ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿಗೇ ತೋರಿಸಿಕೊಡಲಾಗಿದೆ.

ಮೇಲಿನ ಪ್ರಸಂಗದ ಸಾರಾಂಶವನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿಕೊಂಡು ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಅನ್ಯರಿಗೆ ಒಳಿತನ್ನು ಮಾಡುವ ಶಕ್ತಿ ಬಾಬಾರವರಿಗೆ ಇದ್ದಿತೆ ವಿನಃ ತಮ್ಮ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಒಳಿತನ್ನು ಸಾಧಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಲ್ಲ. ಅವರು ಜನ್ಮ ತಳೆದದ್ದೇ ಜಗತ್ತಿನ ಕಲ್ಯಾಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಹೊರೆತು ಸ್ವಾರ್ಥ ಸಾಧನೆಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಮೂಕ ಸಾಕ್ಷಿಯೆಂಬಂತೆ ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಅವರು ಹುಟ್ಟಿಹಾಕಿದ ಹತ್ತು ಹಲವು ದಯಾಸಂಸ್ಥೆಗಳು ನಮ್ಮೆದುರಿಗಿವೆ. ಆ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಂದ ಪ್ರಯೋಜನ ಪಡೆದುಕೊಂಡ ಸಹಸ್ರಾರು ಮಂದಿ ನಮ್ಮ ನಡಿವೆಯೇ ಇದ್ದಾರೆ. ತಮ್ಮ ಹುಟ್ಟೂರಾದ ಪುಟ್ಟಪರ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಅವರು ಮಾಡಿರುವ ಜನಸೇವೆಯನ್ನು ಅಲ್ಲಿನ ಘನ ಸರ್ಕಾರವು ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ, ಇಂಥಹ ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಸಮಾಜ ಸೇವೆಯನ್ನು ಅಪಾರ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬೊಂಟಿಗರಾಗಿ ಸಾಧಿಸಿದ್ದೇ ಬಾಬಾರವರು ನಡೆಸಿದ ಅದ್ಭುತ ಪವಾಡ. ಅಗಲಿದ ಅಂಥಹ ಮಹಾನ್ ಚೇತನಕ್ಕೆ ಈ ಮೂಲಕ ನನ್ನ ಭಾವಪೂರ್ಣ ಶ್ರದ್ಧಾಂಜಲಿಯ ಅರ್ಪಣೆ..

Those Three Days..

Those Three Days..

I had been to a nearby Medical Store couple of days ago, to buy few thermometers. Since I wanted minimum Ten of them, the shop-keeper kept me waiting for sometime while the owner arrived to explore thermometers in the midst of all the pharmaceuticals in store. A girl, looking to be in her early 20's came to the druggist asking for a pack of Whisper. I did realize later that it was an embarrassment for her to ask for what she wanted, since me, a guy was there around. She literally did 'whisper' while she asked for the 'Whisper'!

Up to the best of my remembrance, Whisper is the first product of its kind to gain popularity in the market. Manufacturer named it Whisper - the very trade name is indicative of it being something of high-class secrecy and shouldn't be spelled aloud. Being in the Medical Profession, I somehow am not convinced with it being named so; guess it isn't something to whisper about. I strongly suspect if it was the name 'Whisper', which made the product all that popular to begin with in the first place.

Giving the pads to girl, the Chemist at shop wrapped it inside old newspaper and packed in a black polythene cover. Still I wonder, why should a fresh pack of napkins be wrapped in a newspaper and given hidden inside a black polythene cover? Isn't it actually the way of disposing used pads off?! However, like many others, even that girl was so used to receive and carry such a packaged product, slipped herself off the place with it being placed in her handbag.

Menstruation, is as natural process as Salivation in physiological consideration, but definitely isn't an easy phase in life to get along with. I guess it wouldn't be easier for Men either to remain and claim physically stronger if made to bleed regularly at least for Three Days a month, continuously for thirty long years; losing up to 80 ml of fresh blood every time - it's seriously scary! Counting this on, am almost totally convinced that Women are the strongest creation of God on Planet Earth.

Symptoms of Premenstrual Syndrome following physiologic hormonal changes are not the easier ones to have felt; predominantly being tension, irritability and unhappiness. It often is also commonly associated with non-specific symptoms like anxiety, mood swings, increased emotional sensitivity, stress, difficulty in falling asleep, painful cramping in abdomen, back & upper thighs, cyclic acne, joint pains etc. Going through all such things for almost more than half of their lives, it really is a challenge every Women has to face by chance; which they have been doing pretty well, in 'Silence'.

Modern Women in the Civilized World do enough to express their consideration of Menstruation as a Curse. This cannot be termed obstinate, but fact is that they see it as one of the major shortcomings for them to be equivalent to Men. It is a misconception in the minds of young Women that Modernization is all about enjoying equal status as Men do in the Society. Wise is to perceive Modernization as a drift in the Society wherein Women are not deprived of their basic necessities & rights, and are given enough opportunities all over.

I personally feel, Periods shouldn't just be deserving a Whisper ; instead, they truly should be obliged with a call aloud for Social Responsibility, initiated at the basic unit of Society - the Family. It should become an assumed obligation on every member of the family to help Women midst them to get over the physical, physiological and psychological challenges of Menstruation. Just a word of love and a hug of care would make a huge difference than those acts which make them feel a sort of untouchable and inauspicious. In this present Virtual World where we are making a successful living, it shouldn't be impossible for us finding various ways to virtually share this pain of Women, isn't it?? It's only then the campaign - have a happy period from Whisper would be a reality.

ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಚಕ್ರಾಧಿಪತ್ಯ

Image Courtesy: ESPN (click image to enlarge)

ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಇರುವ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಭಾರತೀಯ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಪ್ರೇಮಿಗಳ 28 ವರ್ಷಗಳ ಕನಸನ್ನು ನನಸಾಗಿಸಿರುವ ಮಹೇಂದ್ರ ಸಿಂಗ್ ಧೋನಿ ಮತ್ತು ತಂಡದವರು ನಮ್ಮಗಳೆಲ್ಲರ ಹೃದಯ ಸಿಂಹಾಸನವನ್ನಲಂಕರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅಷ್ಟು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಜಗತ್ತಿನ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಚಕ್ರಾಧಿಪತ್ಯವನ್ನು ಇನ್ನು ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಭಾರತ ದೇಶಕ್ಕೆ ಮೀಸಲಿರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದೊಂದು ಅವಿಸ್ಮರಣೀಯ, ಅದ್ಭುತ ಸಾಧನೆ!

1983 ರಲ್ಲಿ ಕಪಿಲ್ ದೇವ್ ನೇತೃತ್ವದ ಭಾರತ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ತಂಡ ಪ್ರಪ್ರಥಮ ಬಾರಿಗೆ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಗೆಲ್ಲುವ ಮೂಲಕ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಸುವರ್ಣಾಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ನಮೂದಿಸಿತ್ತು. ಅಂಥಹುದೊಂದು ಮಹತ್ತರ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ಸಾಧಿಸಿ ತೋರಿಸುವಲ್ಲಿ ಸೌರವ್ ಗಂಗೂಲಿ ಪಡೆ 2003 ರ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಸಮರದಲ್ಲಿ ಎಡವಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಂದೀಚೆಗೆ, ಭಾರತೀಯರೆಲ್ಲರಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ವಿಶ್ವಕಪ್ ತಮ್ಮದಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಂಬಲ ಅಗಾಧವಾಗಿದ್ದಿತು. ಈ ಮಹದಾಸೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸುವಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ತಂಡವು 2011 ರಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿರುವುದು ಸಂತಸ ಹಾಗೂ ಹೆಮ್ಮೆಯ ವಿಷಯ.

ಮೂಲತಃ ಭಾರತೀಯ ಕ್ರೀಡೆಯಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಗೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಸ್ಥಾನವಿದೆ; ಅದ್ಭುತ ಸಾಧಕರೂ ಇದ್ದಾರೆ - ಇದಕ್ಕೆ ಸಚಿನ್ ತೆಂಡೂಲ್ಕರ್ ರವರಿಗಿಂತ ಅನ್ಯ ಉಲ್ಲೇಖದ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. 'ನಾವು ಈ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಅನ್ನು ಸಚಿನ್ ರವರಿಗೆ ಗೆದ್ದುಕೊಡುವವರಿದ್ದೇವೆ' ಎಂದು 2011 ರ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಪ್ರಾರಂಭಕ್ಕೆ ಮುನ್ನವೇ ಧೋನಿ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡಿದ್ದರು; ಅದರಂತೆ ನಡೆದುಕೊಂಡರೂ ಸಹ. ಇದು ಸಾಧ್ಯವಾದದ್ದು ಸಚಿನ್ ರವರ ಹುಟ್ಟೂರಾದ ಮುಂಬಯಿ ನೆಲದಲ್ಲಿ - ಭಾರತ ತಂಡದ ಆಟಗಾರರಿಗೆ ಒಬ್ಬ ಮೇಧಾವಿ ಕ್ರಿಕೆಟಿಗನಿಗೆ ಅಭಿನಂದನಾ ಗೌರವವನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸಲು ಇದಕ್ಕಿಂತ ಉತ್ತಮ ಅವಕಾಶ, ಮಾರ್ಗ ದೊರೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ವಿಶ್ವಕಪ್ ಗೆದ್ದ ಆ ಕ್ಷಣ, ಸಚಿನ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಹು ದಿನಗಳಿಂದ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದ್ದ 'ಅಮೃತ ಘಳಿಗೆ' ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು.

2011 ರಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಗೆಲ್ಲಲು ಭಾರತವು ಮೂರು ಫೈನಲ್ ಪಂದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಜಯಗಳಿಸಬೇಕಾಯಿತು - ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮತ್ತು ಶ್ರೀಲಂಕ ತಂಡಗಳ ವಿರುದ್ಧ. ಕಳೆದ ಹಲವಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಆಳುತ್ತಿದ್ದ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ತಂಡವನ್ನು ಮಣಿಸಿದ್ದೇ ಒಂದು ಮಹತ್ವದ ಜಯ. ಭಾರತವು ತನ್ನ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಎದುರಾಳಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ವಿರುದ್ಧ ಜಯಗಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಭಾರತೀಯರೆಲ್ಲರಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಗೆದ್ದಷ್ಟೇ ಸಂಭ್ರಮ ಮನೆಮಾಡಿತ್ತು. ಅದರ ಬೆನ್ನಹಿಂದೆಯೇ ಪ್ರಬಲ ಎದುರಾಳಿ ಶ್ರೀಲಂಕ ತಂಡವನ್ನು ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ತುಂಬಿದ ದಿಟ್ಟ ಹೋರಾಟದಿಂದ ಬಗ್ಗುಬಡಿದು ವಿಶ್ವಕಪ್ ಗೆದ್ದಾಗ, ನಮಗೆಲ್ಲ ಸ್ವರ್ಗ ಮೂರೇ ಗೇಣು! ಕ್ರಿಕೆಟ್ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಗೆಲ್ಲಲು ಭಾರತವು ನಡೆದು ಬಂದ ದಾರಿ ಈ ಗೆಲುವಿಗೊಂದು ವಿಶೇಷ ಮಹತ್ವ-ಅರ್ಥ ತಂದುಕೊಟ್ಟಿದೆ.

ಚಾಂಪಿಯನ್ನರಾಗಲು ತಂಡದ ಗೆಲುವಿಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಆಟಗಾರರೂ ಸಹ ಯತೇಚ್ಛವಾಗಿ ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ಪಂದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಮಹತ್ವದ ಅಂಶ. ಯುವರಾಜ್ ಸಿಂಗ್, ಜಹೀರ್ ಖಾನ್, ಹರ್ಭಜನ್ ಸಿಂಗ್, ಗೌತಮ್ ಗಂಭೀರ್, ವಿರಾಟ್ ಕ್ಹೋಲಿ, ಸುರೇಶ ರೈನಾ ಇವರುಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡು ತಂಡದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಆಟಗಾರರೂ ತೋರಿಸಿದ ಶ್ರಧ್ಧೆ ಮತ್ತು ಹೋರಾಟದ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಲೇಬೇಕು. ತಂಡದ ತರಬೇತುದಾರ, ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾ ದೇಶದ ಮಾಜಿ ಆಟಗಾರ ಗ್ಯಾರಿ ಕರ್ಸ್ಟನ್ ರವರ ತೆರೆಮರೆಯ ಶ್ರಮ ಪ್ರಶಂಸನೀಯ ಹಾಗೂ ಅಭಿನಂದನೀಯ. ಈ ಗೆಲುವು ಸಂಘಟಿತ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಪ್ರತಿಫಲವೇ ಸರಿ.

ಭಾರತ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ತಂಡದ ಯಶಸ್ಸಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಹಾಗೂ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಕಾರಣರಾದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಈ ಮೂಲಕ ಅನಂತಾನಂತ ಧನ್ಯವಾದಗಳನ್ನು  ಹಾಗೂ ತುಂಬು ಹೃದಯದ ಶುಭಾಶಯಗಳನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುತ್ತೇನೆ.

Leg Cricket..!

Cricket Fever

Bleed Blue - was a creative initiative for the game of Cricket by Nike. And, yesterday, it did become a reality when Indian Cricket Team literally fought to record a historical win against their traditional 'gaming rivals' - Pakistan. I wonder if anybody in the spectator stands watching the match could sit in their seat during the slog overs to see Indians making their way to the final of the ICC Cricket World Cup 2011, almost every Indian across the Country felt their heart pumping hard throughout the game.

By half past ten at night yesterday, Pakistani cricket player's flight reservation tickets back to Lahore were all confirmed. It was indeed, a well balanced battle and the one who held their nerves with a fair bit of luck swinging their way, made it through the finals. India in the past had never lost to Pakistan in world cup matches and they didn't, even yesterday. Sachin being dropped a couple more than a couple of times was an embarrassment for himself. As a result of yesterday's win, every single small street in Bangalore has turned into a cricketing strip, should it need a note about the play grounds then? Its been a very hard time for parents to keep their kids sit with books; Cricket Fever has successfully taken a remarkable hike over the Exam Fever!

Can you imagine of a cricket game being played with no wickets, no bails, no bats, no boundaries but just a fur-less tennis ball? I was to halt for a while in Koramangala when on a visit today and decided to relax in a nearby park in the midst of the lovely greenery. Adjacent to the park was the BBMP playground and believe me, it was jam-packed with cricketers. I wasn't able to figure out whose cricketing ball was going where - there were so many matches going on! Though I did give a try, it was not all that easy for me to follow a single game amongst the too many of them being played there.

Out of all, one group of players did grab my attention. A long, wide stone made their wicket at the striker end and a brick at the non-striker. Half-folded pants were good enough to help them use their legs as bat! Under-arm bowling was only allowed to challenge the batsman. A pitch-catch is all it needs to send a batter back and it was only a five overs match. It looked to me like an all new form of Leg Cricket, next to the T20 format. I carefully followed their game and it really was amazing to watch!! Some had their right leg pant folded and others left - accordingly I assumed they were either right-legged or left-legged batsman. I was astonished to see one of the players using his stomach to defend his wicket and other one used his head to hit a boundary behind the wicket keeper! They were using everything to hit the cricket ball except their hands. Watching them, the cricketer within was almost pushing me to join those kids with dirty legs, who were enjoying their game to the fullest. It did remind me of those days when I got used to get scoldings from Mom for making my dresses damn dirty playing at the ground - it was real fun playing in mud, that too on a heavy rainy day!

Today morning, I just saw a picture (did not read the article) in Times of India; Kumar Sangakkara getting a thread tied to his right wrist by a holy-looking person before leaving to Mumbai. No matter how long threads they tie around hand and different parts of their body, it can never out match the prayers of all we Indians. Lets pray together for our Cricket Team to go and win the ICC Cricket World Cup this Saturday.

Chak de.. Chak de India!

ಮಹಿಳಾ ದಿನಾಚರಣೆ

Mother Teresa

ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ 8ನೇ ಮಾರ್ಚ್ ದಿನವನ್ನು 'ವಿಶ್ವ ಮಹಿಳಾ ದಿನಾಚರಣೆ' ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿ ಆಚರಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮಹಿಳಾ ದಿನಾಚರಣೆಯ ಅಂಗವಾಗಿ ಇದೇ ತಿಂಗಳ 8ನೇ ತಾರೀಖಿನಂದು ಈ ಬರವಣಿಗೆ ಬಿತ್ತರವಾಗಬೇಕಿದ್ದು, ಅನೇಕ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ತಡವಾಗಿ ಮೂಡಿಬರುತ್ತಿದೆ; ಕ್ಷಮೆ ಇರಲಿ.

ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟಗಳನ್ನು ತಿರುವಿ ಹಾಕಿದಾಗ, 28ನೇ ಫೆಬ್ರವರಿ 1909 ರಂದು ಸೋಶಿಯಲಿಸ್ಟ್ ಪಾರ್ಟಿ ಆಫ್ ಅಮೇರಿಕ ಸಂಘದ ಪ್ರೇರಣೆಯಿಂದ 'ದುಡಿಯುವ ಮಹಿಳೆಯರ ದಿನಾಚರಣೆ'ಯು ಪ್ರಪ್ರಥಮವಾಗಿ ಅಮೆರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು. ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಸಾಮಾಜಿಕ-ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರಭಾವ ಹೊಂದಿದ್ದ ಈ ಚಳುವಳಿಯು, ಕ್ರಮೇಣ ತನ್ನ ರೂಪವನ್ನು ಬದಲಿಸಿಕೊಂಡು ಇಂದಿಗೆ 'ಮಹಿಳಾ ದಿನಾಚರಣೆ' ಎಂದೇ ವಿಶ್ವದಾದ್ಯಂತ ಪ್ರಖ್ಯಾತಿ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ಮಹಿಳೆಯರ ನಿಸ್ವಾರ್ಥ-ಅಖಂಡ ಸೇವೆಯನ್ನು ನೆನೆದು, ಅತ್ಯಂತ ಗೌರವಯುತ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅವರಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುವ ಆಚರಣೆಯಾಗಿ ಈ ದಿನವು ಇಂದು ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿದೆ ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು.

ಬರಿಯ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳ ಮನೆಯೇ ಮಹಿಳೆಯರ ಪ್ರಪಂಚವಾಗಿದ್ದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಮಹಿಳೆಯರು ತಮ್ಮ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸೇವಾ ಗುಣವನ್ನು ಮೆರೆದು ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನೇ ಬೆರಗುಗೊಳಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಮದರ್ ತೆರೇಸಾ ಅವರಿಗಿಂತ ಉತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆಯ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. ಭಾರತದ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧಿಯವರ ಹೆಸರನ್ನು ಮರೆಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಸಂಗೀತ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಎಂ. ಎಸ್. ಸುಬ್ಬುಲಕ್ಷ್ಮಿ, ಲತಾ ಮಂಗೇಷ್ಕರ್ ಮುಂತಾದವರ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುವಂತಿಲ್ಲ. ಪ್ರಿಯಾಂಕ ಮಲ್ಹೋತ್ರ, ಮಂಜು ಭರತ್ ರಾಮ್ ಅವರುಗಳಂತಹ ಯಶಸ್ವೀ ಉದ್ಯಮಿಗಳು ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯೆ ಇಲ್ಲದಿಲ್ಲ. ಶಾಕುಂತಲಾ ದೇವಿಯವರ ಗಣಿತ ಪಾಂಡಿತ್ಯವು ಎಂಥವರನ್ನೂ ಬೆರಗುಗೊಳಿಸದೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.

ಜೀವಿತಾವಧಿಯ ವಿವಿಧ ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಮಹಿಳೆಯು ವಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಗಳು ಅನೇಕ. ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಪೂರ್ವಕ ಅಕ್ಕ-ತಂಗಿಯರಾಗಿ, ಯುವ್ವನದಲ್ಲಿ ಬಾಳ ಸಂಗಾತಿಯಾಗಿ, ಪ್ರೌಡಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ತಾಯಿಯಾಗಿ, ವೃದ್ಧಾಪ್ಯದಲ್ಲಿ ಆಸರೆಯಾಗಿ ಮಹಿಳೆಯು ತನಗೆ ವಹಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ವಿಭಿನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುವ ಪರಿಯು ಅದ್ಭುತ! 'ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಯಶಸ್ವೀ ಪುರಷನ ಹಿಂದೆ ಒಬ್ಬ ಮಹಿಳೆ ಇರುತ್ತಾಳೆ' ಎನ್ನುವುದು ಬರಿಯ ನಾಣ್ನುಡಿಯಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಹೀಗಿರುವಾಗ, ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜ ಹಾಗೂ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಹೀನಾಯವಾಗಿ ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದು ಶೋಚನಿಯ ಮತ್ತು ಖಂಡನೀಯ ಸಂಗತಿ.

ಮಹಿಳೆಯರು ಇಂದಿನ ಪ್ರಗತಿಶೀಲ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆಂದಿಗಿಂತಲೂ ಉನ್ನತ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂದೇ ಹೇಳಬೇಕು; ಅದಕ್ಕೆ ಅವರು ಅರ್ಹರೂ ಹೌದು. ಆದರೆ, ಅದೆಷ್ಟೋ ಮಂದಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಅರಿವಿಗೆ ಬಾರದಂತೆಯೇ ತಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಭವಿಷ್ಯವಿಲ್ಲದ ಕತ್ತಲೆ ಕೋಣೆಗಳ ನರಕದಲ್ಲಿ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಕಳೆದುಬಿಡುತ್ತಿರುವುದೂ ವಾಸ್ತವ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮಹಿಳೆಯೂ ಸಹ ಉತ್ತಮ ಬಾಳಿನ ಕನಸು ಕಾಣುವುದು ಅವರುಗಳ ಆಜನ್ಮಸಿಧ್ಧ ಹಕ್ಕು ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಇದು ಸಾಕಾರವಾಗಬೇಕಾದರೆ, ಬದಲಾವಣೆಯ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿದೆ - ಈ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಸಮಾಜದ ತಳಹದಿ ಘಟ್ಟವಾದ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ತರುವ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿದೆ; ಮಾಡಿಯೇ ತೀರಬೇಕಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮಗಳ ಸಂಸಾರದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ-ಪ್ರಮುಖ ಅಂಗಗಳಾಗಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮಹಿಳೆಯನ್ನೂ ಮಹಿಳಾ ದಿನಾಚರಣೆಯಂದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ದಿನನಿತ್ಯವೂ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಾಣೋಣ, ಸದ್ನಡತೆಯಿಂದ ಸತ್ಕರಿಸಿ ಗೌರವಿಸೋಣ..

Lost..!!

Heading Towards..??

Exactly a month ago, 21st February 2011, was the last post published on my Blog! It isn't fair - SHAME .. SHAME!!

Life seems to be a blindfolded rat race, suddenly. I wasn't carried away before by things as it was for the past month or so. Literally, I was not able to live life my way! By chance rather than choice, lot many responsibilities piled up on my tiny shoulders and made me feel the real pressure in tonnes at work. Days seemed to be too hectic and nights never were so short. Sleep is something I have been longing for very badly, in the recent past.

'Health is Wealth' - it really is.. brief episode of illness a fortnight ago made me realize that. And.. (my cell phone rings)

Me: Hello..
What are you doing dear? - my wife at the other end, on her way back from office

Nothing..

Am walking towards Spencer's, can you join me there?

What you want to buy?

Some fruits and veg..

Buy & come na..

It will take only two minutes for you to reach - she was trying not to lose her temper

Am coming..

Disconnected the call and left my cell phone on bed; didn't want to pick any more calls. It hardly took two minutes for me to reach Spencer's but couldn't get out from there for the next 20 minutes. On reaching back, wasn't able to continue writing since my little niece & my wife are good friends and they can hardly keep silence. I only could sit staring at the monitor, trying to figure out my original path of this post and dinner was ready by then.

Having ate stomach-full, much of the blood pumped by heart was rushing towards abdomen than head, making the frequency of my thoughts too low to get transcribed into words. As I had decided this morning of making a definite comeback in my Blog, at least something was already written to hit the Publish button. Trying to make a note of the way I was lost in this materialistic life lately, I had found myself again lost..!!

ಮಳೆ ಬಂತು ಮಳೆ..

Courtesy : Google Images

ಇಂದು ಸಂಜೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಮೆಳೆಯಾಯಿತು; ಮೆಳೆ ಅಕಾಲಿಕವೆನಿಸಿದರೂ, ಬಿಸಿಲಿನ ಬೇಗೆಯಿಂದ ಬಳಲಿದ್ದ ಜೀವಗಳಿಗೆ ತಂಪನ್ನು ತಂದಿತು. ಕಳೆದ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳಿಂದ ನೀಲಿ ಆಕಾಶವನ್ನು ಮರೆಮಾಚುತ್ತಿದ್ದ ದಟ್ಟ ಕಪ್ಪು ಮೋಡಗಳು ಇಂದು ದಯೆತೋರಿ ಧರೆಗಿಳಿದಿದ್ದವು. Bike ನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು, ಮೆಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆಯಬಾರದೆಂದು ರಸ್ತೆ ಬದಿಯ ಮರವೊಂದರ ಕೆಳಗೆ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆದು ನಿಂತೆ. ಭೂಮಿಗೆ ನೋವಾದೀತೆಂಬಂತೆ ಬಾನಿನಿಂದ ನಯವಾಗಿ ಜಾರುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆಹನಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಬಾಲ್ಯದ ಸವಿನೆನಪುಗಳೆಡೆಗೆ ಜಾರಿಕೊಂಡಿತು..

ಧೋooo ಎಂದು ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮೆಳೆಯ ಸೊಬಗನ್ನು ಅರ್ಧ ತೆರೆದ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಇಣುಕಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ರಸ್ತೆಯ ಬದಿಗುಂಟ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮೆಳೆ ನೀರಿನಲ್ಲಿ 'paper boat' ಮಾಡಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಸಜ್ಜೆಯಿಂದ ಪೈಪಿನಲ್ಲಿ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆನೀರಿಗೆ ಕೈ ಅಡ್ಡ ಹಿಡಿದು ನಲಿಯುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಮೆಳೆಯಲ್ಲಿ 'foot ball' ಆಡಿ ಶನಿವಾರದ 'white uniform' ಕೊಳೆಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅಮ್ಮನಿಂದ ಏಟು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಕೊಡೆಯನ್ನು ಬಿಡಿಸದೆ, ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆಯುತ್ತಾ ಶಾಲೆಯಿಂದ ಮೆನೆಗೆ ನಡೆದು ಬರುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಹರಿಯುವ ಮಳೆನೀರಿಗಡ್ಡಲಾಗಿ ನಡೆದು shoes ನೆನೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆಂದು, ಜ್ವರ ಬಂದು ಶಾಲೆಗೆ ಚಕ್ಕರ್ ಹಾಕಿ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದು TV ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತ ಮೆಳೆ ನೀರನ್ನು ಸಿಡಿಸುತ್ತಾ ಜೋರಾಗಿ bicycle ಓಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಜೋರು ಮಳೆಯಲ್ಲೂ ಬಸ್ಸಿನ ಕಿಟಕಿ ಮುಚ್ಚದೆ ಕುಳಿತು ಇತರರಿಂದ ಬೈಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಮಳೆಯಿಂದ current ಇಲ್ಲದಾಗ, candle ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ shadow parrot ಮಾಡಿ ನಲಿಯುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಕಿಟಕಿಯಿಂದಾಚೆಗೆ ಮಳೆಹನಿಗಳನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ, ಮಳೆಯ ಸದ್ದಿನ ಜೋಗುಳಕ್ಕೆ ಸೋತು ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಿನಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚಗೆ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪು..

ಬಾಲ್ಯದ ಸವಿನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ರಸ್ತೆಗಿಳಿದಿದ್ದ ವಾಹನಗಳ horn ಸದ್ದು ಎಚ್ಚರಿಸಿತು. ಮಳೆ ನಿಂತಿದ್ದರಿಂದ bike ಸವಾರರೆಲ್ಲ ಆತುರಾತುರವಾಗಿ ಮನೆ ಸೇರುವ ತವಕದಲ್ಲಿ ಇತರೆ ವಾಹನಗಳಿಗಡ್ಡಲಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಮರದ ಎಲೆಗಳ ಅಂಚಿನಿಂದ ಜಾರುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆಯ ಹನಿಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಸಾಕಷ್ಟು ನೆನೆಸಿದ್ದವು. ಬೇರೆ ದಾರಿ ಇಲ್ಲದೆ ಹಿತವೆನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಮರದ ಆಶ್ರಯದಿಂದ, ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಬಾಲ್ಯದ ಸವಿನೆನಪುಗಳಿಂದ ಹೊರಬಂದು bike ಏರಿ ಮನೆಯ ದಾರಿ ಹಿಡಿದು ಹೊರಟೆ..

I Love You..

(Courtesy - Google Images)

14th February, 2003

It was just yet another morning, to me. Being in the final year of my Graduation Schooling, I have had an assumed feeling of freedom from the strong clutches of Academics. Since it was Friday, the weekend laziness had already crept a bit in. That, wasn't enough to stop me from attending the first hour Lecture at half past eight in the morning, anyways. Being forced to sit at the last desk for being always late to Class, it was no different from my everyday drowsy start at School.

Looking at the 'Cats Herald' - the Student's Editorial at the campus corridor, I found enough to learn that it was again Valentine's Day! I said 'again' because, many such days had passed by in my life then, without much of a significance. Not being bothered for getting late to the next Public Health Lecture, I did read every single word published on the Cats Herald, which was flooded over with 'Love'!!

It was thirty minutes past we had entered the Clinics, felt my cell phone vibrating 'gently'. Rushing to a lonely corner of the Out Patient Department, I answered the call;
Me - 'Hello..'
'Good morning, Prashanth!' - it was that Girl at the other end, whom I incidentally met almost nine months back. Our profession was different and so were our ways of life. By the end of the call, she had asked me to make some time in the evening to meet her, which I agreed upon - had no better work either!

Had to cut my usual longer evening nap shorter, since I was going to meet that Girl at around seven. However, it was almost half past seven when I rode my bike to our meeting destination; but, the Girl wasn't seen around. 'She always was punctual to commitments' I thought and started looking around to find her until my cell phone did put a break;
Me - 'Hello..'
'Am getting a little late, can you please wait for me?' - the same Girl. Sounded as though she had a genuine reason of excuse for being late.
'Will wait, for sure..' - I had no other answer.

A lot seemed to be happening in the City, that Valentine's Day. Archies Gallery were full, Coffee Day were crowded, Shopping Lanes were congested, Roses were sold out and Dark Corners were all occupied! Since I had no good habits of smoking and other such sort, being a mere witness to the busy Bangalore was the only option left.

My wrist watch struck nine when I saw the Girl almost 'running' towards me. She really was feeling sorry for making me wait so long, could easily make that out from her face. While the Girl was gasping;

Me - :o)
Girl - 'Sorry..' (gasp) 'am late coz..' (gasp)
Me - 'Relax..'

By the time she recovered from gasping, we had reached a nearby eatery. And it was crowded, we restricted ourselves to sip a cup of fresh fruit juice.

'My colleague was behind me since evening, couldn't deny him as a friend and so I got late..' - said the Girl.
Me - 'Yeah, saw him coming along with you in the bus stop. Hope he and few others had something important to say for the Day', said her kidding since I was told earlier what was happening around.
'Don't know why they can't understand..' - she said.
Me - 'How do I know either?'.
(smiles).

We had very little time that evening as her PG was to close by 9:30 pm. Arbitrary and vague were the discussions while we rode on bike towards her PG. It was few yards away from PG as usual, I stopped my bike to drop her. She stood besides me and looking into my eyes;

'Don't take it in a different way, I love you so much' - the Girl said and walked away into her PG before I could say anything in response. My throat was actually too dry to utter even a single word.

14th February, 2011

Eight long years have now passed by, I didn't dare to say anything to that Girl in response to her feelings, which painted my heart red. How mean! Isn't it? But, not anymore. That Girl is now my Wife and this is our first Valentine's Day after marriage, on which Day I would like to tell her;

'Take it in all possible ways, I love you so much..'